«یزدان» در غزلستان
- حافظ شیرازی
- «یزدان» در غزلیات حافظ شیرازی
- خیام نیشابوری
- «یزدان» در رباعیات خیام نیشابوری
- مولوی
- «یزدان» در دیوان شمس - غزلیات مولوی
- تو میدانی كه من بیتو نخواهم زندگانی را
مرا مردن به از هجران به یزدان كاخرج الموتی - زر و زن را به جان مپرست زیرا
بر این دو دوخت یزدان كافری را - دایم خوشیم با وی اما به فضل یزدان
ما دیگریم امشب او دیگرست امشب - دو گوشم بست یزدان تا رهیدم
ز حال دی و فردا و خرافات - آن صورت نهان كه جهان در هوای او است
بر آب و گل به قدرت یزدان منقش است - بهر تحریض بندگان یزدان
از بد و نیك شاكر و شاكیست - حكمی كه كند یزدان راضی بود و شادان
ور سر كشد از سلطان در حلق كنب بیند - چو دم میش نماند ز دم خود كندش پر
تو ببینی دم یزدان به كجا هات رساند - اما چو قلب و نیكو مانندهاند با هم
پیش چراغ یزدان آن را گزید باید - بر دل نهاد قفلی یزدان و ختم كردش
از بهر فتح این در در غم طپید باید - خطی نوشت یزدان بر خد خوش عذاران
كز خط سیهتر است او كاین خط و خال گیرد - وگر نكردی قربان عنایت یزدان
امید هست كه ذبحش كند به خنجر عید - هزار شكر و هزاران سپاس یزدان را
كه عشق تو به جهان پر و بال بازگشاد - دوزخ گفتش كه مرا جان ببخش
تا بخورم هرك ز یزدان برید - فقر را در نور یزدان جو مجو اندر پلاس
هر برهنه مرد بودی مرد بودی نیز سیر - نزد یزدان نه صباح است برادر نه مسا
چیز دیگر بود و ما تبع آن دگریم - عشق یزدان پس حصاری محكم است
رخت جان اندر حصاری می كشم - همچون خلیل یزدان پروانه وار شادان
در آتشش نشستم تا حشر برنخیزم - خمیركرده یزدان كجا بماند خام
خمیرمایه پذیرم نه از فطیرانم - به چشم حاسدان گرگم بر یعقوب خود یوسف
بر جهال بوجهلم محمد پیش یزدان دان - پیش او بنهاد مفتاح خزاینهای خاص
كرده از عشق و محبتهاش یزدان نازنین - چون عقیق یمنی لب دلبر خندید
بوی یزدان به محمد رسد از سوی یمن - آتش به امر یزدان گردد به پیش مردان
لاله و گل و شكوفه ریحان و بید و سوسن - در سرای عصمت یزدان تویی
بخت و دولت روز و شب دربان تو - سماح آمد رباح از قول یزدان
كه عشقی به ز صد قنطار برجه - باد اندر امر یزدان چون نفس در امر تو
ز امر تو دشنام گشته وز تو مدحت خوان شده - بوی مشك و بوی ریحان لطف ماست
راست گویم نور یزدان آمده - اگر شور مرا یزدان كند توزیع بر عالم
نبینی هیچ یك عاقل شوند از عقلها عاری - سرشته وصل یزدان كوه طور است
در آن كان تاب نارد یك زمانی - یكی شاخی ز نور پاك یزدان
كه جان جان جمله میوههایی - گوید یزدان شیره ز میوه
كی به كف آید تا نفشاری - عنایت چون ز یزدان برتو باشد
چه غم گر تو به طاعت كمتر آیی؟! - «یزدان» در دیوان شمس - رباعیات مولوی
- فردوسی
- «یزدان» در شاهنامه فردوسی
- که یزدان ز ناچیز چیز آفرید
بدان تا توانایی آرد پدید - نباشد جز از بیپدر دشمنش
که یزدان به آتش بسوزد تنش - به یزدان بود خلق را رهنمای
سر شاه خواهد که باشد به جای - به فرمان یزدان پیروزگر
به داد و دهش تنگ بستم کمر - منی کرد آن شاه یزدان شناس
ز یزدان بپیچید و شد ناسپاس - چو این گفته شد فر یزدان از وی
بگشت و جهان شد پر از گفتوگوی - به یزدان هر آنکس که شد ناسپاس
به دلش اندر آید ز هر سو هراس - چو از روزگارش چهل سال ماند
نگر تا بسر برش یزدان چه راند - بپویم به فرمان یزدان پاک
برآرم ز ایوان ضحاک خاک - خروشان همی رفت نیزه بدست
