غزل شماره ۱۶۴۹

وقت آن شد كه به زنجیر تو دیوانه شویم

بند را برگسلیم از همه بیگانه شویم

جان سپاریم دگر ننگ چنین جان نكشیم

خانه سوزیم و چو آتش سوی میخانه شویم

تا نجوشیم از این خنب جهان برناییم

كی حریف لب آن ساغر و پیمانه شویم

سخن راست تو از مردم دیوانه شنو

تا نمیریم مپندار كه مردانه شویم

در سر زلف سعادت كه شكن در شكن است

واجب آید كه نگونتر ز سر شانه شویم

بال و پر باز گشاییم به بستان چو درخت

گر در این راه فنا ریخته چون دانه شویم

گر چه سنگیم پی مهر تو چون موم شویم

گر چه شمعیم پی نور تو پروانه شویم

گر چه شاهیم برای تو چو رخ راست رویم

تا بر این نطع ز فرزین تو فرزانه شویم

در رخ آینه عشق ز خود دم نزنیم

محرم گنج تو گردیم چو پروانه شویم

ما چو افسانه دل بی‌سر و بی‌پایانیم

تا مقیم دل عشاق چو افسانه شویم

گر مریدی كند او ما به مرادی برسیم

ور كلیدی كند او ما همه دندانه شویم

مصطفی در دل ما گر ره و مسند نكند

شاید ار ناله كنیم استن حنانه شویم

نی خمش كن كه خموشانه بباید دادن

پاسبان را چو به شب ما سوی كاشانه شویم

اشعار مرتبط

نظرات نوشته شده