غزل شماره ۱۳۴۵

تو مرا می بده و مست بخوابان و بهل

چون رسد نوبت خدمت نشوم هیچ خجل

چو گه خدمت شه آید من می‌دانم

گر ز آب و گلم ای دوست نیم پای به گل

در نمازش چو خروسم سبك و وقت شناس

نه چو زاغم كه بود نعره او وصل گسل

من ز راز خوش او یك دو سخن خواهم گفت

دل من دار دمی ای دل تو بی‌غش و غل

لذت عشق بتان را ز زحیران مطلب

صبح كاذب بود این قافله را سخت مضل

من بحل كردم ای جان كه بریزی خونم

ور نریزی تو مرا مظلمه داری نه بحل

پس خمش كردم و با چشم و به ابرو گفتم

سخنانی كه نیاید به زبان و به سجل

گر چه آن فهم نكردی تو ولی گرم شدی

هله گرمی تو بیفزا چه كنی جهد مقل

سردی از سایه بود شمس بود روشن و گرم

فانی طلعت آن شمس شو ای سرد چو ظل

تا درآمد بت خوبم ز در صومعه مست

چند قندیل شكستم پی آن شمع چگل

شمس تبریز مگر ماه ندانست حقت

كه گرفتار شدست او به چنین علت سل

اشعار مرتبط

نظرات نوشته شده

اولین نفر برای نظر دادن باشید و نظرتان را در مورد این شعر از طریق فرم زیر ارسال کنید.