که ای نامداران یزدان پرست - به یزدان همی گفت زنهار من
سپردم ترا ای جهاندار من - که یزدان پاک از میان گروه
برانگیخت ما را ز البرز کوه - ز یزدان همی خواستند آفرین
بران تاج و تخت و کلاه و نگین - جهان مرترا داد یزدان پاک
ز تابنده خورشید تا تیره خاک - همه برزو ساختی رسم و راه
نکردی به فرمان یزدان نگاه - بدان برترین نام یزدان پاک
به رخشنده خورشید و بر تیره خاک - همه ترس یزدان بد اندر میان
همه راستی خواستم در جهان - جهان خواستی یافتی خون مریز
مکن با جهاندار یزدان ستیز - همه دست بر روی گریان زنیم
همه داستانها ز یزدان زنیم - هر آن کس که او جز برین دین بود
ز یزدان و از منش نفرین بود - ترا پاک یزدان نگهدار باد
دلت شادمان بخت بیدار باد - منم کمترین بنده یزدان پرست
ازان پس که آوردمت باز دست - ببخشود یزدان نیکیدهش
کجا بودنی داشت اندر بوش - همه بچه را پرورانندهاند
ستایش به یزدان رسانندهاند - به فرمان یزدان چو این گفته شد
نیایش همانگه پذیرفته شد - پسر داد یزدان بیانداختم
ز بیدانشی ارج نشناختم - چو هنگام بخشایش آمد فراز
جهاندار یزدان بمن داد باز - شگفتی برودابه اندر بماند
همی نام یزدان بروبر بخواند - که یزدان هر آنچت هوا بود داد
سرانجام این کار فرخنده باد - چه مایه شبان دیده اندر سماک
خروشان بدم پیش یزدان پاک - شوم پیش یزدان ستایش کنم
چو ایزد پرستان نیایش کنم - چو یزدان چنین راند اندر بوش
بران بود چرخ روان را روش - کس از داد یزدان نیابد گریغ
وگر چه بپرد برآید به میغ - گرفتار فرمان یزدان بود
وگر چند دندانش سندان بود - به یزدان گرفتند هر دو پناه
هم این دل شده ماه و هم پیشگاه - به زور جهاندار یزدان پاک
بیفگندم از دل همه ترس و باک - به نیروی یزدان گیهان خدای
برانگیختم پیلتن را ز جای - یکی آرزو کان به یزدان نکوست
کجا نیکویی زیر فرمان اوست - همه دودمان پیش یزدان پاک
شب تیره تا برکشد روز چاک - ز رستم همی در شگفتی بماند
برو هر زمان نام یزدان بخواند - گه رفتن آمد به دیگر سرای
مگر نزد یزدان به آیدت جای - بدو بگرو آن دین یزدان بود
نگه کن ز سر تا چه پیمان بود - به پیش بزرگان ستایش کنیم
همان پیش یزدان نیایش کنیم - هر آنگه کت آید به بد دسترس
ز یزدان بترس و مکن بد بکس - سپه را ز کار بدی باز داشت
که با پاک یزدان یکی راز داشت - اگر دشت کین آید و رزم سخت
بود یار یزدان پیروزبخت - لب رستم از خنده شد چون بسد
همی گفت نیکی ز یزدان سزد - شب تیره تا برکشد روز چاک
نیایش کنم پیش یزدان پاک - مرا در غم خود گذاری همی
به یزدان چه امیدداری همی - تن رخش بسترد و زین برنهاد
ز یزدان نیکی دهش کرد یاد - به جایی که تنگ اندر آید سخن
پناهت بجز پاک یزدان مکن - تهمتن ازو در شگفتی بماند
همی پهلوی نام یزدان بخواند - به یزدان چنین گفت کای دادگر
تو دادی مرا دانش و زور و فر - تهمتن به یزدان نیایش گرفت
ابر آفرینها فزایش گرفت - سیه گشت چون نام یزدان شنید
تهمتن سبک چون درو بنگرید - به نیروی یزدان پیروزگر
به بخت و به شمشیر تیز و هنر - مگر یار باشدت یزدان پاک
سر جادوان اندر آری به خاک - سزای تو دیدی که یزدان چه کرد
ز دیو و ز جادو برآورد گرد - به یک هفته بر پیش یزدان پاک
همی با نیایش بپیمود خاک - نگه کرد کاووس و خیره بماند
به سودابه بر نام یزدان بخواند - بگرداندش سر ز یزدان پاک
فشاند بر آن فر زیباش خاک - به گیتی جز از پاک یزدان نماند
که منشور تیغ ترا برنخواند - جز از بندگی پیش یزدان مجوی
