«چین» در غزلستان
- حافظ شیرازی
- «چین» در غزلیات حافظ شیرازی
- عنقا شکار کس نشود دام بازچین
کان جا همیشه باد به دست است دام را - به مشک چین و چگل نیست بوی گل محتاج
که نافه هاش ز بند قبای خویشتن است - از سخن چینان ملالت ها پدید آمد ولی
گر میان همنشینان ناسزایی رفت رفت - دو چشم شوخ تو برهم زده خطا و حبش
به چین زلف تو ماچین و هند داده خراج - ز چین زلف کمندت کسی نیافت خلاص
از آن کمانچه ابرو و تیر چشم نجاح - در چین طره تو دل بی حفاظ من
هرگز نگفت مسکن مالوف یاد باد - بلاگردان جان و تن دعای مستمندان است
که بیند خیر از آن خرمن که ننگ از خوشه چین دارد - عفاالله چین ابرویش اگر چه ناتوانم کرد
به عشوه هم پیامی بر سر بیمار می آورد - هر کو نکند فهمی زین کلک خیال انگیز
نقشش به حرام ار خود صورتگر چین باشد - بر جمال تو چنان صورت چین حیران شد
که حدیثش همه جا در در و دیوار بماند - تا دل هرزه گرد من رفت به چین زلف او
زان سفر دراز خود عزم وطن نمی کند - آن نافه مراد که می خواستم ز بخت
در چین زلف آن بت مشکین کلاله بود - گر من از باغ تو یک میوه بچینم چه شود
پیش پایی به چراغ تو ببینم چه شود - ز روی ساقی مه وش گلی بچین امروز
که گرد عارض بستان خط بنفشه دمید - بت چینی عدوی دین و دل هاست
خداوندا دل و دینم نگه دار - صوفی گلی بچین و مرقع به خار بخش
وین زهد خشک را به می خوشگوار بخش - ز تاب آتش دوری شدم غرق عرق چون گل
بیار ای باد شبگیری نسیمی زان عرق چینم - به مژگان سیه کردی هزاران رخنه در دینم
بیا کز چشم بیمارت هزاران درد برچینم - سر به آزادگی از خلق برآرم چون سرو
گر دهد دست که دامن ز جهان درچینم - گرم از دست برخیزد که با دلدار بنشینم
ز جام وصل می نوشم ز باغ عیش گل چینم - اگر باور نمی داری رو از صورتگر چین پرس
که مانی نسخه می خواهد ز نوک کلک مشکینم - کس ندیده ست ز مشک ختن و نافه چین
آن چه من هر سحر از باد صبا می بینم - جگر چون نافه ام خون گشت کم زینم نمی باید
جزای آن که با زلفت سخن از چین خطا گفتیم - به خرمن دو جهان سر فرو نمی آرند
دماغ و کبر گدایان و خوشه چینان بین - کلک حافظ شکرین میوه نباتیست به چین
که در این باغ نبینی ثمری بهتر از این - در چین زلفش ای دل مسکین چگونه ای
کآشفته گفت باد صبا شرح حال تو - ای خونبهای نافه چین خاک راه تو
خورشید سایه پرور طرف کلاه تو - بگذر ز کبر و ناز که دیده ست روزگار
چین قبای قیصر و طرف کلاه کی - حافظ حدیث سحرفریب خوشت رسید
تا حد مصر و چین و به اطراف روم و ری - دل حافظ شد اندر چین زلفت
بلیل مظلم و الله هادی - ثوابت باشد ای دارای خرمن
اگر رحمی کنی بر خوشه چینی - آن طره که هر جعدش صد نافه چین ارزد
خوش بودی اگر بودی بوییش ز خوش خویی - سعدی شیرازی
- «چین» در غزلیات سعدی شیرازی
- عاقلان خوشه چین از سر لیلی غافلند
این کرامت نیست جز مجنون خرمن سوز را - تو بت چرا به معلم روی که بتگر چین
به چین زلف تو آید به بتگری آموخت - ای پادشاه سایه ز درویش وامگیر
ناچار خوشه چین بود آن جا که خرمنست - همه عالم صنم چین به حکایت گویند
صنم ماست که در هر خم زلفش چینیست - حور عین می گذرد در نظر سوختگان
یا مه چارده یا لعبت چین می گذرد - نگارخانه چینی که وصف می گویند
نه ممکنست که مثل نگار ما باشد - با کاروان مصری چندین شکر نباشد
در لعبتان چینی زین خوبتر نباشد - عجایب نقش ها بینی خلاف رومی و چینی
اگر با دوست بنشینی ز دنیا و آخرت غافل - هندوی چشم مبیناد رخ ترک تو باز
گر به چین سر زلفت به خطا می نگرم - رقیب انگشت می خاید که سعدی چشم بر هم نه
مترس ای باغبان از گل که می بینم نمی چینم - نه از چینم حکایت کن نه از روم
که من دل با یکی دارم در این بوم - اگر جماعت چین صورت تو بت بینند
شوند جمله پشیمان ز بت پرستیدن - بتی دارم که چین ابروانش
حکایت می کند بتخانه چین - باد گل ها را پریشان می کند هر صبحدم
زان پریشانی مگر در روی آب افتاده چین - بامدادش بین که چشم از خواب نوشین برکند
گر ندیدی سحر بابل در نگارستان چین - چرا دردت نچیند جان سعدی
که هم دردی و هم درمان دردی - صورتگر دیبای چین گو صورت رویش ببین
یا صورتی برکش چنین یا توبه کن صورتگری - ما خوشه چین خرمن اصحاب دولتیم
باری نگه کن ای که خداوند خرمنی - صورت نگار چینی بی خویشتن بماند
گر صورتت ببیند سر تا به سر معانی - به رنگ و بوی بهار ای فقیر قانع باش
چو باغبان نگذارد که سیب و گل چینی - خیام نیشابوری
- «چین» در رباعیات خیام نیشابوری
- مولوی
- «چین» در دیوان شمس - غزلیات مولوی
- اگر آتش تو را بیند چنان در گوشه بنشیند
كز آتش هر كه گل چیند دهد آتش گل رعنا - چو ابرو را چنین كردی چه صورتهای چین كردی
مرا بیعقل و دین كردی بر آن نقش و بر آن حورا - از دور بدیده شمس دین را
فخر تبریز و رشك چین را - ای كه میرخوان به غراقان روحانی شدی
بر چنین خوانی چه چینی خرده تتماج را - شب شد و درچین ز هجران رخ چون آفتاب
درفتاده در شب تاریك بس زلزالها - دل سخن چینست از چین ضمیر
