غزل شماره ۲۵۳۲

كی افسون خواند در گوشت كه ابرو پرگره داری

نگفتم با كسی منشین كه باشد از طرب عاری

یكی پرزهر افسونی فروخواند به گوش تو

ز صحن سینه پرغم دهد پیغام بیماری

چو دیدی آن ترش رو را مخلل كرده ابرو را

از او بگریز و بشناسش چرا موقوف گفتاری

چه حاجت آب دریا را چشش چون رنگ او دیدی

كه پرزهرت كند آبش اگر چه نوش منقاری

لطیفان و ظریفانی كه بودستند در عالم

رمیده و بدگمان بودند همچون كبك كهساری

گر استفراغ می‌خواهی از آن طزغوی گندیده

مفرح بدهمت لیكن مكن دیگر وحل خواری

الا یا صاحب الدار ادر كأسا من النار

فدفینی و صفینی و صفو عینك الجاری

فطفینا و عزینا فان عدنا فجازینا

فانا مسنا ضر فلا ترضی باضراری

ادر كأسا عهدناه فانا ما جحدناه

فعندی منه آثار و انی مدرك ثاری

ادر كأسا باجفانی فدا روحی و ریحانی

و انت المحشر الثانی فاحیینا بمدرار

فاوقد لی مصابیحی و ناولنی مفاتیحی

و غیرنی و سیرنی بجود كفك الساری

چو نامت پارسی گویم كند تازی مرا لابه

چو تازی وصف تو گویم برآرد پارسی زاری

بگه امروز زنجیری دگر در گردنم كردی

زهی طوق و زهی منصب كه هست آن سلسله داری

چو زنجیری نهی بر سگ شود شاه همه شیران

چو زنگی را دهی رنگی شود رومی و روم آری

الا یا صاحب الكاس و یا من قلبه قاسی

اتبلینی بافلاسی و تعلینی باكثاری

لسان العرب و الترك هما فی كاسك المر

فناول قهوه تغنی من اعساری و ایساری

مگر شاه عرب را من بدیدم دوش خواب اندر

چه جای خواب می‌بینم جمالش را به بیداری

اشعار مرتبط

نظرات نوشته شده

اولین نفر برای نظر دادن باشید و نظرتان را در مورد این شعر از طریق فرم زیر ارسال کنید.