غزل شماره ۱۳۸۶

آمد بهار ای دوستان منزل به سروستان كنیم

تا بخت در رو خفته را چون بخت سرواستان كنیم

همچون غریبان چمن بی‌پا روان گشته به فن

هم بسته پا هم گام زن عزم غریبستان كنیم

جانی كه رست از خاكدان نامش روان آمد روان

ما جان زانوبسته را هم منزل ایشان كنیم

ای برگ قوت یافتی تا شاخ را بشكافتی

چون رستی از زندان بگو تا ما در این حبس آن كنیم

ای سرو بر سرور زدی تا از زمین سر ورزدی

سر در چه سیر آموختت تا ما در آن سیران كنیم

ای غنچه گلگون آمدی وز خویش بیرون آمدی

با ما بگو چون آمدی تا ما ز خود خیزان كنیم

آن رنگ عبهر از كجا وان بوی عنبر از كجا

وین خانه را در از كجا تا خدمت دربان كنیم

ای بلبل آمد داد تو من بنده فریاد تو

تو شاد گل ما شاد تو كی شكر این احسان كنیم

ای سبزپوشان چون خضر ای غیب‌ها گویان به سر

تا حلقه گوش از شما پردر و پرمرجان كنیم

بشنو ز گلشن رازها بی‌حرف و بی‌آوازها

برساخت بلبل سازها گر فهم آن دستان كنیم

آواز قمری تا قمر بررفت و طوطی بر شكر

می آورد الحان تر جان مست آن الحان كنیم

اشعار مرتبط

نظرات نوشته شده

اولین نفر برای نظر دادن باشید و نظرتان را در مورد این شعر از طریق فرم زیر ارسال کنید.