وحی جویان اندر آن چین شیوهها - مخدوم شمس دین است تبریز رشك چین است
اندر بهار حسنش شاخ و شجر به رقص آ - داد خداوند دین شمس حقست این ببین
ای شده تبریز چین آن رخ گلنار را - هر كه روید نرگس گل ز آب چشمش عاشقست
هر كه نرگسها بچیند دسته بند عاملست - صورتی كاندر نگین او بدست
در بتان روم و چین جستیم نیست - آن فكر و خیالات چو یأجوج و چو مأجوج
هر یك چو رخ حوری و چون لعبت چین شد - زره بر آب میدان این سخن را
همان آبست الا شكل چین شد - ای روح مقیم مرغزاری تو
كان جا دل و عقل دانه چین باشد - خود گیر كه خرمنی ندارند
نه از خرمن فقر دانه چینند - این جمله گدا و خوشه چین اند
آن دست گهرفشان كی دارد - سوی چینست آن بت چینی كه طالب گشتهاید
این چه عقلست این كه هر دم قصد راه ری كنید - رفتند خوشه چینان وین خوشه چین نشسته
كز ثقل و از گرانی چون تل خرمن آمد - خسروانی كه فتنهای چینید
فتنه برخاست هیچ ننشینید - خسروانی كه فتنهای چینید
فتنه برخاست هیچ ننشینید - در من كه توم بنگر خودبین شو و همچین شو
ای نور ز سر تا پا از پای مگو وز سر - آینه چینی تو را با زنگی اعشی چه كار
كر مادرزاد را با ناله سرنا چه كار - ای صبا حالی ز خد و خال شمس الدین بیار
عنبر و مشك ختن از چین به قسطنطین بیار - كه اگر بتان چنیناند ز شه تو خوشه چینند
نبدست مرغ جان را جز او مطار دیگر - به حس دست بدان ار چه چشم تو بستست
ز گلشن ازلی گل بچین و خار مگیر - میچین تو سنگ ریزه و در زین نشیب بحر
در شب مزن تو قلب كه پیدا شود به روز - آن طره پرچین را چون باد بشوراند
صد چین و دو صد ماچین گم گردد در چینش - جان صفا شمس دین از تبریزی چو چین
از تو مرا غیر این پرده دری گو مباش - چون مرد خدابینی مردی كن و خدمت كن
چون رنج و بلا بینی در رخ مفكن چینك - خمش كن كز سخن چینی همیشه غرق تلوینی
دمی هویی دمیهایی دمی آهی نمیدانم - گه از من خار رویانی گهی گل
گهی گل بویم و گه خار چینم - چو مرغ خانه تا كی دانه چینیم
چه شد دریا چو ما مرغابیانیم - وز بهر نثار عاشقان را
دامن دامن ز گل بچینیم - چون سادهتر از روان پاكیم
پرنقش چرا مثال چینیم - ز خارخار غم تو چو خارچین گردم
ز نرگس و گل صدبرگ احتراز كنم - نقش چین مر مرا چه كار آید
چونك بر رخ ز عشق چین دارم - در گلستان رویم و گل چینیم
بر سر عاشقان نثار كنیم - تا كی زنی بر خانهها تو قفل با دندانهها
تا چند چینی دانهها دام اجل كردت زبون - خورشید اندر سایهاش افزون شده سرمایهاش
صد ماه اندر خرمنش چون نسر طایر دانه چین - صد آفتاب از تو خجل او خوشه چین تو مشتعل
نعره زنان در سینه دل استدركوا عین الیقین - این دل من چه پرغم است وان دل تو چه فارغ است
آن رخ تو چو خوب چین وین رخ من پر است چین - عشق ز توست همچو جان عقل ز توست لوح خوان
كان و مكان قراضه جو بحر ز توست دانه چین - تو بوسه عشق را دیدی مگر ای دل كه پریدی
كه هر جزوت شدهست ای دل چو لب نالان و بوسه چین - شه هندوی بنگی را آن مایه شنگی را
آن خسرو زنگی را كرد حشری بر چین - چون پوست بود این دل چون آتش باشد غم
وین پوست از آن آتش چون سفره بود پرچین - چرا جان را نیارایی به حكمت
كه ارزد هر دمش صد چین و ماچین - بچینند دشمنان را همچو دانه
پیام كعبه را داند شنیدن - چو آدم توبه كن از خوشه چینی
چو كشتی بذر آن توست خرمن - از آن سیبی كه بشكافد در روم
رود بوی خوشش تا چین و ماچین - برآ بر بام و اكنون ماه نو بین
درآ در باغ و اكنون سیب می چین - موی بر سر شد سپید و روی من بگرفت چین
از فراق دلبری كاسدكن خوبان چین - دل آینه است چینی با دل چو همنشینی
صد تیغ اگر ببینی هم دیده را سپر كن - نقاش چین بگفتم آن روح محض را
آن خسرو یگانه تبریز شمس دین - تبلی السرایر است و قیامت میان باغ
دلها همینمایند آن دلبران چین - باقیش برنویسد آن شهریار لوح
نقاش چین بگوید تو نقشها مچین - در حسد افتادهایم دل به جفا دادهایم
جنگ كه میافكند یار سخن چین من - كه تا تمام غزل را بگویمت فردا
كه گل پگاه بچینند مردم از گلشن - جمال و حسن تو ساكن چو عشق ما پیچان
جبین هجر تو بیچین چو سفره ما پرچین - چو نان پخته ز تاب تو سرخ رو بودم
چو نان ریزه كنونم ز خاك ره برچین - چو آینه ز جمالت خیال چین بودم
كنون تو چهره من زرد بین و چین بر چین - از بهر دل این شیشه دلان
باشد بر كه در چینه من - سجده كند چین چو گشاید دو چشم
جعد تو را بیند پنجاه چین - می تلخی كه تلخیها بدو گردد همه شیرین
بت چینی كه نگذارد كه افتد بر رخ ما چین - شاهان همه مسكین او خوبان قراضه چین او
شیران زده دم بر زمین پیش سگان كوی او - خریدی هندوی زشتی قبیحی را تو در چادر
تو ساده پوستین بر بوی زهره روی چینی تو - در گل و در شكر نشین بهر خدای لطف بین
سیب و انار تازه چین كمد در فشاندن او - كو پر زدن مرغان كو پر ملك ای جان
این هست پر چینه و آن هست پر روزه - در خانه نقشینی دیدم صنم چینی
خون خواره صد آدم جان ملكی بوده - ای چشم چمن میبین وی گوش سخن میچین
بگشای لب نوشین ای یار خوش افسانه - باغ آی و ز باران سخن نرگس و گل چین
