«غرور» در غزلستان
- حافظ شیرازی
- «غرور» در غزلیات حافظ شیرازی
- غرور حسنت اجازت مگر نداد ای گل
که پرسشی نکنی عندلیب شیدا را - باده درده چند از این باد غرور
خاک بر سر نفس نافرجام را - از وی همه مستی و غرور است و تکبر
وز ما همه بیچارگی و عجز و نیاز است - بیار باده که رنگین کنیم جامه زرق
که مست جام غروریم و نام هشیاریست - غلام نرگس جماش آن سهی سروم
که از شراب غرورش به کس نگاهی نیست - زاهد غرور داشت سلامت نبرد راه
رند از ره نیاز به دارالسلام رفت - حافظ افتادگی از دست مده زان که حسود
عرض و مال و دل و دین در سر مغروری کرد - چو پیش صبح روشن شد که حال مهر گردون چیست
برآمد خنده خوش بر غرور کامگاران زد - ما از برون در شده مغرور صد فریب
تا خود درون پرده چه تدبیر می کنند - ای گل بشکر آن که تویی پادشاه حسن
با بلبلان بی دل شیدا مکن غرور - چنان به حسن و جوانی خویشتن مغرور
که داشت از دل بلبل هزار گونه فراغ - هوشیار حضور و مست غرور
بحر توحید و غرقه گنهیم - الا ای یوسف مصری که کردت سلطنت مغرور
پدر را بازپرس آخر کجا شد مهر فرزندی - ای که دایم به خویش مغروری
گر تو را عشق نیست معذوری - سعدی شیرازی
- «غرور» در غزلیات سعدی شیرازی
- بادست غرور زندگانی
برقست لوامع جوانی - آن همه عشوه که در پیش نهادند و غرور
عاقبت روز جدایی پس پشت افکندند - این همه دلبندی و خوبی تو را
موضع نازست و غرور ای صنم - باری غرور از سر بنه و انصاف درد من بده
ای باغ شفتالو و به ما نیز هم بد نیستیم - دی به چمن برگذشت سرو سخنگوی من
تا نکند گل غرور رنگ من و بوی من - غرور نیکوان باشد نه چندان
جفا بر عاشقان باشد نه چندین - چو عندلیب چه فریادها که می دارم
تو از غرور جوانی همیشه در خوابی - تو در کمند نیفتاده ای و معذوری
از آن به قوت بازوی خویش مغروری - خیام نیشابوری
- «غرور» در رباعیات خیام نیشابوری
- مولوی
- «غرور» در دیوان شمس - غزلیات مولوی
- در روی تو بنگرد بخندد
مغرور مشو كه روی پوش است - سنگی است سرخ گشته صد تخم فتنه كشته
مغرور زر پخته خام است و قلتبانست - صاف صفا نمیرود راه وفا نمیرود
مست خدا نمیرود مست غرور میرود - آن نفس فریبنده كه غرست و غرورست
هین عشق بر آن غره غرار مدارید - جاء اوان السرور زال زمان الفتور
لیس لدنیا غرور یا سندی لا تحید - عقل بند و دل فریب و تن غرور و جان حجاب
راه از این جمله گرانیها نهانست ای پسر - چه خوابهاست كه میبینی ای دل مغرور
چه دیگ بهر تو پختست پیر خوان سلار - بخوان ز آخر یاسین كه صیحه فاذا
تو هم به بانگی حاضر شوی ز خواب غرور - چنانك روزی در خواب رفت گلخن تاب
به خواب دید كه سلطان شدست و شد مغرور - رو مكن مستی از آن خمری كز او زاید غرور
غره آن روی بین و هوشیار خویش باش - چو دیدم من عنایتها ز صدر غیب شمس الدین
شدم مغرور خاصه مست و مجنون خمار ای دل - گر بگوید فردا از غرور و سودا
نقد را نگذاریم پا بر این افشاریم - همه اركان چو لباس آمد و صنعش چو بدن
چند مغرور لباسی بدن انسان بین - چنان مغرور و سركش گشته بودی
زمان وصل یعنی یار غاری - نفس و شیطان در غرور باغ لطفت میچرند
ز اعتماد عفو تو دارند بدفرماییی - خیالی گول گیری گر بیاید
چنین داند كه تو مغرور و گولی - «غرور» در دیوان شمس - رباعیات مولوی
- تا چند از این غرور بسیار ترا
تا کی ز خیال هر نمودار ترا - اندر سر هر کسی غروریست ولی
سیل اجل قفا زند این همه را - ای زاهد شبخیز تو مغرور نماز
بیرون ز نماز روزگاری دگر است - گر سر کشد او ز سرکشان میرسدش
کاندر سر او غرور بازان باشد - گر سر بکشد ز سرکشان میرسدش
کاندر سر او غرور بازان باشد - العالم کله خداع و غرور
والفقر من العالم کنزو غرض - ای دل تو بهر خیال مغرور مشو
پروانه صفت کشتهی هر نور مشو - ای بنده اگر تو خواجه بشناختیی
دل را ز غرور نفس پرداختیی