غزل شماره ۱۶۵
مرا مهر سیه چشمان ز سر بیرون نخواهد شد
قضای آسمان است این و دیگرگون نخواهد شد
رقیب آزارها فرمود و جای آشتی نگذاشت
مگر آه سحرخیزان سوی گردون نخواهد شد
مرا روز ازل کاری بجز رندی نفرمودند
هر آن قسمت که آن جا رفت از آن افزون نخواهد شد
خدا را محتسب ما را به فریاد دف و نی بخش
که ساز شرع از این افسانه بی قانون نخواهد شد
مجال من همین باشد که پنهان عشق او ورزم
کنار و بوس و آغوشش چه گویم چون نخواهد شد
شراب لعل و جای امن و یار مهربان ساقی
دلا کی به شود کارت اگر اکنون نخواهد شد
مشوی ای دیده نقش غم ز لوح سینه حافظ
که زخم تیغ دلدار است و رنگ خون نخواهد شد
|
مشاهده برنامه در فروشگاه اپل |
اشعار مرتبط
- رسید مژده که ایام غم نخواهد ماند
- ستاره ای بدرخشید و ماه مجلس شد
- زاهد خلوت نشین دوش به میخانه شد
- یاری اندر کس نمی بینیم یاران را چه شد
- روز هجران و شب فرقت یار آخر شد
نظرات نوشته شده