«ساربان» در غزلستان
- حافظ شیرازی
- «ساربان» در غزلیات حافظ شیرازی
- سعدی شیرازی
- «ساربان» در غزلیات سعدی شیرازی
- ساربانا یک نظر در روی آن زیبا نگار
گر به جانی می دهد اینک خریدار آمدست - ساربان آهسته ران کآرام جان در محملست
چارپایان بار بر پشتند و ما را بر دلست - بدار ای ساربان آخر زمانی
که عهد وصل را آخرزمانست - ای یار آشنا علم کاروان کجاست
تا سر نهیم بر قدم ساربان دوست - ساربانا خبر از دوست بیاور که مرا
خبر از دشمن و اندیشه بدگویان نیست - ساربان رخت منه بر شتر و بار مبند
که در این مرحله بیچاره اسیری چندند - ای ساربان آهسته رو کآرام جانم می رود
وان دل که با خود داشتم با دلستانم می رود - محمول پیش آهنگ را از من بگو ای ساربان
تو خواب می کن بر شتر تا بانگ می دارد جرس - ساربانا جمال کعبه کجاست
که بمردیم در بیابانش - ای ساربان آهسته رو با ناتوانان صبر کن
تو بار جانان می بری من بار هجران می برم - با ساربان بگویید احوال آب چشمم
تا بر شتر نبندد محمل به روز باران - من اختیار خود را تسلیم عشق کردم
همچون زمام اشتر بر دست ساربانان - وان که با یار هودجش نظرست
نتواند به ساربان گفتن - مولوی
- «ساربان» در دیوان شمس - غزلیات مولوی
- ای ساربان با قافله مگذر مرو زین مرحله
اشتر بخوابان هین هله نه از بهر من بهر خدا - ساربانا اشتران بین سر به سر قطار مست
میر مست و خواجه مست و یار مست اغیار مست - چه توقفست زین پس همه كاروان روان شد
نگرد شتر به اشتر كه بیا كه ساربان شد - هلا ای ساربان اشتر بخوابان
از این خوشتر كجا باشد علف زار - گر مستی و روشن روان امشب مخسب ای ساربان
خاموش كن خاموش كن زین باده نوش ای بوالكرم - ساربان آهسته بهر هر دلخسته
كن مدارا آخر كاندر این قطاریم - نك ساربان برخاسته قطارها آراسته
از ما حلالی خواسته چه خفتهاید ای كاروان - هم ساربان هم اشتران مستند از آن صاحب قران
ای ساربان منزل مكن جز بر در آن یار من - گر ز خمر احمدی خواهی تمام بوی و رنگ
منزلی كن بر در تبریز یك دم ساربان - ساربان این غزل گو تا ز بعد خستگی
اشتران را مست بینی راه بطحا كوفته - درای كاروان دل به گوشم بانگ میآرد
گر آن بانگش به حس آید هر اشتر ساربانستی - ساربانا بمخوابان شتر این منزل نیست
همرهان پیش شدستند كه را میپایی - فردوسی
- «ساربان» در شاهنامه فردوسی
- چو بشنید گشتاسپ غمگین برفت
ره ساربانان قیصر گرفت - یکی آفرین کرد بر ساربان
که پیروز بادی و روشن روان - بدو ساربان گفت کای شیرمرد
نزیبد ترا هرگز این کارکرد - وزان جایگه ساربان را بخواند
به پیش پشوتن به زانو نشاند - شبانان بدندی و گر ساربان
همه ساله با رنج و کار گران - چو آن ساربان روی خسرو بدید
بدان نامدار آفرین گسترید - ازیشان به دل بر نکرد ایچ یاد
زلشکر سوی ساربان شد چوباد