غزل شماره ۹۴۲

اگر مرا تو نخواهی دلم تو را خواهد

تو هم به صلح گرایی اگر خدا خواهد

هزار عاشق داری تو را به جان جویان

كه تا سعادت و دولت ز ما كه را خواهد

ز عشق عاشق درویش خلق در عجبند

كه آنچ رشك شهانست او چرا خواهد

عجب نباشد اگر مرده‌ای بجوید جان

و یا گیاه بپژمرده‌ای صبا خواهد

و یا دو دیده كور از خدا بصر جوید

و یا گرسنه ده ساله‌ای نوا خواهد

همه دعا شده‌ام من ز بس دعا كردن

كه هر كه بیند رویم ز من دعا خواهد

ولی به چشم تو من رنگ كافران دارم

كه چشم خیره كشت بیندم غزا خواهد

اگر مرا نكشد هجر تو ز من بحلست

اسیر كشته ز غازی چه خونبها خواهد

سلام و خدمت كردم بگفتیم چونی

چنان بود مس مسكین كه كیمیا خواهد

چنان برآید صورت كه بست صورتگر

چنان بود تن خسته كیش دوا خواهد

ز آفتاب مزن گفت و گوی چون سایه

ز سایه ذره گریزد همه ضیا خواهد

زهی سخاوت و ایثار شمس تبریزی

كه شمس گنبد خضرا از او عطا خواهد

اشعار مرتبط

نظرات نوشته شده

اولین نفر برای نظر دادن باشید و نظرتان را در مورد این شعر از طریق فرم زیر ارسال کنید.