زن، زندگی، آزادی
«فال» در غزلستان
- حافظ شیرازی
- «فال» در غزلیات حافظ شیرازی
- رخ تو در دلم آمد مراد خواهم یافت
چرا که حال نکو در قفای فال نکوست - مژده دادند که بر ما گذری خواهی کرد
نیت خیر مگردان که مبارک فالیست - سواد زلف سیاه تو جاعل الظلمات
بیاض روی چو ماه تو فالق الاصباح - به ناامیدی از این در مرو بزن فالی
بود که قرعه دولت به نام ما افتد - نظر بر قرعه توفیق و یمن دولت شاه است
بده کام دل حافظ که فال بختیاران زد - روز هجران و شب فرقت یار آخر شد
زدم این فال و گذشت اختر و کار آخر شد - چشمم به روی ساقی و گوشم به قول چنگ
فالی به چشم و گوش در این باب می زدم - خوش بود وقت حافظ و فال مراد و کام
بر نام عمر و دولت احباب می زدم - هر چند کان آرام دل دانم نبخشد کام دل
نقش خیالی می کشم فال دوامی می زنم - برخاست بوی گل ز در آشتی درآی
ای نوبهار ما رخ فرخنده فال تو - ذکرش به خیر ساقی فرخنده فال من
کز در مدام با قدح و ساغر آمدی - سعدی شیرازی
- «فال» در غزلیات سعدی شیرازی
- هر که چشمش بر چنان روی اوفتاد
طالعش میمون و فالش مقبلست - خجسته روز کسی کز درش تو بازآیی
که بامداد به روی تو فال میمونست - بختم نخفته بود که از خواب بامداد
برخاستم به طالع فرخنده فال دوست - شاید این طلعت میمون که به فالش دارند
در دل اندیشه و در دیده خیالش دارند - فالتنائی غصه ما ذاق الامن صبا
و التدانی فرصه ما نال الا من صبر - امروز مبارکست فالم
کافتاد نظر بر آن جمالم - مولوی
- «فال» در دیوان شمس - غزلیات مولوی
- توقیع شمس آمد شفق طغرای دولت عشق حق
فال وصال آرد سبق كان عشق زد این فالها - چون زاده پرتو جلالی
وز طالع سعد نیك فالی - ناگهان بیضه شكافد مرغ معنی برپرد
تا هما از سایه آن مرغ گیرد فالها - دامن تو پرسفال پیش تو آن زر و مال
باورم آنگه كنی كه اجل آرد فنا - فالق اصباحی و رب الفلق
باز كنی صد در و گویی درآ - صد مصر و صد شكرستان درجست اندر یوسفان
الصید جل او صغر فالكل فی جوف الفرا - اسباب عشرت راست شد هر چه دلم میخواست شد
فالوقت سیف قاطع لا تفتكر فیما مضی - خاموش و باقی را بجو از ناطق اكرام خو
فالفهم من ایحائه من كل مكروه شفا - من كان له عشق فالمجلس مثواه
من كان له عقل ایاه و ایانا - فالهین نظرنا فشكرنا و سكرنا
و من السكر عبرنا كفت العبره زینا - ما بال قلبك قد قسی فالی متی
ابكی و مما قد جری اتعتب - طرفه قفال كز انفاس كند قفل و كلید
من دكان بستم كو فاتح ابواب شدست - وانمودی هر آنچ میگویند
مذنان صبح فالق الاصباح - فالراح نسخ للعقول بنوره
كالشمس عزل للنجوم و ماح - صلا گفت صلا گفت كنون فالق اصباح
سبك روح كند راح اگر سست و گرانید - از ابر خط برون آ وز خال و عم جدا شو
تا مه ز طلعت تو هر شام فال گیرد - ان عوقوا ترحالنا فالمن و السلوی لنا
اصلحت ربی بالنا طاب السفر طاب الحضر - یا ساقی عشقنا تذكر
فالعیش بلا نداك ابتر - ان عوقوا ترحالنا فالمن و السلوی لنا
اصلحت ربی بالنا طاب السفر طاب الحضر - ای روز ز روی تو شب سایه موی تو
چون ماه برآ امشب ای طالع و فالت خوش - بر هفت فلك بگذر افسون زحل مشنو
بگذار منجم را در اختر و در فالك - در لمع قرص او صورت شه شمس دین
زینت تبریز كوست سعد مبارك به فال - چو كودكان هله تا چند ما به عالم خاك
كنیم دامن خود پر ز خاك و سنگ و سفال - دل آب و قالب كوزهست و خوف بر كوزه
چو آب رفت به اصلش شكسته گیر سفال - یا محبا قم تنادم فالمحب لا ینام
یا نعوسا قم تفرج حسن ربات الحجال - تعال یا مدد العیش و السرور تعال
تعال یا فرج الهم فاتح الاقفال - لقاء وجهك فی الهم فالق الاصباح
سقا جودك فی الفقر منتهی الاقبال - كتب العشق بانی بهوی العاشق اعلم
فالیه نتراجع و الیه نتحاكم - خدعونی نهبونی اخذونی غلبونی
وعدونی كذبونی فالی من اتظلم - شیر دهد شیر به اطفال خویش
شاه بگوید به گدا كیمسن - اخشوشن بالبلا و ارضی
فالهجر من البلاء اخشن - اطیب الاسفار عندی انتقالی من مكان
فالمكانات حجاب عن عیان اللامكان - مزن فال بدی زیرا به فال سعد وصل آید