نرگس ندهد قطره ای از بام چكیده - آن دست ز روی خویش برگیر
تا گل چینیم دسته دسته - چشم بر ره داشت پوینده قراضه میبچید
آن قراضه چین ره را بین كنون در كان شده - نی همچو عقل دانه چین نی همچو نفس پر ز كین
نی روح حیوان زمین تو جان جانی میروی - ای جان بیا گوهر بچین ای دل بیا خوبی ببین
المستغاث ای مسلمین زین آفتی شور و شری - بیخار گردد شاخ گل زیرا كه ایمن شد ز ذل
زیرا نماندش دشمنی گل چین و گل افشارهای - بنوشته بر رایت كه این نقش خداوند شمس دین
از مفخر تبریز و چین اندر بصیرت آیتی - در آن تابش ببینی تو یكی مه روی چینی تو
دو دست هجر او پرخون مثال دست قصابی - بگفت از عشق شمس الدین كه تبریز است از او چون چین
چو مه رویان نوآیین به گرد مجلس سامی - گیرم كه نبینی رخ آن دختر چینی
از جنبش او جنبش این پرده نبینی - تو زیبا شو كه این آیینه زیباست
تو بیچین شو كه آیینه است چینی - در زیر درخت تو نشینیم
وز میوه دلكش تو چینیم - سر نهاده بر قدمهای بت چین نیستی
ز آنك مسی در صفت خلخال زرین نیستی - نه در ابروی تو چینی نه در آن خوی تو كینی
به عدو گوید لطفت كه بنینی و بناتی - ز برای دعوت جان برسیدهاند خوبان
كه بیا به معدن و كان بهل این قراضه چینی - هله بس كه كاسهها را به طعام او است قیمت
و اگر نه خاك نه ارزد همه كاسههای چینی - همه زنگ را شكسته شده دست جمله بسته
شه چین بس خجسته تو چنین شكر چرایی - در عشق اگر امینی ای بس بتان چینی
هم رایگان ببینی هم رایگان بیابی - جامت چرا ننوشم چون ساقی وجودی
نقلت چرا نچینیم چون قندبار گشتی - زین سر اگر ببینی مویی ز خوب چینی
نی پرده زیر ماند نی نعرههای زاری - مرغ گزینی یقین دانه شیرین بچین
كمد از سوی چین مرغ تو را چینهای - تو را كه معدن زر پیش خود همیخواند
نمیروی و قراضه ز خاك میچینی - چو كان حسن بچیند قراضهها ز بتان
به آب و گل بنماید كه آن نهای اینی - میان آب دری و ز آب میپرسی
میان گنج زری مس قلب میچینی - رخساره كنم وقف قدمت
تا تو رخ خود پرچین نكنی - همه مرغان چو دانه چین تواند
تو همایی میان مرغانی - «چین» در دیوان شمس - رباعیات مولوی
- سرهای درختان گل تر میچینند
و اندر دل خود کان گهر میبینند - چون بیندم او که من چین گریانم
پنهان پنهان شکر شکر میخندد - ای دل چو بهر خسی نشینی چکنم
وز باغ مدام گل نچینی چکنم - من بینم آنرا که نمیبینم من
وز قند لبش نبات میچینم من - گر در چیند نقطهی دردت ز درون
حالی شوی از دایرهی کون برون - ای عقل برو که تو سخن میچینی
وی عشق بیا که سخت با تمکینی - ای ترک چرا به زلف چون هندوئی
رومی رخ و زنگی خط و پر چین موئی - فردوسی
- «چین» در شاهنامه فردوسی
- ز کشمیر تا پیش دریای چین
برو شهریاران کنند آفرین - چه سغدی چه چینی و چه پهلوی
ز هر گونهای کان همی بشنوی - صدم سال روزی به دریای چین
پدید آمد آن شاه ناپاک دین - دلش گشت پردرد و سر پر ز کین
به ابرو ز خشم اندر آورد چین - یکی روم و خاور دگر ترک و چین
سیم دشت گردان و ایرانزمین - دگر تور را داد توران زمین
ورا کرد سالار ترکان و چین - به دل پر زکین شد به رخ پر ز چین
فرسته فرستاد زی شاه چین - بدان ای شهنشاه ترکان و چین
گسسته دل روشن از به گزین - سپارد ترا مرز ترکان و چین
که از تو سپهدار ایران زمین - برفت این برادر ز روم آن ز چین
به زهر اندر آمیخته انگبین - و گرنه سواران ترکان و چین
هم از روم گردان جوینده کین - یکی نامه بنوشت شاه زمین
به خاور خدای و به سالار چین - به لشگرگه آمد دلی پر ز کین
چگر پر ز خون ابروان پر ز چین - من ایران نخواهم نه خاور نه چین
نه شاهی نه گسترده روی زمین - چو بشنید تور از برادر چنین
به ابرو ز خشم اندر آورد چین - کمانهای چاچی وتیر خدنگ
سپرهای چینی و ژوپین جنگ - به دیبای چینی بیاراستند
کلاه کیانی بپیراستند - که با سلم و با تور گردان سپهر
نه بس دیر چین اندر آرد بچهر - همه دل پر از کین و پرچین بروی
به جز جنگشان نیست چیز آرزوی - ز لشکر سواران برون تاختند
ز چین و ز خاور سپه ساختند - که از بیشهی نارون تا بچین
سواران جنگند و مردان کین - هر آن کس که از لشکر چین و روم
بریزند خون و بگیرند بوم - پر از خشم سر ابروان پر ز چین
همی بر نوشتند روی زمین - که چون برد خواهد سر شاه چین
بریده بر شاه ایران زمین - چه با مهد زرین به دیبای چین
بگوهر بیاراسته همچنین - همه کابل و زابل و مای و هند
ز دریای چین تا به دریای سند - ز دینار و یاقوت و مشک و عبیر
ز دیبای زربفت و چینی حریر - ستوده ز هندوستان تا به چین
میان بتان در چو روشن نگین - نه قیصر بخواهم نه فغفور چین
نه از تاجداران ایران زمین - بت آرای چون او نبیند بچین
برو ماه و پروین کنند آفرین - به دیبای چینی بیاراستند
طبقهای زرین بپیراستند - ز بانگش بلرزید روی زمین
ز زهرش زمین شد چو دریای چین - چین گفت سیندخت کای نامدار
به جای روان خواسته خواردار - یک ایوان همه تخت زرین نهاد
به آیین و آرایش چین نهاد - چو از دامن ابر چین کم شود
