غزل شماره ۱۶۵

اگر آن میی كه خوردی به سحر نبود گیرا

بستان ز من شرابی كه قیامتست حقا

چه تفرج و تماشا كه رسد ز جام اول

دومش نعوذبالله چه كنم صفت سوم را

غم و مصلحت نماند همه را فرود راند

پس از آن خدای داند كه كجا كشد تماشا

تو اسیر بو و رنگی به مثال نقش سنگی

بجهی چو آب چشمه ز درون سنگ خارا

بده آن می رواقی هله ای كریم ساقی

چو چنان شوم بگویم سخن تو بی‌محابا

قدحی گران به من ده به غلام خویشتن ده

بنگر كه از خمارت نگران شدم به بالا

نگران شدم بدان سو كه تو كرده‌ای مرا خو

كه روانه باد آن جو كه روانه شد ز دریا

اشعار مرتبط

نظرات نوشته شده

اولین نفر برای نظر دادن باشید و نظرتان را در مورد این شعر از طریق فرم زیر ارسال کنید.