«میکده» در غزلستان
- حافظ شیرازی
- «میکده» در غزلیات حافظ شیرازی
- این چنین موسمی عجب باشد
که ببندند میکده به شتاب - آن که جز کعبه مقامش نبد از یاد لبت
بر در میکده دیدم که مقیم افتادست - المنه لله که در میکده باز است
زان رو که مرا بر در او روی نیاز است - به کوی میکده هر سالکی که ره دانست
دری دگر زدن اندیشه تبه دانست - سر تسلیم من و خشت در میکده ها
مدعی گر نکند فهم سخن گو سر و خشت - کسی که از ره تقوا قدم برون ننهاد
به عزم میکده اکنون ره سفر دارد - آبی که خضر حیات از او یافت
در میکده جو که جام دارد - ثواب روزه و حج قبول آن کس برد
که خاک میکده عشق را زیارت کرد - به سر جام جم آن گه نظر توانی کرد
که خاک میکده کحل بصر توانی کرد - ز راه میکده یاران عنان بگردانید
چرا که حافظ از این راه رفت و مفلس شد - ز عطر حور بهشت آن نفس برآید بوی
که خاک میکده ما عبیر جیب کند - بیا به میکده و چهره ارغوانی کن
مرو به صومعه کان جا سیاه کارانند - بگذر به کوی میکده تا زمره حضور
اوقات خود ز بهر تو صرف دعا کنند - گفتم هوای میکده غم می برد ز دل
گفتا خوش آن کسان که دلی شادمان کنند - بود آیا که در میکده ها بگشایند
گره از کار فروبسته ما بگشایند - سال ها دفتر ما در گرو صهبا بود
رونق میکده از درس و دعای ما بود - سر ز حسرت به در میکده ها برگردم
چون شناسای تو در صومعه یک پیر نبود - بر آستان میکده خون می خورم مدام
روزی ما ز خوان قدر این نواله بود - به کوی میکده یا رب سحر چه مشغله بود
که جوش شاهد و ساقی و شمع و مشعله بود - حافظ به کوی میکده دایم به صدق دل
چون صوفیان صومعه دار از صفا رود - خواهم شدن به میکده گریان و دادخواه
کز دست غم خلاص من آن جا مگر شود - ما باده زیر خرقه نه امروز می خوریم
صد بار پیر میکده این ماجرا شنید - خرم آن روز که با دیده گریان بروم
تا زنم آب در میکده یک بار دگر - مهل که روز وفاتم به خاک بسپارند
مرا به میکده بر در خم شراب انداز - ز کوی میکده برگشته ام ز راه خطا
مرا دگر ز کرم با ره صواب انداز - زان باده که در میکده عشق فروشند
ما را دو سه ساغر بده و گو رمضان باش - ز کوی میکده دوشش به دوش می بردند
امام شهر که سجاده می کشید به دوش - به کوی میکده گریان و سرفکنده روم
چرا که شرم همی آیدم ز حاصل خویش - به راه میکده حافظ خوش از جهان رفتی
دعای اهل دلت باد مونس دل پاک - خدای را مددی ای رفیق ره تا من
به کوی میکده دیگر علم برافرازم - چون نیست نماز من آلوده نمازی
در میکده زان کم نشود سوز و گدازم - حلقه توبه گر امروز چو زهاد زنم
خازن میکده فردا نکند در بازم - عشق دردانه ست و من غواص و دریا میکده
سر فروبردم در آن جا تا کجا سر برکنم - گدای میکده ام لیک وقت مستی بین
که ناز بر فلک و حکم بر ستاره کنم - هرگز نمی شود ز سر خود خبر مرا
تا در میان میکده سر بر نمی کنم - نذر کردم گر از این غم به درآیم روزی
تا در میکده شادان و غزل خوان بروم - خرم آن دم که چو حافظ به تولای وزیر
سرخوش از میکده با دوست به کاشانه روم - با من راه نشین خیز و سوی میکده آی
تا در آن حلقه ببینی که چه صاحب جاهم - زاد راه حرم وصل نداریم مگر
به گدایی ز در میکده زادی طلبیم - عنان به میکده خواهیم تافت زین مجلس
که وعظ بی عملان واجب است نشنیدن - به پیر میکده گفتم که چیست راه نجات
بخواست جام می و گفت عیب پوشیدن - می فکن بر صف رندان نظری بهتر از این
بر در میکده می کن گذری بهتر از این - بیا به میکده حافظ که بر تو عرضه کنم
هزار صف ز دعاهای مستجاب زده - دوش رفتم به در میکده خواب آلوده
خرقه تردامن و سجاده شراب آلوده - چون پیر شدی حافظ از میکده بیرون آی
رندی و هوسناکی در عهد شباب اولی - بیا که خرقه من گر چه رهن میکده هاست
ز مال وقف نبینی به نام من درمی - بر در میکده رندان قلندر باشند
که ستانند و دهند افسر شاهنشاهی - این حدیثم چه خوش آمد که سحرگه می گفت
بر در میکده ای با دف و نی ترسایی - مولوی
- «میکده» در دیوان شمس - رباعیات مولوی