بیابان ز باران پر از نم شود - سپاهی بیامد ز ترکان و چین
هم از گرزداران خاور زمین - دو لشکر به کردار دریای چین
تو گفتی که شد جنب جنبان زمین - کجا گفته بودش که از ترک و چین
سپاهی بیاید به ایران زمین - بدانست قارن که ایشان کیند
ز زاولستان ساخته بر چیند - روارو چنین تا به چین و ختن
سپردند شاهی بران انجمن - ز لشکر چو کشتی سراسر زمین
کجا موج خیزد ز دریای چین - همه زرد گشتند و پرچین بروی
کسی جنگ دیوان نکرد آرزوی - همه شهر گویی مگر بتکدهست
ز دیبای چین بر گل آذین زدست - پذیره شدندش پر از چین به روی
سخنشان نرفت ایچ بر آرزوی - همه بارشان دیبهی خسروی
ز چینی و رومی و از پهلوی - از ایران بشد تا به توران و چین
گذر کرد ازان پس به مکران زمین - سوی بیشهی شیرچین آمدند
به آمل بروی زمین آمدند - رمیدند ازو رزمسازان چین
بشد خیره سالار توران زمین - بپوشید خفتان و بر سر نهاد
یکی ترگ چینی به کردار باد - چو سهراب را دید بر پشت زین
چنین گفت کای شاه ترکان چین - چنین گفت کز چین یکی نامدار
بنوی بیامد بر شهریار - گر از نام چینی بمانم همی
ازان است کاو را ندانم همی - بپوشید خفتان و بر سر نهاد
یکی خود چینی به کردار باد - بفرمود تا رخش را زین کنند
سواران بروها پر از چین کنند - ز توران سرانند و چندی ز چین
ازیشان بدل در مدار ایچ کین - زمین بود در زیر دیبای چین
پر از در خوشاب روی زمین - سراسر همه دشت پرچین نهید
به سغد اندر آرایش چین نهید - بدین راه پیدا نبینی زمین
گذر کرد باید به دریای چین - به دیبای چینی بیاراستند
فراوان پرستندگان خواستند - سیاوش ز گفت گروی زره
برو کرد پرچین رخان پرگره - ز روم و ز چین نیزش آمد پیام
همی یاد کاووس گیرد به جام - و دیگر بجایی که گردان سپهر
شود تند و چین اندرآرد به چهر - صد و بیست فرسنگ ز ایدر به چین
همان سیصد و سی به ایران زمین - سوی روم ره با درنگ آیدت
نپویی سوی چین که تنگ آیدت - سیاووش چو بخروشد از روم و چین
پر از گرز و شمشیر بینی زمین - سپاهی ز روم و سپاهی ز چین
همی هر زمان برخروشد زمین - وز آن جایگه شاه توران زمین
بیاورد لشکر به دریای چین - به چین و ختن اندرآور سپاه
به هر جای از دشمنان کینهخواه - به ماچین و چین آمد این آگهی
که بنشست رستم به شاهنشهی - ازین روی تا چین و ماچین تراست
خور و ماه و کیوان و پروین تراست - ببیند که آن دو دلاور کیند
بران کوه سر بر ز بهر چیند - کزان گونه بتگر بپرگار چین
نداند نگارید کس بر زمین - بیا تا بگردیم و کین آوریم
بجنگ ابروان پر ز چین آوریم - شما یک بیک تیغها برکشید
سپرهای چینی بسر در کشید - دل رستم آگنده از کین اوست
بروهاش یکسر پر از چین اوست - بپیران چنین گفت خاقان چین
که خود درد ازینست و تیمار ازین - پر از غم شوم پیش خاقان چین
بگویم که ما را چه آمد ز کین - برو آفرین کرد خاقان چین
بپیشش ببوسید چنگش زمین - سپاه کشانی سوی چین شویم
همه دیده پر آب و باکین شویم - بهومان چنین گفت خاقان چین
که تنگست بر ما زمان و زمین - ز چین و ز بربر سپاه آوریم
که کاموس را کینهخواه آوریم - همان پیش منشور و خاقان چین
بزرگان و گردان توران زمین - شوم بازگویم بگردان همین
بمنشور و شنگل بخاقان چین - ازان پس خبر شد بخاقان چین
که شد کشته کاموس بر دشت کین - چنین داد پاسخ که دانای چین
یکی داستانی زدست اندرین - همی بینم این دشت آراسته
چو بتخانهی چین پر از خواسته - ز ترکان وز چین هزاران هزار
کمربستگان از در کارزار - دو هفته برآمد ز چین و ختن
ز هر کشوری شد سپاه انجمن - دگر پنجه از نامداران چین
بفرمود تا کرد پیران گزین - ز دیبای چینی سراپرده بود
فراوان بپرده درون برده بود - خداوند هند و خداوند چین
خداوند ایران و توران زمین - همه نامداران ما چین و چین
نشسته بمرز کروشان زمین - از آن پس فرستاد کسها به روم
به هند و به چین و به آباد بوم - سوی روم گستهم نوذر برفت
سوی چین گرازه گرازید تفت - ز دیبا و دینار و تاج و نگین
ز تخت و ز هرگونه دیبای چین - ازین پس به چین اندر آرد سپاه
همه مهتران برگشایند راه - بگیرید پند ار دهد زردهشت
به سوی بت چین بدارید پشت - که تو باژ بدهی به سالار چین
نه اندر خور دین ما باشد این - پس آگاه شد نره دیوی ازین
هماندرز زمان شد سوی شاه چین - سپاهی بیارم ز ترکان چین
که بنگاهشان بر نتابد زمین - برین ایستادند ترکان چین
دو تن نیز کردند زیشان گزین - ز ارجاسپ سالار گردان چین
سوار جهاندیده گرد زمین - زمین کشانی و ترکان چین
ترا باشد این همچو ایران زمین - که ارجاسپ سالار ترکان چین
یکی نامه کردست زی من چنین - فرستادگان سپهدار چین
ز پیش جهانجوی شاه زمین - تگینان لشکرش ترکان چین
برفتند هر سو به توران زمین - چو آگاهی آمد به گشتاسپ شاه
که سالار چین جملگی با سپاه - بسی نامداران و گردان چین
که آن شیر مرد افگند بر زمین - گریزد سرانجام سالار چین
از اسفندیار آن گو بافرین - که یارد شدن پیش ترکان چین
که بازآورد فره پاک دین - پس ارجاسپ شاه دلیران چین
بیاراست لشکرش را همچنین - سپاهیست ای شهریار زمین
