«سمند» در غزلستان
- حافظ شیرازی
- «سمند» در غزلیات حافظ شیرازی
- سعدی شیرازی
- «سمند» در غزلیات سعدی شیرازی
- که شنیدی که برانگیخت سمند غم عشق
که نه اندر عقبش گرد ندامت برخاست - به گرد پای سمندش نمی رسد مشتاق
که دستبوس کند تا بدان دهن چه رسد - اگر آفتاب با او زند از گزاف لافی
مه نو چه زهره دارد که بود سم سمندش - گفتم عنان مرکب تازی بگیرمش
لیکن وصول نیست به گرد سمند او - گر دست دهد دولت آنم که سر خویش
در پای سمند تو کنم نعل بهایی - نظر آوردم و بردم که وجودی به تو ماند
همه اسمند و تو جسمی همه جسمند و تو جانی - سرگشته چو چوگانم و در پای سمندت
می افتم و می گردم چون گوی به پهلوی - مولوی
- «سمند» در دیوان شمس - غزلیات مولوی
- چون سمندر در میان آتشش باشد مقام
هر كه دارد در دل و جان این چنین شوق و ولا - ز روباه چه ترسید شما شیرنژادید
خر لنگ چرایید چو از پشت سمندید - كله ار رفت بر او گو نه كلم سلسله مویم
خر اگر مرد بر او گو كه بر این پشت سمندم - بپران ناطق جان را تو از این منطق رسمی
كه نمییابد میدان بگو حرف سمندم - چون سمندر در دل آتش مرو
وز مری تو خویش را رسوا مكن - در چشم ما نگر اثر بیخودی ببین
ما را سوار اشقر و پشت سمند كن - سری است سمندر را ز آتش بنمی سوزد
جانی است قلندر را نادرتر از آن برگو - آتش عشق لامكان سوخته پاك جسم و جان
گوهر فقر در میان بر مثل سمندری - برگ گلی همیبری باغ به پیش میكشی
لاشه خری همیبری بیست سمند میدهی - یكی لحظه قلندر شو قلندر را مسخر شو
سمندر شو سمندر شو در آتش رو به آسانی - در بحر قلزمی و تو را بحر تا به كعب
در آتشی و خوی سمندر گرفتهای - «سمند» در دیوان شمس - رباعیات مولوی
- فردوسی
- «سمند» در شاهنامه فردوسی
- نشست از بر تازی اسپ سمند
چو زرین درخشنده کوهی بلند - ز باد عمود تو کوه بلند
شود خاک نعل سرافشان سمند - میان را ببستم به نام بلند
نشستم بران پیل پیکر سمند - چماند به کاخ من اندر سمند
سرم بر شود به آسمان بلند - نشاندندش آنگه بر اسپ سمند
به گرد اندرش چاکران نیز چند - چرا روز جنگش نکردند بند
که جامهاش زره بود و تختش سمند - کمان به زه را به بازو فگند
سمندش برآمد به ابر بلند - عنان را بپیچید گرد آفرید
سمند سرافراز بر دژ کشید - اگر یار باشد جهان آفرین
چو نعل سمندم بساید زمین - گرازان و بر گور نعرهزنان
سمندش جهان و جهان راکنان - یکی بارهای برنشسته سمند
بفتراک بر حلقه کرده کمند - ییک بارهای برنشسته سمند
بفتراک بربسته دارد کمند - سمندی بزرگست گویی بجای
ورا چار گرزست آن دست و پای - به پیش اندر آید گرفته کمند
نشسته بر اسفندیاری سمند - بگرید برو زار و گردد نژند
برانگیزد اسفندیاری سمند - یکی چرمهیی برنشسته سمند
یکی گام زن بارهی بیگزند - به پیش اندر آمد نبرده زریر
سمندی بزرگ اندر آورده زیر - که پیروز شد شاه و دشمن فگند
بشد بازآورد اسپ سمند - شد آن شاهزاده سوار دلیر
سوی شاه برد آن سمند زریر - ز هامون بیامد به کوه بلند
برادرش بسته بر اسپ سمند - سمند سرافراز را بر نشست
بیامد یکی تیغ هندی به دست - بر آخر یکی مادیان بد بلند
که کارزاری و زیبا سمند - ز هامون به کوهی برآمد بلند
یکی تازیی برنشسته سمند - چوبشنید دستش به دندان بکند
فرود آمد از پشت اسپ سمند