غزل شماره ۱۶۳۱
در فروبند كه ما عاشق این میكده‌ایم
درده آن باده جان را كه سبك دل شده‌ایم
برجه ای ساقی چالاك میان را بربند
به خدا كز سفر دور و دراز آمده‌ایم
برگشا مشك طرب را كه ز رشك كف تو
از كف زهره به صد لابه قدح نستده‌ایم
در فروبند و ز رحمت در پنهان بگشا
چاره رطل گران كن كه همه می زده‌ایم
زان سبو غسل قیامت بده از وسوسه‌ام
به حق آنك ز آغاز حریفان بده‌ایم
ما همه خفته تو بر ما لگدی چند زدی
برجهیدیم خمارانه در این عربده‌ایم
گر علی الریق تو را باده دهی قاعده نیست
هین بده ما ملك الموت چنین قاعده‌ایم
فلسفی زین بخورد فلسفه‌اش غرق شود
كه گمان داشت كه ما زان علل فاسده‌ایم
آن نهنگیم كه دریا بر ما یك قدح است
ما نه مردان ثرید و عدس و مایده‌ایم
هله خاموش كن و فایده و فضل بهل
كه ز فضله فایده فایده‌ایم
|
مشاهده برنامه در فروشگاه اپل |
اشعار مرتبط
- ما قحطیان تشنه و بسیارخواره‌ایم
- ایها العشاق آتش گشته چون استاره‌ایم
- سیدی ایم هو كی، خذیدی ایم هو كی
- ناآمده سیل تر شدستیم
- ما شاخ گلیم نی گیاهیم
نظرات نوشته شده