مزن دست در نیک و بد جز بدوی - چهل روز بر پیش یزدان به پای
بپیمود خاک و بپرداخت جای - همی رخ بمالید بر تیره خاک
نیایش کنان پیش یزدان پاک - برین کار یزدان ترا راز نیست
اگر جانت با دیو انباز نیست - سرم گشت سیر و دلم کرد بس
جز از پاک یزدان نترسم ز کس - که تندی مرا گوهرست و سرشت
چنان زیست باید که یزدان بکشت - بکوشم ندانم که پیروز کیست
ببینیم تا رای یزدان به چیست - بدو گفت کاووس یزدان پاک
دل بدسگالت کند چاک چاک - تو خرسند گردان دل مادرم
چنین کرد یزدان قضا بر سرم - اگر هوش تو زیر دست منست
به فرمان یزدان بساییم دست - که درمان این کار یزدان کند
مگر کاین سخن بر تو آسان کند - زواره سپه را گذارد به راه
به نیروی یزدان و فرمان شاه - همی گفت صد ره ز یزدان سپاس
نیایش کنم روز و شب بر سه پاس - همه نیکویی در جهان بهر تست
ز یزدان بهانه نبایدت جست - بدید از بد و نیک آزار او
به یزدان پناهید از کار او - شگفتی ز دیدار او خیره ماند
بروبر همی نام یزدان بخواند - ترا پاک یزدان چنان آفرید
که مهر آورد بر تو هرکت بدید - به نیروی یزدان نیکی دهش
کزین کوه آتش نیابم تپش - چو بخشایش پاک یزدان بود
دم آتش و آب یکسان بود - به یزدان پناهید و زو جست بخت
بدان تا ببار آید آن نو درخت - نخواهم زمانه جز آن کاو نوشت
چنان زیست باید که یزدان سرشت - ز یزدان بران گونه دارم امید
که آید درود و خرام و نوید - ولیکن به فرمان یزدان دلیر
نباشد ز خاشاک تا پیل و شیر - کسی کاو ز فرمان یزدان بتافت
سراسیمه شد خویشتن را نیافت - جهاندار یزدان پناه منست
زمین تخت و گردون کلاه منست - به نزدیک یزدان چه پوزش برم
بد آید ز کار پدر بر سرم - ازین کرد یزدان ترا بی نیاز
هم ایدر بباش و به خوبی بناز - همی سر ز یزدان نباید کشید
فراوان نکوهش بباید شنید - پذیرفتم از پاک یزدان که من
بکوشم به خوبی به جان و به تن - بدین گونه پیمان که من کردهام
به یزدان و سوگندها خوردهام - بدو در دو چشمش همی خیره ماند
همی هر زمان نام یزدان بخواند - پذیرفتم از پاک یزدان ترا
به رای و دل هوشمندان ترا - سیاوش به پیران نگه کرد و گفت
که فرمان یزدان نشاید نهفت - به ایران اگر دوستان داشتی
به یزدان سپردی و بگذاشتی - ستایش کنم پیش یزدان نخست
چو دیدم ترا روشن و تندرست - ازان ده یکی بیگذاره نماند
برو هر کسی نام یزدان بخواند - بگویش که هر چند من سالخورد
بدم پاک یزدان مرا شاد کرد - ز خورشید تابنده تا تیرهخاک
گذر نیست از داد یزدان پاک - به یزدان که تا در جهان زندهام
به کین سیاوش دل آگندهام - که امروز بادافرهی ایزدیست
مکافات بد را ز یزدان بدیست - همی شد فرامرز نیزه به دست
ورازاد را راه یزدان ببست - چو یزدان نیکی دهش زور داد
از اختر ترا گردش هور داد - به فرمان یزدان خجسته سروش
مرا روی بنمود در خواب دوش - که از فر یزدان گشادی سخن
بدانگه که اندرزش آمد به بن - غمی شد دل گیو و خیره بماند
بدان خیرگی نام یزدان بخواند - بدو گفت کیخسرو ای شیرفش
زبان را ز سوگند یزدان مکش - بدو گفت کیخسرو اینست و بس
پناهم به یزدان فریادرس - جهاندار یزدان گوای منست
که دیدار تو رهنمای منست - بسان درفشی برآورد راست
به گیتی بجز فر یزدان نخواست - بنه نامه و نام یزدان بخوان
بگردان عنان تیز و لختی ممان - که از بند آهرمن بد بجست
به یزدان زد از هر بدی پاک دست - بشد گیو نیزه گرفته به دست
پر از آفرین جان یزدان پرست - به فر و به فرمان یزدان پاک
