زن، زندگی، آزادی
«قرین» در غزلستان
- حافظ شیرازی
- «قرین» در غزلیات حافظ شیرازی
- سعدی شیرازی
- «قرین» در غزلیات سعدی شیرازی
- بخت جوان دارد آن که با تو قرینست
پیر نگردد که در بهشت برینست - مرا از آن چه که بیرون شهر صحراییست
قرین دوست به هر جا که هست خوش جاییست - سعدی گر آن زیباقرین بگزید بر ما همنشین
گو هر که خواهی برگزین ما نیز هم بد نیستیم - قرین یار زیبا را چه پروای چمن باشد
هزاران سرو بستانی فدای سروبالایی - هر آن دل را که پنهانی قرینی هست روحانی
به خلوتخانه ای ماند که در در بوستانستی - یاری که با قرینی الفت گرفته باشد
هر وقت یادش آید تو دم به دم به یادی - مولوی
- «قرین» در دیوان شمس - غزلیات مولوی
- با خار بودی همنشین چون عقل با جانی قرین
بر آسمان رو از زمین منزل به منزل تا لقا - زهره قرین شد با قمر طوطی قرین شد با شكر
هر شب عروسیی دگر از شاه خوش سیمای ما - چو چشمی مقترن گردد بدان غیبی چراغ جان
ببیند بی‌قرینه او قرینان نهانی را - به میان حبس ناگه قمری مرا قرین شد
كه فكند در دماغم هوسش هزار سودا - بیار آن كه قرین را سوی قرین كشدا
فرشته را ز فلك جانب زمین كشدا - قرین صد هزاران نقش و معنی
نهان تصریف سلطان وحیدیست - ای عاشق آسمان قرین شو
با او كه حدیث نردبان گفت - آن كو كشید دستت او آفریده‌ستت
وان كو قرین جان شد او صاحب قرانست - یك صفتی قرین شود چرخ بدو زمین شود
یك صفتی خریف را فصل بهار می‌كند - ببندم چشم و گویم شد گشایم گویم او آمد
و او در خواب و بیداری قرین و یار غار آمد - آن كس كه چنین باشد با روح قرین باشد
در ساعت جان دادن او را طربی باشد - ای عاشق پنهانی آن یار قرینت باد
ای طالب بالایی بالات مبارك باد - آن نقش كه مرد و زن از او نوحه كنانند
گر بس قرین بود كنون نعم قرین شد - خمش باشم لب از گفتن ببندم
كه مشتی بیس با پیری قرین شد - آن یوسف مصر الصلا گوید
یعقوب قرین پیرهن گردد - چون قرین شد عشق او با جان‌ها
مو به مو صاحب قرانی می‌كند - شكست جمله بتان را شب و بماند خدا
كه نیست در كرم او را قرین و كفو احد - شكسته قرن نگر صد هزار ذوالقرنین
قرین بسیست كه صاحب قران نمی‌آید - هر كس یاری گزید دل سوی دلبر پرید
نحس قرین زحل شمس قرین قمر - همو گشاید كار و همو بگوید شكر
چنان بود كه گلی رست بی‌قرینه خار - قرین شاه باشد آن سگی كو
برای شاه جوید كبك و كفتار - قرین مه دو مریخند و آن دو چشمت ای دلكش
بدان هاروت و ماروتت لجوجان را به بابل كش - ای تبریز شمس دین با تو قرین و چون قرین
دور قمر اگر هله با تو یكی قران كنم - این دو حریف دلستان باد قرین دوستان
جیم جمال خوب تو جام عقار ای صنم - تا با تو قرین شده‌ست جانم
هر جا كه روم به گلستانم - تا صورت تو قرین دل شد
بر خاك نیم بر آسمانم - گفتم دوش عشق را ای تو قرین و یار من
هیچ مباش یك نفس غایب از این كنار من - لیك به وقت دفن این یاد مكن تو بوزنه
زانك ز یاد بوزنه دور بمانی از قرین - از ستاره روز باشد ایمنی كاروان
زانك با خورشید آمد هم قران و هم قرین - آفتابی كو مجرد آمد از برج حمل
آفتابی بی‌نظیر بی‌قرین خوش قران - تا شوی از بوی جان حق خصال می فعال
وز تجلی‌های لطفش هم قرین و هم قران - یكتا مزوری است بنفشه شده دوتا
نیلوفر است واقف تزویرش ای قرین - با عاشقان نشین و همه عاشقی گزین
با آنك نیست عاشق یك دم مشو قرین - وگر نه سایه نمودی جمال وحدت تو
در این جهان نه قران هست آمدی نه قرین - خورشید معینت شد اقبال قرینت شد
مقصود یقینت شد بی‌شك و گمان برگو - ز آدمی چو بدزدی به كم قناعت كن
كه شح نفس قرین است با جبلت او - شفقت را قرین كنی كرم و آفرین كنی
سر و ریش این چنین كنی كه سلام علیكم - روز و شب با هم نشسته آب و آتش هم قرین
لطف و قهری جفت و دردی با صفا آمیخته - به وصال می‌بنالم كه چه بی‌وفا قرینی
به فراق می‌بزارم كه چه یار باوفایی - دیدی كه سخت زردم پنداشتی كه مردم
آخر چگونه میرد آنك تواش قرینی - گاه از جمال پستی گاه از شراب مستی
گه با قدم قرینی گه با كرشم و نازی - چو آفتاب برآمد به خاك تیره بگوید
كه چون قرین تو گشتم تو صاحب دو قرانی - هزار شاخ برهنه قرین حله گل شد
هزار خار مغیلان رهیده گشت ز خاری - چو خلوت آمد گفتش كه من قرین توام
تو لایقی بر من من دعا تو آمینی - چو جان ولی شد قرین قمر
ببارد چو باران بلا، بر ولی - «قرین» در دیوان شمس - رباعیات مولوی
- ای دوست به دوستی قرینیم ترا
هرجا که قدم نهی زمینیم ترا - در عشق توام وفا قرین میباید
وصل تو گمانست و یقین میباید - در عشق توم وفا قرین میباید
وصل تو گمانست، یقین میباید - گفتا با دست با جنون گشته قرین
گفتم هله تا باد چنین باد چنین - دلتنگ مشو که نیستت بخت قرین
چون درد نباشدت از آن باش حزین - باید که چو ناله‌ی تو آرام دلست
آن ناله قرین هر نفس می‌داری - هر پاره‌ی خاک را چو ماهی کردی
وانگه مه را قرین شاهی کردی