غزل شماره ۲۸۳۴

به مباركی و شادی بستان ز عشق جامی

كه ندا كند شرابش كه كجاست تلخكامی

چه بود حیات بی‌او هوسی و چارمیخی

چه بود به پیش او جان دغلی كمین غلامی

قدحی دو چون بخوردی خوش و شیرگیر گردی

به دماغ تو فرستد شه و شیر ما پیامی

خنك آن دلی كه در وی بنهاد بخت تختی

خنك آن سری كه در وی می ما نهاد كامی

ز سلام پادشاهان به خدا ملول گردد

چو شنید نیكبختی ز تو سرسری سلامی

به میان دلق مستی به قمارخانه جان

بر خلق نام او بد سوی عرش نیك نامی

خنك آن دمی كه مالد كف شاه پر و بالش

كه سپیدباز مایی به چنین گزیده دامی

ز شراب خوش بخورش نه شكوفه و نه شورش

نه به دوستان نیازی نه ز دشمن انتقامی

همه خلق در كشاكش تو خراب و مست و دلخوش

همه را نظاره می‌كن هله از كنار بامی

ز تو یك سال دارم بكنم دگر نگویم

ز چه گشت زر پخته دل و جان ما ز خامی

اشعار مرتبط

نظرات نوشته شده

اولین نفر برای نظر دادن باشید و نظرتان را در مورد این شعر از طریق فرم زیر ارسال کنید.