که هرگز چنان نامد از ترک و چین - سپهبد بشد لشکرش راست کرد
همی رزم سالار چین خواست کرد - همی گشت بر پیش گردان چین
بسان یکی کوه بر پشت زین - به پیش صف چینیان ایستاد
خداوند بهزاد را کرد یاد - چو او را بدیدند گردان چین
که آن نیزهی نامدار گزین - سواران چین پیش او تاختند
برافگندنش را همی ساختند - همی گشت بر گرد مردان چین
تو گفتی همی بر نوردد زمین - برین گر بماند زمانی چنین
نه ایتاش ماند نه خلخ نه چین - سوی شاه چین برد اسپ و کمرش
درفش سیه افسر پرگهرش - چو سالار چین دید بستور را
کیان زاده آن پهلوان پور را - پس اندر نهادند ایرانیان
بدان بیمره لشکر چینیان - که این نامداران ایرانیان
بگردید زین لشکر چینیان - پس آگاهی آمد به سالار چین
که شاه از گمان اندرآمد به کین - شه چینش گفتا به ایران خرام
نگهبان آتش ببین تا کدام - چو من با سپاه اندرآیم ز جای
همه کشور چین ندارند پای - ز توران زمین تا به دریای چین
ترا بخشم و بوم ایران زمین - نه ارجاسپ مانم نه خاقان چین
نه کهرم نه خلخ نه توران زمین - بدو گفت کای شاه ترکان چین
به یک تن مزن خویشتن بر زمین - چو بیدار گردی جهان را ببین
که دیباست گر نقش مانی به چین - بسان یکی ترک شد خوب روی
چو دیبای چینی رخ از مشک موی - که بالا و پهنای دژ را ببین
دری سوی ایران دگر سوی چین - اگر خواهد از چین و ماچین سوار
بیابد برش نامور صد هزار - که بر تافتش ساعد و آستین
یکی اسپ و دو جامه دیبای چین - نیازاردت کس به توران زمین
همان گر گرایی به ماچین و چین - ازو ده شتر بار دینار کن
دگر پنج دیبای چین بارکن - نگه کن که این جنگجویان کیند
وزین تاختن ساختن برچیند - به توران زمین شهریاری نماند
ز ترکان چین نامداری نماند - به جایی دگر نامداری نماند
به چین و به توران سواری نماند - چنین تا برآمد سپیدهدمان
بزرگان چین را سرآمد زمان - ز ترکان چینی فراوان نماند
وگر ماند کس نام ایشان نخواند - چو سیصد شتر جامهی چینیان
ز منسوج و زربفت وز پرنیان - عماری بسیچید و دیبا جلیل
کنیزک ببردند چینی دو خیل - همه بارهی شهر زد بر زمین
برآورد گرد از بر و بوم چین - تو دانی که ارجاسپ از بهر دین
بیامد چنان با سواران چین - تو با شاه چین جنگ جوی و نبرد
ازان نامداران برانگیز گرد - بدو گفت اسپ سیه بر نشین
بیارای تن را به دیبای چین - پدیدست نامت به هندوستان
به روم و به چین و به جادوستان - بفرمود تا رخش را زین کنند
همان زین به آرایش چین کنند - چو کاموس جنگی چو خاقان چین
سواران جنگی و مردان کین - که دریای چین تا میانش بدی
ز تابیدن خور زیانش بدی - چو من برگذشتم ز جیحون بر آب
ز توران به چین آمد افراسیاب - هرانکس که رفت از پی دین به چین
بکردند زان پس برو آفرین - به توران و چین آنچ من کردهام
همان رنج و سختی که من بردهام - بپردخت ایران و شد سوی چین
جهان شد پر از داد و پر آفرین - به گنج و به رنج این روان بازخر
مبر پیش دیبای چینی تبر - همان رزم کاموس و خاقان چین
که لرزان بدی زیر ایشان زمین - چو اسفندیاری که فعفور چین
نویسد همی نام او بر نگین - چنین کارها رفت بر دست او
که دریای چین بود تا شست او - که ایدون شنیدم ز دانای چین
ز اخترشناسان ایران زمین - یکی نغز تابوت کرد آهنین
بگسترد فرشی ز دیبای چین - چل اشتر بیاورد رستم گزین
ز بالا فروهشته دیبای چین - به چین رفت و کین نیا بازخواست
مرا همچنان داستانست راست - نهادش به صندوق در نرم نرم
به چینی پرندش بپوشید گرم - بتآرای چون او نبیند به چین
میان بتان چون درخشان نگین - ز هند و ز خاقان و فغفور چین
ز روم و ز هر کشوری همچنین - چو عنبر سر خامهی چین بشست
سر نامه بود آفرین از نخست - بفرمود تا پیش او شد دبیر
قلم خواست چینی و رومی حریر - همه شهر ایران و توران و چین
به شاهی برو خواندند آفرین - همانگه بفرمود تا شد دبیر
قلم خواست هندی و چینی حریر - به خانه درون تخت زرین نهاد
به گرد اندر آرایش چین نهاد - که ای قیصر روم و سالار چین
سپاه ترا برنتابد زمین - نجوید همی جنگ تو فور هند
نه فغفور چینی نه سالار سند - چه برگاه دیدش چه بر پشت زین
بیاورد قرطاس و دیبای چین - ز زربفت پوشیده چینی قبای
فراوان پرستنده گردش به پای - نبودش ز قیدافه چین در به روی
نبرداشت هرگز دل از آرزوی - همی چاره جست آن شب دیریاز
چو خورشید بنمود چینی طراز - همه کاخ کرسی زرین نهاد
به پیش اندر آرایش چین نهاد - بفرمود تا خلعت خسروی
ز رومی و چینی و از پهلوی - که جنبندگانند و چندی زیند
ندانند کاندر جهان برچیند - زبانها نه تازی و نه خسروی
نه ترکی نه چینی و نه پهلوی - ز خون ریختن گشت روی زمین
سراسر به کردار دریای چین - ببردند سیصد شتر سرخموی
طرایف بدو دار چینی بدوی - فرستاده گفت ای سپهدار چین
کسی چون سکندر مدان بر زمین - وزان روی لشکر سوی چین کشید
سر نامداران به بیرون کشید - یکی مرد با سنگ و شیرین سخن
گزین کرد زان چینیان کهن - چو بشنید فغفور چین این سخن
یکی دیگر اندیشه افگند بن - چو آگاهی آمد به فغفور ازین
که آمد فرستادهیی سوی چین - که یک چند باشد به نزدیک چین
