زن، زندگی، آزادی
«افسانه» در غزلستان
- حافظ شیرازی
- «افسانه» در غزلیات حافظ شیرازی
- ده روزه مهر گردون افسانه است و افسون
نیکی به جای یاران فرصت شمار یارا - ترک افسانه بگو حافظ و می نوش دمی
که نخفتیم شب و شمع به افسانه بسوخت - می دهد هر کسش افسونی و معلوم نشد
که دل نازک او مایل افسانه کیست - خدا را محتسب ما را به فریاد دف و نی بخش
که ساز شرع از این افسانه بی قانون نخواهد شد - نرگس ساقی بخواند آیت افسونگری
حلقه اوراد ما مجلس افسانه شد - جنگ هفتاد و دو ملت همه را عذر بنه
چون ندیدند حقیقت ره افسانه زدند - دیده بخت به افسانه او شد در خواب
کو نسیمی ز عنایت که کند بیدارم - دوش لعلش عشوه ای می داد حافظ را ولی
من نه آنم کز وی این افسانه ها باور کنم - صبر کن حافظ که گر زین دست باشد درس غم
عشق در هر گوشه ای افسانه ای خواند ز من - ما را به رندی افسانه کردند
پیران جاهل شیخان گمراه - چه نقشه ها که برانگیختیم و سود نداشت
فسون ما بر او گشته است افسانه - سعدی شیرازی
- «افسانه» در غزلیات سعدی شیرازی
- مولوی
- «افسانه» در دیوان شمس - غزلیات مولوی
- چشمه حیوان بگشا هر طرف
نقل كن آن قصه و افسانه را - بیخودم و مست و پراكنده مغز
ور نه نكو گویم افسانه را - من تو را مشغول می‌كردم دلا
یاد آن افسانه كردی عاقبت - جمع شد آفتاب و مه این دم
وقت افسانه پریشان نیست - ای مرد دانشمند تو دو گوش از این بربند تو
مشنو تو این افسون كه او ز افسون ما افسانه شد - ره رو بهل افسانه تا محرم و بیگانه
از نور الم نشرح بی‌شرح تو دریابد - جان سپاریم بدان باده جان دست نهیم
پیشتر زانك خردمان سوی افسانه برد - گوش‌هاشان ز گوشش اهل افسانه گردد
چشم‌هاشان ز چشمش قابل منظر آید - شهی خلق افسانه محقر همچو شه دانه
بجز آن شاه باقی را شهنشاهی نمی‌دانم - ای سال چه سالی تو كه از طالع خوبت
ز افسانه پار و غم پیرار رهیدیم - امروز از این نكته و افسانه مخوانید
كافسون نپذیرد دل و افسانه ندانیم - بشنو خبر بابل و افسانه وایل
زیرا ز ره فكرت سیاح جهانم - فسانه عاشقان خواندم شب و روز
كنون در عشق تو افسانه گشتم - ما چو افسانه دل بی‌سر و بی‌پایانیم
تا مقیم دل عشاق چو افسانه شویم - چون آینه باش ای عمو خوش بی‌زبان افسانه گو
زیرا كه مستی كم شود چون ماجرا گردد شجون - ای داده خاموشانه‌ای ما را تو از پیمانه‌ای
هر لحظه نوافسانه‌ای در خامشی شد نعره زن - بیا اكنون اگر افسانه خواهی
درآ در پیش من چون شمع بنشین - چون جان تو شد در هوا ز افسانه شیرین ما
فانی شو و چون عاشقان افسانه شو افسانه شو - بهار و صد بهار از تو خجل شد
من افسانه خزان گویم زهی رو - هر آن جانی كه شد مجنون به عشق حالت بی‌چون
كجا گیرد قرار اكنون بدین افسون و افسانه - ای لولی بربط زن تو مستتری یا من
ای پیش چو تو مستی افسون من افسانه - قانع نشوم با تو صبر از دل من گم شد
رو با دگری می‌گو من نشنوم افسانه - ای چشم چمن می‌بین وی گوش سخن می‌چین
بگشای لب نوشین ای یار خوش افسانه - گر جان بداندیشت گوید بد شه پیشت
ده بر دهن او زن تا كم كند افسانه - در دیده قدس این دم شاخی است تر و تازه
در دیده حس این دم افسانه دیرینه - ای غوث هر بیچاره‌ای واگشت هر آواره‌ای
اصلاح هر مكاره‌ای مقصود هر افسانه‌ای - نمی‌تانم سخن گفتن به هشیاری خرابم كن
از آن جام سخن بخش لطیف افسانه‌ای ساقی - چو نبود عقل در خانه پریشان باشد افسانه
گهی زیر و گهی بالا گهی جنگ و گهی زاری - افسانه ما شنو كه در عشق
گشتیم فسانه چند خسبی - نور گیرد جمله عالم بر مثال كوه طور
گر بگویم بی‌حجاب از حال دل افسانه‌ای - پنبه در گوشند جان و دل ز افسانه دو كون
تا شنیدند از خرد افسانه دیوانگی - ای خدا مجنون آن لیلی كجاست
تا به گوشش دردمیم افسانه‌ای - سحر حلال آمد بگشاد پر و بال
افسانه گشت بابل و دستان سامری - بر سر افسانه رو مست سوی خانه رو
جان بفشان كان نگار كرد گل افشانیی - «افسانه» در دیوان شمس - رباعیات مولوی
- فردوسی
- «افسانه» در شاهنامه فردوسی