زن، زندگی، آزادی
«صباح» در غزلستان
- حافظ شیرازی
- «صباح» در غزلیات حافظ شیرازی
- سواد زلف سیاه تو جاعل الظلمات
بیاض روی چو ماه تو فالق الاصباح - دعای جان تو ورد زبان مشتاقان
همیشه تا که بود متصل مسا و صباح - به آب روشن می عارفی طهارت کرد
علی الصباح که میخانه را زیارت کرد - صباح الخیر زد بلبل کجایی ساقیا برخیز
که غوغا می کند در سر خیال خواب دوشینم - هزار جان مقدس بسوخت زین غیرت
که هر صباح و مسا شمع مجلس دگری - سعدی شیرازی
- «صباح» در غزلیات سعدی شیرازی
- شب همه شب انتظار صبح رویی می رود
کان صباحت نیست این صبح جهان افروز را - یار زیبا گر هزارت وحشت از وی در دلست
بامدادان روی او دیدن صباح مقبلست - گفتم مگر به خواب ببینم خیال دوست
اینک علی الصباح نظر بر جمال دوست - هر صباحی غمی از دور زمان پیش آید
گویم این نیز نهم بر سر غم های دگر - شب ما روز نباشد مگر آن گاه که تو
از شبستان به درآیی چو صباح از دیجور - باران چون ستاره ام از دیدگان بریخت
رویی که صبح خیره شود در صباحتش - مکنید دردمندان گله از شب جدایی
که من این صباح روشن ز شب سیاه دارم - نشان بخت بلندست و طالع میمون
علی الصباح نظر بر جمال روزافزون - جهان شبست و تو خورشید عالم آرایی
صباح مقبل آن کز درش تو بازآیی - فرخ صباح آن که تو بر وی نظر کنی
فیروز روز آن که تو بر وی گذر کنی - مولوی
- «صباح» در دیوان شمس - غزلیات مولوی
- ای دل قرار تو چه شد وان كار و بار تو چه شد
خوابت كه می‌بندد چنین اندر صباح و در مسا - العشق مصباح العشا و الهجر طباخ الحشا
و الوصل تریاق الغشا یا من علی قلبی مشا - الفتح من تفاحكم و الحشر من اصباحكم
القلب من ارواحكم فی الدور تمثال الرحا - فرمود كه نور من ماننده مصباح است
مشكات و زجاجه گفت سینه و بصر ما را - هر صباحی عید داریم از تو خاصه این صبوح
كز كرم بر می فشانی باده موعود را - ای رونق صباح و صبوح ظریف ما
وی دولت پیاپی بیش از شمار ما - فالق اصباحی و رب الفلق
باز كنی صد در و گویی درآ - حداء الحادی صباحا بهواكم فاتینا
صدنا عنكم ظباء حسدونا فابینا - جاء من تبریز سربال نسیج بالهوی
اكتست روحی صباحا انزعت سربالها - صباح ماست صبوحش عشای ما عشوه ش
تو را كه رغبت لوت و غم عشاست بخسب - دهد آن كان ملاحت قدحی وقت صباحت
به از آن صد قدح می كه بخوردی شب دوشت - هر صباحی ز جمالش مستیم
خاصه امروز كه با ما خوشكست - ای مبارك ز تو صبوح و صباح
ای مظفر فر از تو قلب و جناح - وانمودی هر آنچ می‌گویند
مذنان صبح فالق الاصباح - یا راهبا انظر الی مصباح
متشعشعا و استغن عن اصباح - صلا گفت صلا گفت كنون فالق اصباح
سبك روح كند راح اگر سست و گرانید - زهی صباح مبارك زهی صبوح عزیز
ز شاه جام شراب و ز ما ركوع و سجود - در آرزوی صباح جمال تو عمری
جهان پیر همی‌خواند هر سحر اوراد - خوابناكی كه صباحت دید وز جا برنجست
چشم بختش خفته بادا تا الی یوم المعاد - خوابناكی كه صباحت دید وز جا برنجست
چشم بختش خفته بادا تا الی یوم المعاد - ز تو هر صباح عیدی ز تو هر شبست قدری
نه چو قدر عامیانه كه شبی بود مقدر - لیلتی مدت یداها امسكت ذیل الصباح
لیلتی دار قرار دونها دار القرار - لاح صباحی طیب حالی
جاء ربیعی هب شمالی - لقاء وجهك فی الهم فالق الاصباح
سقا جودك فی الفقر منتهی الاقبال - صباح تو مرا نگذاشت تا شمعی برافروزم
عیان تو مرا نگذاشت تا من مستدل باشم - به سعادت صباحت به قیامت صبوحت
كه سجل آسمان را به فر تو درنوردم - نزد یزدان نه صباح است برادر نه مسا
چیز دیگر بود و ما تبع آن دگریم - دل زجاج آمد و نورت مصباح
من بی‌دل شده مشكات توام - ز اشارات روحشان ز صباح و صبوحشان
عسل و می روان شود به چپ و راست جوی جو - یا نعم صباح ای جان مستند همه رندان
تا شب همگان عریان با یار در آب جو - اضاء العشق مصباحا فصار اللیل اصباحا
و من انواره انشقت علی الاحجار احداق - مصباح و زجاجی تو پیش دو سه نابینا
از عربده كوران وز زخم عصا چونی - شاباش زهی حال كه از حال رهیدیت
شاباش زهی عیش صبوحی و صباحی - نفخت فیه جان بخشی است هر صبح
فراق فالق الاصباح تا كی - فالق‌الصباح، خالق‌الرواح
یا كریم الراح، ساعة السقاء - یا ساقی اسقنی براح
عجل فقد استضا صباحی - وأسقیه كذا الی‌الصباح
یا معتمدی و یا شفایی - كل مساء و صباح یسكرناالعشق براح
قد یس‌المحزن منا، التحق الحزن بصاح - انعم صباحا، واطلب رباحا
وابسط جناحا فالقصر عالی - «صباح» در دیوان شمس - رباعیات مولوی