برو نامداران کنند آفرین - سپهدار چین با فرستاده گفت
که با شاه تو مشتری باد جفت - دگر گفت فرمان ما سوی چین
چنانست که آباد ماند زمین - بدانست چینی که او هست شاه
پیاده بیامد غریوان به راه - سکندر بیامد ترنجی به دست
ز ایوان سالار چین نیممست - ز چیزی که باشد طرایف به چین
ز زرینه و اسپ و تیغ و نگین - برو پیش فغفور چینی بگوی
که نزدیک ما یافتی آبروی - ز دیبای چینی و خز و حریر
ز کافور وز مشک و بوی و عبیر - چو سالار چین زان نشان نامه دید
برآشفت و پس خامشی برگزید - گر ایدر بباشی همی چین تراست
وگر جای دیگر خرامی رواست - ز ترک و ز هند و ز سقلاب و چین
سپاه آید از هر سوی همچنین - ز زربفت چینی سزاوار من
کسی کو بپیچد ز تیمار من - نخست آگنند اندرو انگبین
زبر انگبین زیر دیبای چین - ز چیزی که آوردم از هند و چین
ز توران و ایران و مکران زمین - تن نامور زیر دیبای چین
نهادند تا پای در انگبین - دگر گفت کز ماهرخ بندگان
ز چینی و رومی پرستندگان - ز دینار و دیبا و اسپ و رهی
ز چینی و زربفت شاهنشهی - ز دریای چین تا به کرمان رسید
همه روی کشور سپه گسترید - بفرمایم اکنون که جوینده باز
ز روم و ز چین و ز هند و طراز - به لشکر چنین گوی کاین خود کیند
بدین رزمگاه اندرون برچیند - چو از روم وز چین وز ترک و هند
جهان شد مر او را چو رومی پرند - تو بستی ره بدسگالان ما
ز هند و ز چین و همالان ما - سخن چین و بیدانش و چارهگر
نباید که یابد به پیشت گذر - دو یاره یکی طوق و انگشتری
ز دیبای چینی و از بربری - ز یاقوت سرخ افسری بر سرش
درفشان ز زربفت چینی برش - ز چین نزد شاپور شد بار خواست
به پیغمبری شاه را یار خواست - کزین مرد چینی و چیرهزبان
فتادستم از دین او در گمان - بیامد یکی مرد گویا ز چین
که چون او مصور نبیند زمین - همانگه فرستاد کسها به روم
به هند و به چین و به آباد بوم - پس آگاهی آمد به روم و به چین
به ترک و به هند و به مکران زمین - ببینی بروهای پرچین من
فدای تو بادا تن و دین من - بپرسید زان کهتران کاین کیند
به گفتار این پیر سر بر چیند - به پیمان که چیزی نخواهی ز من
ندارم به مرگ آبچین و کفن - بت آرا ببیند چو ایشان به چین
گسسته شود بر بتان آفرین - چو با لشکر تن به رنج آوریم
ز روم و ز چین نام و گنج آوریم - شتروار سیصد طرایف ز چین
فرستاد و یاقوت سیصد نگین - که خاقان چینش فرستاده بود
یکی تخت با تاج بیجاده بود - کنون خیز و دیبای چینی بپوش
بنه بر سر افسر چنان هم که دوش - سوی حجرهی خویش رفت آرزوی
ز مهمان بیگانه پرچین به روی - بفرمود تا پیش او شد دبیر
قلم خواست رومی و چینی حریر - بیابان چو بازار چین شد ز بار
برانسو که بد لشکر شهریار - بدان تا نهند از بر چاه چرخ
کنند از بر چرخ چینی سطرخ - همه خیمهها خوان زرین نهاد
برو کاسه آرایش چین نهاد - بخورد اندکی نان و نالان بخفت
به دستار چینی رخ اندر نهفت - به ترکان چنین گفت خاقان چین
که ما برنهادیم بر چرخ زین - که قیصر سپه کرد و لشکر کشید
ز چین و ختن لشکر آمد پدید - فرستاده را چیز بسیار داد
درم داد چینی و دینار داد - پس آگاه آمد به بهرامشاه
که آمد ز چین اندر ایران سپاه - جهاندار گستهم را پیش خواند
ز خاقان چین چند با او براند - پس آگاهی آمد به هند و به روم
به ترک و به چین و به آباد بوم - کز ایران یکی مرد با آفرین
فرستند نزدیک خاقان چین - چو خاقان چین این سخنها شنید
ز چین و ختن لشکری برگزید - ز چیزی که باشد به ایران زمین
فرستیم نزدیک خاقان چین - به ایران چو آگاهی آمد ز روم
ز هند و ز چین و ز آباد بوم - چو سیصد تن از نامداران چین
گرفتند و بستند بر پشت زین - چو خاقان چینی گرفتار شد
ازان خواب آنگاه بیدار شد - به مرو اندر از چینیان کس نماند
بکشتند وز جنگیان بس نماند - ز پیروزی چین چو سربر فراخت
همه کامگاری ز یزدان شناخت - برآسود یک هفته لشکر نراند
ز چین مهتران را همه پیش خواند - بفرمود تا پیش او شد دبیر
قلم خواست با مشک و چینی حریر - نوشتم یکی نامه از مرز چین
به نزد برادر به ایران زمین - گرفتند خاقان چین را پناه
به نومیدی از نامبردار شاه - بفرمود پس تاج خاقان چین
که پیش آورد مردم پاکدین - یکی نامداری چو خاقان چین
جهاندار با تاج و تخت و نگین - چو اندر نوشتند چینی حریر
سر خامه را کرد مشکین دبیر - ز هندوستان تا در مرز چین
ز دزدان پرآشوب دارد زمین - تو شاهی و شنگل نگهبان هند
چرا باژ خواهد ز چین و ز سند - نگه کن کنون روز خاقان چین
که از چین بیامد به ایران زمین - ز قنوج تا مرز دریای چین
ز سقلاب تا پیش ایران زمین - به هند و به چین و ختن پاسبان
نرانند جز نام من بر زبان - به مشکوی من دخت فغفور چین
مرا خواند اندر جهانآفرین - چو گردون بپوشید چینی حریر
ز خوردن برآسود برنا و پیر - ز گفتار او شاد شد شاه هند
بیاراست ایوان به چینی پرند - سر نامه گفت آنچ گفتی رسید
دو چشم تو جز کشور چین ندید - مرا شاه ایران فرستد به هند
به چین آیم از بهر چینی پرند - پذیرفتم این از تو ای شاه چین
