غزل شماره ۵۵۹

چونست حال بستان ای باد نوبهاری

کز بلبلان برآمد فریاد بی قراری

ای گنج نوشدارو با خستگان نگه کن

مرهم به دست و ما را مجروح می گذاری

یا خلوتی برآور یا برقعی فروهل

ور نه به شکل شیرین شور از جهان برآری

هر ساعت از لطیفی رویت عرق برآرد

چون بر شکوفه آید باران نوبهاری

عودست زیر دامن یا گل در آستینت

یا مشک در گریبان بنمای تا چه داری

گل نسبتی ندارد با روی دلفریبت

تو در میان گل ها چون گل میان خاری

وقتی کمند زلفت دیگر کمان ابرو

این می کشد به زورم وان می کشد به زاری

ور قید می گشایی وحشی نمی گریزد

دربند خوبرویان خوشتر که رستگاری

ز اول وفا نمودی چندان که دل ربودی

چون مهر سخت کردم سست آمدی به یاری

عمری دگر بباید بعد از فراق ما را

کاین عمر صرف کردیم اندر امیدواری

ترسم نماز صوفی با صحبت خیالت

باطل بود که صورت بر قبله می نگاری

هر درد را که بینی درمان و چاره ای هست

درمان درد سعدی با دوست سازگاری

اشعار مرتبط

نظرات نوشته شده

اولین نفر برای نظر دادن باشید و نظرتان را در مورد این شعر از طریق فرم زیر ارسال کنید.