غزل شماره ۱۶۰۹

چو یكی ساغر مردی ز خم یار برآرم

دو جهان را و نهان را همه از كار برآرم

ز پس كوه برآیم علم عشق نمایم

ز دل خاره و مرمر دم اقرار برآرم

ز تك چاه كسی را تو به صد سال برآری

من دیوانه بی‌دل به یكی بار برآرم

چو از آن كوه بلندم كمر عشق ببندم

ز كمرگاه منافق سر زنار برآرم

بر من نیست من و ما عدمم بی‌سر و بی‌پا

سر و دل زان بنهادم كه سر از یار برآرم

به تو دیوار نمایم سوی خود در بگشایم

به میان دست نباشد در و دیوار برآرم

تا چه از كار فزایی سر و دستار نمایی

كه من از هر سر مویی سر و دستار برآرم

تو ز بی‌گاه چه لنگی ز شب تیره چه ترسی

كه من از جانب مغرب مه انوار برآرم

تو ز تاتار هراسی كه خدا را نشناسی

كه دو صد رایت ایمان سوی تاتار برآرم

هله این لحظه خموشم چو می عشق بنوشم

زره جنگ بپوشم صف پیكار برآرم

هله شمس الحق تبریز ز فراق تو چنانم

كه هیاهوی و فغان از سر بازار برآرم

اشعار مرتبط

نظرات نوشته شده

اولین نفر برای نظر دادن باشید و نظرتان را در مورد این شعر از طریق فرم زیر ارسال کنید.