بگوییم با شاه ایران زمین - بران نامه بنهاد مهر نگین
فرستاد پاسخ سوی شاه چین - چو زین آگهی شد به فغفور چین
که با فر مردی ز ایران زمین - ز هندوستان ساز رفتن گرفت
ز خویشان چینی نهفتن گرفت - به اندازه یارانش را هم چنین
بیاراست اسپان به دیبای چین - شهنشاه گیتی ببخشید راست
مرا ترک و چین است و ایران تو راست - مر او را سبک شاه در برگرفت
ز هیتال و چین دست بر سر گرفت - ز روم و ز چین لشکر آید کنون
بریزند زین مرز بسیار خون - فرستاده آمد ز هند و ز چین
همه شاه را خواندند آفرین - نباید که جز داد و مهر آوریم
وگر چین به کاری بچهر آوریم - نگارندهی چین نگاری ندید
زمانه چو تو شهریاری ندید - چه گوید سخنگوی باآفرین
ز شاه وز هیتال وخاقان چین - سه دیگر سخن آنک فغفور چین
مراخواند اندر جهان آفرین - نداریم ما تاب خاقان چین
گذر کرد باید به ایران زمین - بیاگاهد اکنون چومن جنگجوی
شوم با سواران چین پیش اوی - فرستاده را سر بریدند پست
ز ترکان چینی سواری نجست - به خاقان چین گفت کای شهریار
تواو را بدین زیردستی مدار - که تا آن زمین پادشاهی مراست
که دارند ازو چینیان پشت راست - طرایف که باشد به چین اندرون
بیاراست از هر دری برهیون - چو آگاهی آمد به ماچین و چین
بگوینده برخواندیم آفرین - بگوید بدو کار خاقان چین
جهانی بروبر کنند آفرین - خردمند مردی به خاقان چین
چنین گفت کای شهریار زمین - چوآگاهی آمد به خاقان چین
دلش گشت پر درد و سر پر ز کین - چوخاقان چین آن سخنها شنید
بپژمرد وشد چون گل شنبلید - چه بینید یکسر کنون اندرین
چه سازیم با ترک وخاقان چین - ز دینار چینی ز بهر نثار
به گنجور فرمود تا سی هزار - به چینی نمود آنک شاهی کراست
ز خورشید تا پشت ماهی کراست - بزرگان هیتال وخاقان چین
به شاهی برو خواندند آفرین - سپه را ز قجغارباشی براند
به چین وختن نامداری نماند - یکی نامه بنبشت با آفرین
سخندان چینی چو ار تنگ چین - بفرمود نامه بخاقان چین
فغانیش راهم بکرد آفرین - نبشتند برسان ارژنگ چین
سوی شاه با صد هزار آفرین - ازو خواستم تا مگر آفرین
رساند ز ما سوی خاقان چین - ز هیتال وز ترک وخاقان چین
وزان مرزبانان توران زمین - چوخاقان چینی نبود از مهان
گذشته ز کسری بگرد جهان - نهادند سر پیش او بر زمین
بدادند پیغام خاقان چین - سپهدار خاقان چین سنجه بود
همی به آسمان بر زد از خاک دود - همه خاک ایران به چین آوریم
همان تازیان را بدین آوریم - چو آگه شد از کار خاقان چین
وزان هدیهی شهریار زمین - که دریای چین را ندارم بب
شود کوه از آرام من درشتاب - بی اندازه لشکر شدند انجمن
ز چاچ وز چین وز ترک و ختن - همان تا لب رود جیحون ز چین
برو خواندندی بداد آفرین - به چینی یکی نامهای برحریر
فرستاده بنهاد پیش دبیر - چو آگاه شد غاتفر زان سخن
که خاقان چینی چه افگند بن - ز چین تا به جیحون سپاه منست
جهان زیر فر کلاه منست - اگر شاه ایران و خاقان چین
بسازند وز دل کنند آفرین - رسیدند پس پیش خاقان چین
سراسر زبانها پر از آفرین - یکی هفته هیتال با ترک و چین
ز اسبان نبرداشتند ایچ زین - ز اسبان چینی و دیبای چین
ز تخت وز تاج وز تیغ و نگین - ز باری که خیزد ز روم و ز چین
ز هیتال و مکران و ایران زمین - ازین مرز تا پیش دریای چین
تو راباد چندانک خواهی زمین - همان شاه کشمیر وفغفور چین
که تنگست از ایشان به ما بر زمین - ورا بود کشمیر تا مرز چین
برو خواندندی به داد آفرین - بزرگان کشمیر تا مرز چین
به شاهی بدو خواندند آفرین - چنین بدنبشته که برکوه هند
گیاییست چینی چورومی پرند - ز شاه آنچ بشیند با او بگفت
چین یافت زو پاسخ اندر نهفت - شد از درد دانا دلش پر ز درد
برو پر ز چین کرد و رخساره زرد - نیابد بخواهش همه آرزو
دوچشمش پر از آب و پر چینش رو - بدو گفت قیصر نه من چاکرم
نه از چین و هیتالیان کمترم - چه خاقان چینی چه در هند شاه
یکایک پرستند این تاج و گاه - نبد خواست یزدان که ایران زمین
بویرانی آرند ترکان چین - زدیبای زربفت چینی قبای
چو گردوی پیش اندرون رهنمای - همه رازیان از بنه خود کنید
دو رویند وز مردمی برچیند - بدین کار خاقان مرا یاورست
همان کاندر ایران وچین لشکرست - نبودی جز از ساوه سالار چین
که آورد لشکر به ایران زمین - بدو گفت خسرو که دانای چین
یکی خوب زد داستانی برین - همان لعل زرین چینی قبای
چو من پوشم این را تو ایدر مپای - بخراد برزین بفرمود شاه
که چینی حریرآر و مشک سیاه - بپوشید زربفت چینی قبای
همه یک دلانید و پاکیزه رای - دوات و قلم خواست وچینی حریر
بفرمود تا پیش او شد دبیر - زدین پرستندگان بر چیند
همه بت پرستند گر خود کیند - برو سوی ایشان ببین تاکیند
برین گونه تازان زبهر چیند - چوخسرو چنان دید با اندیان
چین گفت کای نره شیر ژیان - بدو گفت کای مهتر بافرین
سپهدار ترکان و سالار چین - برین گونه بر بود خاقان چین
همیخواند بهرام را آفرین - بران سان که کهتر کند آفرین
بران نامبردار سالار چین - بخاقان چین گفت کای نامدار
چرا گشتم امروز پیش تو خوار - سواران چینی ومردان کار
