غزل شماره ۱۶۱۲

غزلستان :: مولوی :: دیوان شمس - غزلیات
مشاهده برنامه «دیوان شمس» در فروشگاه اپل


افزودن به مورد علاقه ها
منم آن كس كه نبینم بزنم فاخته گیرم
من از آن خاركشانم كه شود خار حریرم
به كی مانم به كی مانم كه سطرلاب جهانم
همه اشكال فلك را به یكایك بپذیرم
ز پس كوه معانی علم عشق برآمد
چو علمدار برآمد برهاند ز زحیرم
ز سحر گر بگریزم تو یقین دان كه خفاشم
ز ضرر گر بگریزم تو یقین دان كه ضریرم
چو ز بادی بگریزم چو خسم سخره بادم
چو دهانم نپذیرد به خدا خام و خمیرم
نه چو خورشید جهانم شه یك روزه فانی
كه نیندیشد و گوید كه چه میرم كه بمیرم
نه چو گردون نه چو چرخم نه چو مرغم نه چو فرخم
نه چو مریخ سلح كش نه چو مه نیمه و زیرم
چو منی خوار نباشد كه تویی حافظ و یارم
بر خلق ابن قلیلم بر تو ابن كثیرم
هنر خویش بپوشم ز همه تا نخرندم
بدو صد عیب بلنگم كه خرد جز تو امیرم
نخورم جز جگر و دل كه جگرگوشه شیرم
نه چون یوزان خسیسم كه بود طعمه پنیرم
ز شرر زان نگریزم كه زرم نی زر قلبم
ز خطر زان نگریزم كه در این ملك خطیرم
همگان مردنیانند نمایند و نپایند
تو بیا كب حیاتی كه ز تو نیست گزیرم
تو مرا جان بقایی كه دهی جام حیاتم
تو مرا گنج عطایی كه نهی نام فقیرم
هله بس كن هله بس كن كم آواز جرس كن
كه كهم من نه صدایم قلمم من نه صریرم
فعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلاتن
همه می گوی و مزن دم ز شهنشاه شهیرم

جامجهانحافظحیاتخداخورشیددهانسحرعشقفانیقلمگردونیقین


مشاهده برنامه در فروشگاه اپل


اشعار مرتبط



نظرات نوشته شده



نظر بدهید