«لابه» در غزلستان
- حافظ شیرازی
- «لابه» در غزلیات حافظ شیرازی
- سعدی شیرازی
- «لابه» در غزلیات سعدی شیرازی
- مولوی
- «لابه» در دیوان شمس - غزلیات مولوی
- از جوش خون نطقی به فم آن نطق آمد در قلم
شد حرفها چون مور هم سوی سلیمان لابه را - این ابر را گریان نگر وان باغ را خندان نگر
كز لابه و گریه پدر رستند بیماران ما - طوق جنون سلسله شد باز مكن سلسله را
لابه گری میكنمت راه تو زن قافله را - جمله به ماه عاشق و ماه اسیر عشق تو
ناله كنان ز درد تو لابه كنان كه ای خدا - به ثنا لابه كردمش گفتم ای جان جان فزا
گفت یك دم ثنا مگو كه دوی هست در ثنا - گاه براند به نیم همچو كبوتر ز وطن
گاه به صد لابه مرا خواند تا محضر خود - با هزاران لابههاتف همین تبریز گفت
گشت بیهوش و فتاد این دل شكستن تار و پود - كه از تبریز پیغامی فرستی
كه اینست لابه ما اندر اسحار - اگر چه دلبر ریزد گلابه بر سر تو
قبول كن تو مر آن را به جای مشك تتار - چنان بكن تو به لابه كه خاك پایش را
بدیده آری كاین درد میشود ناسور - دل از بریشم او چون كلابه گردانست
كلابه ظاهر و پنهان ز چشم قزازش - لابه كنم كه هی بیا درده بانگ الصلا
او كتف این چنین كند كه به درونه خوشترم - گرم درآ و دم مده باده بیار ای صنم
لابه بنده گوش كن گوش مخار ای صنم - گلابه چند ریزی بر سر چشم
فروشو چشم از گل من عیانم - برگشا مشك طرب را كه ز رشك كف تو
از كف زهره به صد لابه قدح نستدهایم - كار او ناز و كار ما لابه است
گر ننالیم پس چه كار كنیم - پنهان بود تار و كشش پیدا كلابه و گردشش
گوید كلابه كی بود بیجذبه این پیكار من - مثل كلابهست این تنم حق می تند چون تن زنم
تا چه گولم می كند او زین كلابه و تار من - مه كه نشانده تو است لابه كنان به پیش تو
پیش خودم نشان دمی ای شه خوش نشان من - ز جانها جوق جوق از آتش او
فغان لابه كنان مكثار می بین - ای شهنشه شمس دین دانم كه از چندین حجاب
بشنود بیداریت این لابههای زار من - لابه كردم شه خود را پس از این او گوید
چونك دریاش بجوشد در بیپایان بین - گفتم كه ای امیرم شادت كنار گیرم
بسیار لابه كردم گفتا كه نیست امكان - این لابه ام به ذات خدا نیست بهر جان
ای هر دمی خیال تو صد جان جان جان - ای دل تو بگو هستم چون ماهی بر تابه
كاستیزه همیگیرد او را مگر از لابه - چو شانه سنگ ز عشق تو شاخ شاخ شدهست
پریت خوانده به حمام و كردهات لابه - فروریزد سخن در دل مرا هر یك كند لابه
كه اول من برون آیم خمش مانم ز بسیاری - چو نامت پارسی گویم كند تازی مرا لابه
چو تازی وصف تو گویم برآرد پارسی زاری - در كشتنم ای دلبر خون خوار بكردم
صد لابه و یك ساعت تأخیر نكردی - بسی زنهار گفتی لابه كردی
چه سود از حكم بیزنهار رفتی - مكرر كرد آن زن لابه كردن
كه نومیدم مكن ای لالكایی - خاموش ثنا و لابه كم كن
كز غیب رسید لن ترانی - خسته كردی بندگان را تا تو را زاری كنند
چون خریدار نفیر و لابه و افغان تویی - تبریز شمس دین را از لطف لابهای كن
كز باغ بیزمانی در ما نگر زمانی - هر گریه خنده جوید و امروز خندهها
با چشم لابه گر كه بكایی بدیدهای - لابه كند گل رحمت حق را
بر ما دی را برنگماری - به صد لابه مخمور را می دهی
كی دیدست ساقی بدین مشفقی؟! - میكندت لابه و دریوزه جان
جان ببر آنجا كه دلم بردهای - لابه كنی، باده دهی رایگان
ساقی دریا صفت مشفقی - لابه كنی، باده دهی رایگان
ساقی دریا صفت مشفقی - ترا گردید رویش رزق باشد
به صد لابه بهشت اندر نیایی - «لابه» در دیوان شمس - رباعیات مولوی
- فردوسی
- «لابه» در شاهنامه فردوسی
- بدان مرد باهوش و با رای و شرم
بگفتند با لابه بسیار گرم - یکی نامه با لابهی دردمند
نبشتم به نزدیک شاه بلند - تر و خشک یکسان همی بدرود
وگر لابه سازی سخن نشنود - یکی نامه با لابه و دلپسند
نبشته به نزدیک آن ارجمند - یکی نامه بنوشت نزدیک شاه
پر از لابه و پرسش و نیکخواه - تو خواهش کن و لابه و راستی
مکوب ایچ گونه در کاستی - بدانست رستم که لابه به کار
نیاید همی پیش اسفندیار - پر از لابه و زیردستی و درد
نخست آفرین بر جهاندار کرد - برفتند پویان بر شهریار
همان زیچ و صلابها بر کنار