سراسر به گرز اندر آرم به خاک - همانگه به فرمان یزدان پاک
ازان بارهی دژ برآمد تراک - وگر خود خجسته سروش اندرست
به فرمان یزدان یکی لشکرست - به فرمان یزدان کند این تهی
که اینست پیمان شاهنشهی - گوان را به تخت مهی برنشاند
بریشان همی نام یزدان بخواند - به گیتی بماند از او نام بد
همان پیش یزدان سرانجام بد - گهر آنک از فر یزدان بود
نیازد به بد دست و بد نشنود - بهستی یزدان گواهی دهند
روان ترا آشنایی دهند - ز یزدان سپاس و بدویم پناه
که دیدم ترا زنده بر جایگاه - کنون ای خردمند روشنروان
بجز نام یزدان مگردان زبان - همه پشت را سوی یزدان کنیم
بنیروی او رزم شیران کنیم - بدو گفت پیران که ای پیلتن
درودت ز یزدان و از انجمن - بمالیدش از گرد و زین برنهاد
ز یزدان نیکی دهش کرد یاد - گله هر کجا دید یکسر براند
بشمشیر بر نام یزدان بخواند - تو مر دیو را مردم بد شناس
کسی کو ندارد ز یزدان سپاس - برآمد ترا این چنین کار چند
بنیروی یزدان و بخت بلند - بهر کار با هر کسی دادکن
ز یزدان نیکی دهش یاد کن - چنین بود فرمان یزدان پاک
که بیدادگر شاه گردد هلاک - ز یزدان بران شاه باد آفرین
که نازد بدو تاج و تخت و نگین - باندیشه از بی گزندان بود
همیشه پناهش به یزدان بود - گشاده زبان و دل و پاک دست
پرستندهی شاه یزدان پرست - بدان تا ببندد ز بیداد دست
کسی را کجا نیست یزدان پرست - ترا داد یزدان کلاه و کمر
دگر شاه کیخسرو دادگر - ازیشان کسی نیست یزدان پرست
یکی هم ندارند با شاه دست - کنون جست آنرا که آمدش خوش
تو از راه یزدان سرت را مکش - ازو یاورت پاک یزدان بود
به کام تو خورشید گردان بود - به فرمان یزدان پیروزبخت
نگون اندر آویزمش بر درخت - به پیری ورا بخت خندان شدست
پرستندهی پاک یزدان شدست - به بلخ گزین شد بران نوبهار
که یزدان پرستان بدان روزگار - بدان خانه شد شاه یزدان پرست
فرود آمد از جایگاه نشست - منم گفت یزدان پرستنده شاه
مرا ایزد پاک داد این کلاه - سوی راه یزدان بیازیم چنگ
بر آزاده گیتی نداریم تنگ - همی خواند او زند زردشت را
به یزدان نهاده کیی پشت را - گزارش همی کرد اسفندیار
به فرمان یزدان همی بست کار - جهاندار با فر یزدان بود
همه کار او رزم و میدان بود - از ایرانیان بود هشتاد مرد
زبانشان ز یزدان پر از یاد کرد - به یزدان چنین گفت کای کردگار
توی برتر از گردش روزگار - چو لهراسپ اندر میانه بماند
به بیچارگی نام یزدان بخواند - جهاندیده از تیر ترکان بخست
نگونسار شد مرد یزدان پرست - بدین گفته یزدان گوای منست
چو جاماسپ کو رهنمای منست - کنون همچنین بسته باید تنم
به یزدان گوای منست آهنم - چو چشمش بران تیزرو برفتاد
ز یزدان نیکی دهش کرد یاد - یکی هفته بر پیش یزدان پاک
همی بود گشتاسپ با درد و باک - بدو گفت یزدان سپاس ای جوان
که دیدم ترا شاد و روشنروان - برفتنت یزدان پناه تو باد
به باز آمدن تخت گاه تو باد - فرود آمد از نامور بارگی
به یزدان نمود او ز بیچارگی - به آب اندر آمد سر و تن بشست
نگهدار جز پاک یزدان نجست - چو اسفندیار آن شگفتی بدید
به یزدان پناهید و دم درکشید - سپه برگرفت و بنه بر نهاد
ز یزدان نیکی دهش کرد یاد - بیابم ز یزدان همی کام دل
مرا گر دهد چهرهی دلگسل - به نیروی یزدان بیابیم دست
بدان بدکنش مردم بتپرست - چو نومید گردد ز یزدان کسی
ازو نیکبختی نیاید بسی - کجا آن همه عهد و سوگند و بند
به یزدان و آن اختر سودمند - همه پیش یزدان نیایش کنید
