غزل شماره ۴۹۶
طرب ای بحر اصل آب حیات
ای تو ذات و دگر مهان چو صفات
اه چه گفتم كجاست تا به كجا
كو یكی وصف لایق چو تو ذات
هر كه در عشق روت غوطی خورد
ریش خندی زند به هست و فوات
شرق تا غرب شكرین گردد
گر نماید بدو شكرت نبات
جان من جام عشق دلبر دید
لعل چون خون خویش گفت كههات
جان بنوشید و از سرش تا پای
آتشی برفروخت از شررات
مست شد جان چنان كه نشناسد
خویشتن را ز می جز از طاعات
بانگ آمد ز عرش مژده تو را
كه ز من درگذشت نور عطات
مژده از بخششی كه نتوان یافت
به دو صد سال خون چشم و عنات
كه به هر قطره از پیاله او
مرده زنده شود عجوز فتات
گرش از عشق دوست بو بودی
كی نگوسار گشتی هرگز لات
چون شدی مست او كجا دانی
تو ركوع و سجود در صلوات
چونك بیخود شدی ز پرتو عشق
جسم آن شاه ماست جان صلات
چو بمردی به پای شمس الدین
زنده گشتی تو ایمنی ز ممات
داد مخدوم از خداوندیش
بهر ملك ابد مثال و برات
|
مشاهده برنامه در فروشگاه اپل |
اشعار مرتبط
- نمیگفتی مرا روزی كه ما را یار غاری تو
- گشت جان از صدر شمس الدین یكی سوداییی
- بیار ساقی بادت فدا سر و دستار
- دل دی خراب و مست و خوش هر سو همیافتاد از او
- دلا چون واقف اسرار گشتی
نظرات نوشته شده