رباعی شماره ۹۶۶
من بودم و دوش آن بت بنده نواز
از من همه لابه بود و از وی همه ناز
شب رفت و حدیث ما به پایان نرسید
شبرا چه گنه حدیث ما بود دراز
|
مشاهده برنامه در فروشگاه اپل |
اشعار مرتبط
- دوش آن بت من همچو مه گردون بود
- عاشق که بناز و ناز کی فرد بود
- شب رفت کجا رفت همانجای که بود
- مطرب خواهم که عاشق مست بود
- چو نزود نبشته بود حق فرقت ما
نظرات نوشته شده
- پرویز عزیزپور در تاریخ ۱۹ شهریور ۱۳۹۸ نوشته
- حدیث در مصراع چهارم غلط است .چون وزن یا هجاهای مصراع چهارم با دیگر مصراع ها بهم میخورد .حدیث دارای دو هجا است: ح ، دیث در حالی که قصه در خواندن دارای سه هجا هست .زیرا حرف صاد با تشدید دوبار تکرار میشود :قص،صه ،یه٬.
- سهراب در تاریخ ۱۹ آبان ۱۴۰۳ نوشته
- سلام میشه این شعر معنی کنین