«میخانه» در غزلستان
- حافظ شیرازی
- «میخانه» در غزلیات حافظ شیرازی
- گر چنین جلوه کند مغبچه باده فروش
خاکروب در میخانه کنم مژگان را - دوش از مسجد سوی میخانه آمد پیر ما
چیست یاران طریقت بعد از این تدبیر ما - در میخانه بسته اند دگر
افتتح یا مفتح الابواب - خرقه زهد مرا آب خرابات ببرد
خانه عقل مرا آتش میخانه بسوخت - چه گویمت که به میخانه دوش مست و خراب
سروش عالم غیبم چه مژده ها دادست - بر آستانه میخانه هر که یافت رهی
ز فیض جام می اسرار خانقه دانست - غرض ز مسجد و میخانه ام وصال شماست
جز این خیال ندارم خدا گواه من است - منم که گوشه میخانه خانقاه من است
دعای پیر مغان ورد صبحگاه من است - بر در میخانه رفتن کار یک رنگان بود
خودفروشان را به کوی می فروشان راه نیست - تا ابد بوی محبت به مشامش نرسد
هر که خاک در میخانه به رخساره نرفت - به آب روشن می عارفی طهارت کرد
علی الصباح که میخانه را زیارت کرد - گدایی در میخانه طرفه اکسیریست
گر این عمل بکنی خاک زر توانی کرد - تا به غایت ره میخانه نمی دانستم
ور نه مستوری ما تا به چه غایت باشد - زاهد خلوت نشین دوش به میخانه شد
از سر پیمان برفت با سر پیمانه شد - ز خانقاه به میخانه می رود حافظ
مگر ز مستی زهد ریا به هوش آمد - پیر میخانه چه خوش گفت به دردی کش خویش
که مگو حال دل سوخته با خامی چند - دوش دیدم که ملایک در میخانه زدند
گل آدم بسرشتند و به پیمانه زدند - بر در میخانه عشق ای ملک تسبیح گوی
کاندر آن جا طینت آدم مخمر می کنند - در میخانه ببستند خدایا مپسند
که در خانه تزویر و ریا بگشایند - تا ز میخانه و می نام و نشان خواهد بود
سر ما خاک ره پیر مغان خواهد بود - غفلت حافظ در این سراچه عجب نیست
هر که به میخانه رفت بی خبر آید - گر بود عمر به میخانه رسم بار دگر
بجز از خدمت رندان نکنم کار دگر - صوفی که بی تو توبه ز می کرده بود دوش
بشکست عهد چون در میخانه دید باز - بیا که هاتف میخانه دوش با من گفت
که در مقام رضا باش و از قضا مگریز - عرض و مال از در میخانه نشاید اندوخت
هر که این آب خورد رخت به دریا فکنش - هاتفی از گوشه میخانه دوش
گفت ببخشند گنه می بنوش - این خرد خام به میخانه بر
تا می لعل آوردش خون به جوش - به غفلت عمر شد حافظ بیا با ما به میخانه
که شنگولان خوش باشت بیاموزند کاری خوش - عافیت چشم مدار از من میخانه نشین
که دم از خدمت رندان زده ام تا هستم - تا شدم حلقه به گوش در میخانه عشق
هر دم آید غمی از نو به مبارک بادم - دارم از لطف ازل جنت فردوس طمع
گر چه دربانی میخانه فراوان کردم - الا ای پیر فرزانه مکن عیبم ز میخانه
که من در ترک پیمانه دلی پیمان شکن دارم - در مسجد و میخانه خیالت اگر آید
محراب و کمانچه ز دو ابروی تو سازم - روزگاری شد که در میخانه خدمت می کنم
در لباس فقر کار اهل دولت می کنم - حالیا مصلحت وقت در آن می بینم
که کشم رخت به میخانه و خوش بنشینم - زین سفر گر به سلامت به وطن بازرسم
نذر کردم که هم از راه به میخانه روم - پیر میخانه سحر جام جهان بینم داد
و اندر آن آینه از حسن تو کرد آگاهم - تا مگر جرعه فشاند لب جانان بر من
سال ها شد که منم بر در میخانه مقیم - بر در مدرسه تا چند نشینی حافظ
خیز تا از در میخانه گشادی طلبیم - خیز تا از در میخانه گشادی طلبیم
به ره دوست نشینیم و مرادی طلبیم - در میخانه ام بگشا که هیچ از خانقه نگشود
گرت باور بود ور نه سخن این بود و ما گفتیم - ما درس سحر در ره میخانه نهادیم
محصول دعا در ره جانانه نهادیم - بگذار تا ز شارع میخانه بگذریم
کز بهر جرعه ای همه محتاج این دریم - فتنه می بارد از این سقف مقرنس برخیز
تا به میخانه پناه از همه آفات بریم - بهشت عدن اگر خواهی بیا با ما به میخانه
که از پای خمت روزی به حوض کوثر اندازیم - حافظم گفت که خاک در میخانه مبوی
گو مکن عیب که من مشک ختن می بویم - پیر میخانه همی خواند معمایی دوش
از خط جام که فرجام چه خواهد بودن - بر آستانه میخانه گر سری بینی
مزن به پای که معلوم نیست نیت او - حدیث مدرسه و خانقه مگوی که باز
فتاد در سر حافظ هوای میخانه - دلم گرفت ز سالوس و طبل زیر گلیم
به آن که بر در میخانه برکشم علمی - ره میخانه بنما تا بپرسم
مال خویش را از پیش بینی - سحرم هاتف میخانه به دولتخواهی
گفت بازآی که دیرینه این درگاهی - سر ما و در میخانه که طرف بامش
به فلک بر شد و دیوار بدین کوتاهی - سعدی شیرازی
- «میخانه» در غزلیات سعدی شیرازی
- مولوی
- «میخانه» در دیوان شمس - غزلیات مولوی
- آمد بت میخانه تا خانه برد ما را
بنمود بهار نو تا تازه كند ما را - داد دهی ساغر و پیمانه را
مایه دهی مجلس و میخانه را - ز میخانه دگربار این چه بویست
دگربار این چه شور و گفت و گویست - بازرسیدیم ز میخانه مست
بازرهیدیم ز بالا و پست - چه خورد این دل در آن محفل كه همچون مست اندر گل
از آن میخانه چون مستان چه ناهموار میآید - هست مستی كه مرا جانب میخانه برد
جانب ساقی گلچهره دردانه برد - صافی انگور به میخانه رفت
چونك اجل خوشه تن را فشرد - وگر سرمست دل روزی زند بر سنگ آن شیشه
به میخانه روید آن دم از آن خمار جوییدش - به پیش پیر میخانه بمیرم
زهی مرگ و زهی برگ و سرانجام - جان سپاریم دگر ننگ چنین جان نكشیم
خانه سوزیم و چو آتش سوی میخانه شویم - بهل جام عصیرانه كه آوردی ز میخانه
سبو را ساز پیمانه كه بیگه آمدیم ای جان - من مست آن میخانهام در دام آن دردانهام
در هیچ دامی پر خود ننهاده چون مرغان گرو - روزی تو مرا بینی میخانه درافتاده
دستار گرو كرده بیزار ز سجاده - ای شهسوار خاص بك كز عالم جان تاختی
میخانهها برهم زدی تا سوی میدان تاختی - برو بیسر به میخانه بخور بیرطل و پیمانه
كز این خم جهان چون می بجوشیدی برون جستی - «میخانه» در دیوان شمس - رباعیات مولوی