بسی تاختند اندران کوهسار - کنون تا بیامد ز ایران بچین
به لرزد همی زیر اسپش زمین - فراوانش بستود وکرد آفرین
که آباد بادا بتو ترک و چین - جوانان چین اندران مرغزار
یکی جشن سازند گاه بهار - بران کوه خارا یکی اژدهاست
که این کشور چین ازو در بلاست - چنان بد که در کوه چین آن زمان
دد و دام بودی فزون از گمان - یکی دخترم بد ز خاقان چین
که خورشید کردی برو آفرین - همی چاره جستند زان اژدها
که تا چین کی آید ز چنگش رها - بزرگان چینی و گردنکشان
ز بهرام یل داشتندی نشان - همه چین همیگفت ما بندهایم
ز بهر تو اندر جهان زندهایم - خروشی برآمد ز گردان چین
کز آواز گفت بلرزد زمین - گرفتش سپهدار چین در کنار
وزان پس ورا خواندی شهریار - چو خاقان چینی به ایوان رسید
فرستادهیی مهربان برگزید - بر آیین چین خلعت آراستند
فراوان کلاه و کمر خواستند - به خاقان چینی یکی نامه کرد
تو گفتی که از خنجرش خامه کرد - همیبود تا شمع رخشان بدید
به درگاه خاقان چینی دوید - بیاورد خاقان هم آنگه دبیر
ابا خامه و مشک و چینی حریر - همه چین و توران سراسر مراست
به هیتال بر نیز فرمان رواست - بیامد دمان پیش خاقان چین
بدو گفت کای مهتر به آفرین - سپاهی دلاور ز چین برگزین
بدان تا تو را گردد ایران زمین - به چین مهتری بود حسنوی نام
دگر سرکشی بود ز نگوی نام - ز چین روی یکسر به ایران نهاد
به روز سفندار مذ بامداد - به هنگام شاهان با آفرین
پدر مادرش بود خاقان چین - ازان پس همه چین و ایران تو راست
نشستن گه آنجا کنی کت هواست - وزان روی با کدخدای سرای
ز خاتون چینی همیگفت رای - چو باهدیهها راه چین بر گرفت
به جیحون یکی راه دیگر گرفت - تو نان جو و ارزن و پوستین
فراوان به جستی ز هردر به چین - ستانم یکی مهر خاقان چین
چنان رو که اندر نوردی زمین - نخواهد که انبوه باشد برش
به دیبای چینی بپوشد سرش - کس آمد به خاقان که از ترک و چین
ممانتا کس آید به ایران زمین - منادیگری کرد خاقان چین
که بیمهر ماکس به ایران زمین - بسی رنج دیدم ز خاقان چین
ندیدم که یک روز کرد آفرین - همه چین برو زار و گریان شدند
ابی آتش تیز بریان شدند - همه هرچ در چین و را بنده بود
به پوشیدشان جامههای کبود - ازآن پس چو خاقان به پردخت دل
ز خون شد همه کشور چین چوگل - بو گفت هرکس که بانو توی
به ایران و چین پشت و بازو توی - شما دل به رفتن مدارید تنگ
که از چینیان لشکر آید به جنگ - برین برنهادند و برخاستند
همه جنگ چین را بیاراستند - همیگفت هرکس که مردن به نام
به از زنده و چینیان شادکام - سپهدار چین کان سخنها شنید
شد از خشم رنگ رخش ناپدید - شگفت آمدش گفت خاقان چین
تو را کرد زین پادشاهی گزین - همه لشکر چین بهم بر شکست
بس کشت و افگند و چندی بخست - پس او سپاهی بیامد بکین
چه کرد او بدان نامداران چین - یکی نامه برسان ارژنگ چین
نوشتند و کردند چند آفرین - که از مرز هیتال تا مرزچین
نباید که کس پی نهد بر زمین - نه چون تو خزان و نه چون تو بهار
نه چون تو بایوان چین بر نگار - فریدون چو ایران بایرج سپرد
ز روم و ز چین نام مردی ببرد - ز هند و ز سقلاب و چین و خزر
چنین ارجمند آمد آن بوم و بر - ز دیبای چینی صد و چل هزار
ازان چند زربفت گوهرنگار - ز هندی و چینی و از بربری
ز مصری و از جامهی پهلوی - به زنجیر هفتاد شیروپلنگ
به دیبای چین اندرون بسته تنگ - ورا درگر آمد ز روم و ز چین
ز مکران و بغداد و ایران زمین - به چین دریکی مرد بد بیهمال
همیبافت آن جامه راهفت سال - که خسرو فرستاد کسها بروم
به هند و به چین و به آباد بوم - نخستین که بنهاد گنج عروس
ز چین و ز برطاس وز روم و روس - فغستان چینی و پیل و سپاه
که بر زین زرین بدی سال و ماه - ز توران وز هند وز چین و روم
ز هرکشوری کان بد آباد بوم - شب تیره باید شدن سوی چین
وگر سوی ما چین و مکران زمین - بریشان به افسون بگیریم راه
ز فغفور چینی بخواهم سپاه - دو مرد خردمند و پاکیزهگوی
به دستار چینی بپوشید روی - یکی سوی چین بد یکی سوی روم
پراگنده گشته بهر مرز و بوم - ز برطاس وز چین سپه راندیم
سپهبد بهر جای بنشاندیم - سپاه و سلیحست دیوار اوی
به پرچینش بر نیزهها خار اوی - گذشتن چو بر چینود پل بود
به زیر پی اندر همه گل بود - به آواز گفتند کای سرفراز
ستوده به چین و به روم و طراز - همی سر فرازند که ایشان کیند
به ایران و مازنداران برچیند - ز زربفت چینی کشیدند نخ
سپاه اندر آمد چو مور و ملخ - بپیچید رستم ز گفتار اوی
بروهاش پرچین شد و زرد روی - بزرگان و ترکان خاقان چین
بیایند و بر ما کنند آفرین - وزان پس به بازارگانان چین
چنین گفت کاکنون به ایران زمین - که از تاج و ز تخت و مهر و نگین
همان جامهی روم و کشمیر و چین - به من برکند شاه چینی فسوس
مرا بیمنش خواند و چاپلوس - سپهدار خانست و فغفور چین
سپاهش همی بر نتابد زمین - یکی افسری خسروی بر سرش
درفشان ز دیبای چینی برش - پر از گوهر نابسود افسرش
ز دیبای چینی فروزان برش - سپاه آید او را ز ما چین و چین
به ما بر شود تنگ روی زمین - چو برسام چینی درفشش بدید
سپه را ز لشکر به یکسو کشید