مگو دورم ز شاه خود كه نیك اندر جواری تو - خامان كه زر پخته از دست تو نامدشان
شادند به جای زر با سنگ و سفال تو - عشق شیر و عاشقان اطفال شیر
در میان پنجه صدتای او - لا تنطق فی العشق و یكفیك انین
فالمخلص للعاشق صبر و جحود - ابناء ربیعنا تعالوا
فالورد یقول لا تبالوا - ما بال قلبك قد قسا فالی متی
ابكی و مما قد جری اتعتب - زیرا كه به فال نحس هستت
مرگ نقد و حیات نسیه - سوی اطفال بیامد به كرم مادر روزه
مهل ای طفل به سستی طرف چادر روزه - دلم چو دیده و تو چون خیال در دیده
زهی مبارك و زیبا به فال در دیده - فالامر اعظم من تصرف حكمنا
و الود بالجبار من اعقاده - یا ساقی شرف بشراباتك زندی
فالراح مع الروح من افضالك عندی - نفخت فیه جان بخشی است هر صبح
فراق فالق الاصباح تا كی - نكونام و نكوروی و نكوفال
چو ماه و چرخ خضرا این عروسی - دم فروكش هله ای ناطق ظنی و خمش
كز دم فال زنان همچو زنان میلرزی - زوتر ای قفال مفتاحی بساز
كز فرج باشد ورا دندانهای - فالقالصباح، خالقالرواح
یا كریم الراح، ساعة السقاء - این روح گرد بدن چون چرخ گرد زمین
فالجسم جامده و الروح فی السفری - ما انصف ندمانی، لو انكر ادمانی
فالقهوة من شرطی، لاالتوبة من شانی - ریحان به سفال اندر بسیار بود دانی
آن جام سفالین كو؟ وان راوق ریحانی - العزةلله تعالی، فتعالوا
فالعز من الله نثار لعبید - لا خیر ولا میر، سوی الله تعالی
فالغیبة عنه نفسا غیر سدید - یا مولی یا مولی، اخبرنی عن لیلی
لا ترجه لاترجه فاللیل ذا حبلی - رایت الناس للدنیا زبونا
و ذقت العشق فالدنیا زبونی - تبریز شاد بادا، ز اشرق شمس دینم
فالشمس حیث تجری للمشرقین حامی - جانا فرود آ، از بام بالا
وانعم بوصل، فالبیت خالی - انعم صباحا، واطلب رباحا
وابسط جناحا فالقصر عالی - «فال» در دیوان شمس - رباعیات مولوی
- فردوسی
- «فال» در شاهنامه فردوسی
- بزد بر سر خویش چون گرد ماه
یکی فال فرخ پی افکند شاه - برون رفت خرم به خرداد روز
به نیک اختر و فال گیتی فروز - مگر کاو سرو تن بشوید به خون
شود فال اخترشناسان نگون - دلش زان زده فال پر آتشست
همه زندگانی برو ناخوشست - بدو گفت ضحاک چندین منال
که مهمان گستاخ بهتر به فال - کنون کار رودابه و کام زال
به جای آمد و این بود نیک فال - فرستاده آمد دوان سوی زال
ابا بخت پیروز و فرخنده فال - سپرد آن زمان پادشاهی به زال
برون برد لشکر به فرخنده فال - بگیر و بگیسوی او بر بدوز
به نیک اختر و فال گیتی فروز - همی آز کمتر نگردد بسال
همی روز جوید بتقویم و فال - نوشته بیاورد و بنهاد پیش
همان اختر و طالع و فال خویش - من این نامه فرخ گرفتم به فال
بسی رنج بردم به بسیار سال - به آواز بد گفتن و فال بد
بکوبیم مغزش به گوپال بد - بخواند آن زمان شاه جاماسپ را
همان فال گویان لهراسپ را - جهانجوی را آن بد آمد به فال
بفرمود کش سر ببرند و یال - ز زاینده قیصر برافراخت یال
که آن زادنش فرخ آمد به فال - به گردان چنین گفت کاباد بید
بدین فرخی فال ما شاد بید - نگه دارد این فال جشن سده
همان فر نوروز و آتشکده - به فالش بد آمد همانگاه گفت
که این بچه در خاک باید نهفت - ندارد کسی خوار فال مرا
کجا بشمرد ماه و سال مرا - ز دیبا نبرداشتی دوش و یال
مگر چهر گلنار دیدی به فال - به فالی گرفت آن سخن هفتواد
ز کاری نکردی به دل نیز یاد - اگر هفت کشور ترا بی همال
بخواهد بدن بازیابد به فال - یکی کودک آمدش هرمزد روز
به نیک اختر و فال گیتی فروز - جهاندار بهرام هر هفت سال
بدان آب رفتی به فرخنده فال - بدو گفت بهرام کاین بیهدهست
زدن فال بد رای و راه به دست - پسند منست امشب این چنگزن
تو این فال بد تا توانی مزن - بدو گفت شوی از چه گویی همی
به فال بد اندر چه جویی همی - به ماه خجسته به خرداد روز
به نیک اختر و فال گیتی فروز - به جنبید قیصر به بهرام روز
به نیک اختر و فال گیتی فروز - وی آن روز را شوم دارد به فال
نگه داشتیم بسیار سال - به فالش بد آمد هم آن چنگ گرگ
شخ گاو و رای جوان سترگ - پر اندیشه شد نامدار از بهی
ندید اندر و هیچ فال بهی