غزل شماره ۱۸۴۲

چهره شرمگین تو بستد شرمگان من

شور تو كرد عاقبت فتنه و شر مكان من

مه كه نشانده تو است لابه كنان به پیش تو

پیش خودم نشان دمی ای شه خوش نشان من

در ره تو كمین خسم از ره دور می رسم

ای دل من به دست تو بشنو داستان من

گرد فلك همی‌دوم پر و تهی همی‌شوم

زانك قرار برده‌ای ای دل و جان ز جان من

گرد تو گشتمی ولی گرد كجاست مر تو را

گرد در تو می دوم ای در تو امان من

عشق برید ناف من بر تو بود طواف من

لاف من و گزاف من پیش تو ترجمان من

گه همه لعل می شوم گاه چو نعل می شوم

تا كرمت بگویدم باز درآ به كان من

گفت مرا كه چند چند سیر نگشتی از سخن

زانك سوی تو می رود این سخن روان من

اشعار مرتبط

نظرات نوشته شده

اولین نفر برای نظر دادن باشید و نظرتان را در مورد این شعر از طریق فرم زیر ارسال کنید.