غزل شماره ۲۸۸۲

تیغ را گر تو چو خورشید دمی رنده زنی

بر سر و سبلت این خنده زنان خنده زنی

ژنده پوشیدی و جامه ملكی بركندی

پاره پاره دل ما را تو بر آن ژنده زنی

هر كی بندی است از این آب و از این گل برهد

گر تو یك بند از آن طره بر این بنده زنی

ساقیا عقل كجا ماند یا شرم و ادب

زان می لعل چو بر مردم شرمنده زنی

ماه فربه شود آن سان كه نگنجد در چرخ

گر تو تابی ز رخت بر مه تابنده زنی

ماه می‌گوید با زهره كه گر مست شوی

ز آنچ من مست شدم ضرب پراكنده زنی

ماه تا ماهی از این ساقی جان سرمستند

نقد بستان تو چرا لاف ز آینده زنی

خیز كامروز همایون و خوش و فرخنده‌ست

خاصه كه چشم بر آن چهره فرخنده زنی

سر باز از كله و پاش از این كنده غمی است

برهد پاش اگر تیشه بر این كنده زنی

هله ای باز كله بازده و پر بگشا

وقت آن شد كه بر آن دولت پاینده زنی

همچو منصور تو بر دار كن این ناطقه را

چو زنان چند بر این پنبه و پاغنده زنی

اشعار مرتبط

نظرات نوشته شده

اولین نفر برای نظر دادن باشید و نظرتان را در مورد این شعر از طریق فرم زیر ارسال کنید.