غزل شماره ۲۴۷۳

آب تو ده گسسته را در دو جهان سقا تویی

بار تو ده شكسته را بارگه وفا تویی

برج نشاط رخنه شد لشكر دل برهنه شد

میمنه را كله تویی میسره را قبا تویی

می زده مییم ما كوفته دییم ما

چشم نهاده‌ایم ما در تو كه توتیا تویی

روی متاب از وفا خاك مریز بر صفا

آب حیاتی و حیا پشت دل و بقا تویی

چرخ تو را ندا كند بهر تو جان فدا كند

هر چه ز تو زیان كند آن همه را دوا تویی

خیز بیار باده‌ای مركب هر پیاده‌ای

بهر زكات جان خود ساقی جان ما تویی

این خبر و مجادلی نیست نشان یك دلی

گردن این خبر بزن شحنه كبریا تویی

گردن عربده بزن وسوسه را ز بن بكن

باده خاص درفكن خاصبك خدا تویی

وقت لقای یوسفان مست بدند كف بران

ما نه كمیم از زنان یوسف خوش لقا تویی

از رخ دوست باخبر وز كف خویش بی‌خبر

این خبری است معتبر پیش تو كاوستا تویی

پر كن زان می نهان تا بخوریم بی‌دهان

تا كه بداند این جهان باز كه كیمیا تویی

باده كهنه خدا روز الست ره نما

گشته به دست انبیا وارث انبیا تویی

اشعار مرتبط

نظرات نوشته شده