«دلق» در غزلستان
- حافظ شیرازی
- «دلق» در غزلیات حافظ شیرازی
- ساغر می بر کفم نه تا ز بر
برکشم این دلق ازرق فام را - من این دلق مرقع را بخواهم سوختن روزی
که پیر می فروشانش به جامی بر نمی گیرد - دمی با غم به سر بردن جهان یک سر نمی ارزد
به می بفروش دلق ما کز این بهتر نمی ارزد - درویش را نباشد برگ سرای سلطان
ماییم و کهنه دلقی کآتش در آن توان زد - دلق و سجاده حافظ ببرد باده فروش
گر شرابش ز کف ساقی مه وش باشد - صوفیان واستدند از گرو می همه رخت
دلق ما بود که در خانه خمار بماند - داشتم دلقی و صد عیب مرا می پوشید
خرقه رهن می و مطرب شد و زنار بماند - خوش می کنم به باده مشکین مشام جان
کز دلق پوش صومعه بوی ریا شنید - دلق حافظ به چه ارزد به می اش رنگین کن
وان گهش مست و خراب از سر بازار بیار - چاک خواهم زدن این دلق ریایی چه کنم
روح را صحبت ناجنس عذابیست الیم - سوی رندان قلندر به ره آورد سفر
دلق بسطامی و سجاده طامات بریم - نذر و فتوح صومعه در وجه می نهیم
دلق ریا به آب خرابات برکشیم - ما نگوییم بد و میل به ناحق نکنیم
جامه کس سیه و دلق خود ازرق نکنیم - گر چه با دلق ملمع می گلگون عیب است
مکنم عیب کز او رنگ ریا می شویم - تو نازک طبعی و طاقت نیاری
گرانی های مشتی دلق پوشان - گفتم به دلق زرق بپوشم نشان عشق
غماز بود اشک و عیان کرد راز من - به زیر دلق ملمع کمندها دارند
درازدستی این کوته آستینان بین - ای که در دلق ملمع طلبی نقد حضور
چشم سری عجب از بی خبران می داری - بیفشان زلف و صوفی را به پابازی و رقص آور
که از هر رقعه دلقش هزاران بت بیفشانی - بوی یک رنگی از این نقش نمی آید خیز
دلق آلوده صوفی به می ناب بشوی - سعدی شیرازی
- «دلق» در غزلیات سعدی شیرازی
- مولوی
- «دلق» در دیوان شمس - غزلیات مولوی
- درویش را چه بود نشان جان و زبان درفشان
نی دلق صدپاره كشان چیزی بده درویش را - بی صبر بود و بیحیل خود را بكشت او از عجل
گر صبر كردی یك زمان رستی از او آن بدلقا - گه قصد تاج زر كند گه خاكها بر سر كند
گه خویش را قیصر كند گه دلق پوشد چون گدا - دلق من و خرقه من از تو دریغی نبود
و آنك ز سلطان رسدم نیم مرا نیم تو را - معنی همیگوید مكن ما را در این دلق كهن
دلق كهن باشد سخن كو سخره افواه شد - آن پادشاه اعظم در بسته بود محكم
پوشید دلق آدم امروز بر در آمد - كنجی و عشق و دلقی ما از كجا و خلقی
لیك او گرفته حلقی ما را همیكشاند - از پس دور قمر دولت بگشاد در
دلق برون كن ز سر خلعت سلطان رسید - بدین زاری و خفریقی غلام دلق و ابریقی
اگر حقی و تحقیقی چرایی این جوال اندر - بگیر این دلق اگر چه وام دارم
گرو كن زود بستان وام دیگر - من از او جانی برم بیرنگ و بو
او ز من دلقی ستاند رنگ رنگ - تا كه قلندردل من داد می مذهل من
رقص كنان دلق كشان جانب خمار شدم - من دلق گرو كردم عریان خراباتم
خوردم همه رخت خود مهمان خراباتم - این سر چو كدو بر سر وین دلق تن من
بازار جهان در به كی مانم به كی مانم - رندان و مفلسان را پیداست تا چه باشد
این دلق پاره پاره در پای تو كشیدیم - بیار باده كه دیر است در خمار توام
اگر چه دلق كشانم نه یار غار توام - درسوختم این دلق را رد و قبول خلق را
گو سرد شو این بوالعلا گو خشم گیر آن بوالحسن - درویش به دلق اندر و اندر بغلش گوهر
او ننگ چرا دارد از در به در افتادن - جز دلق دو صدپاره من پاره كجا گیرم
باقی قماشت كو ای دلق كشان من - دلق تن خویش را بر گرو میبنه
پاك شوی پاكباز نوبت پاكی است آن - خاك كه خاكی نهلد سوسن و نسرین نشود
تا نكنی دلق كهن خلعت سلطان نبری - به گل اندوده خورشیدی میان خاك ناهیدی
درون دلق جمشیدی كه گنج خاكدانستی - در عشق كجا باشد مانند تو عشقینی
شاهان ز هوای تو در خرقه دلقینی - پوشیده قباهای صفتهای مقدس
وز دلق دو صدپاره آدم شده عاری - همه ذرات پریشان همه كالیوه و شادان
همه دستك زن و گویان كه تو خورشیدلقایی - همه همخوابه رحمت همه پرورده نعمت
همه شه زاده دولت شده در دلق گدایی - به میان دلق مستی به قمارخانه جان
بر خلق نام او بد سوی عرش نیك نامی - گر چه به زیر دلقی شاهی و كیقبادی
ور چه ز چشم دوری در جان و سینه یادی - از این گذر كن كامروز تا به شب عیش است
خراب و مست دریدیم دلق زراقی - دلق شپشناك درانداختی
جان برهنه شده خود خوشتری - در عوض دلق تن چار میخ
بافتهاند از صفتت ششتری - «دلق» در دیوان شمس - رباعیات مولوی