بخوانید و او را ستایش کنید - چو ایرانیان را دل آمد به جای
ببودند بر پیش یزدان به پای - بکوشید و پیکار مردان کنید
پناه از بلاها به یزدان کنید - به پیروزی از بارهی کاخ پاس
بدارید از پاک یزدان سپاس - خرد یافته مرد یزدان شناس
به نیکی ز یزدان شناسد سپاس - وگر هیچ تاب اندر آرد به چهر
به یزدان که بر پای دارد سپهر - به یزدان نمایم به روز شمار
بنالم ز بدگوی با کردگار - هرانکس که از راه یزدان بگشت
همان عهد او گشت چون باد دشت - بد و نیک هر دو ز یزدان بود
لب مرد باید که خندان بود - سرانجام بستر بود تیرهخاک
بپرد روان سوی یزدان پاک - به دل خرمی دار و بگذر ز رود
ترا باد از پاک یزدان درود - ز یزدان همی آرزو خواستم
که اکنون بتو دل بیاراستم - چنان دان که یزدان گوای منست
خرد زین سخن رهنمای منست - که یزدان سپاس ای جهان پهلوان
که دیدم ترا شاد و روشنروان - به یزدان که دیدم شما را نخست
که یک نامور با دگر کین نجست - بدین گیتیاندر نکوهش بود
همان پیش یزدان پژوهش بود - سپاسم ز یزدان که بگذشت سال
بدیدم یکی شاه فرخ همال - ز یزدان و از روی من شرمدار
مخور بر تن خویشتن زینهار - کجا راه یزدان همی بازجست
همی خواستی اختران را درست - مرا یار در جنگ یزدان بود
سر و کار با بخت خندان بود - به یزدان پناه و به یزدان گرای
که اویست بر نیک و بد رهنمای - چو بگذشت مانند کشتی به رود
همی داد تن را ز یزدان درود - ستایش گرفتم به یزدان پاک
کزویست امید و زو بیم و باک - گناهی که کردی ز یزدان بخواه
سزد گر به پوزش ببخشد گناه - سپاسم ز یزدان که شب تیره شد
دران تیرگی چشم او خیره شد - مرا گویی از راه یزدان بگرد
ز فرمان شاه جهانبان بگرد - بترس از جهاندار یزدان پاک
خرد را مکن با دل اندر مغاک - جز از بند دیگر ترا دست هست
بمن بر که شاهی و یزدان پرست - که تا رای یزدان به جای آورم
خرد را بدین رهنمای آورم - چنان دان که یزدان گوای منست
برین دین به رهنمای منست - گوی بود با زور و گیرنده دست
خردمند و دانا و یزدان پرست - دگر گفت یزدان گوای منست
پشوتن بدین رهنمای منست - که یزدان سپاس ای جهان پهلوان
که ما از تو شادیم و روشنروان - به یزدان چنین گفت کای رهنمای
تو داری سپهر روان را به پای - بدو گفت رستم ز یزدان سپاس
که بودم همه ساله یزدانشناس - به یزدان و جان تو ای نامدار
به خاک نریمان و سام سوار - ز یزدان بترس و ز ما شرمدار
نگه کن بدین گردش روزگار - که یزدان پسر داد و نشناختم
به آب فرات اندر انداختم - از آنکس کشان خواند از جای خویش
به یزدان پناهید و رفتند پیش - که گیتی نجستم به رنج و به داد
مرا تاج یزدان به سر بر نهاد - بباشید ایمن به ایوان خویش
به یزدان سپرده تن و جان خویش - سپه برگرفت از عراق و براند
به رومی همی نام یزدان بخواند - هرانکس که زنهار خواهد همی
ز کرده به یزدان پناهد همی - بد و نیک هر دو ز یزدان شناس
وزو دار تا زنده باشی سپاس - کف دست او بر دهان برنهاد
بدو گفت یزدان پناه تو باد - سپردم ترا جای و رفتم به خاک
سپردم روانرا به یزدان پاک - که یزدان ترا مزد نیکان دهاد
بداندیش را درد پیکان دهاد - ز خونش بپیچید هم دشمنش
به مینو رساناد یزدان تنش - یکی مرد پاکیزه و نیکخوی
بدو دین یزدان شود چارسوی - تو کرپاس را دین یزدان شناس
کشنده چهار آمد از بهر پاس - ستایندهی مرد نادان شوند
نیایش کنان پیش یزدان شوند - گراینده باشد به یزدان پاک
بدو دارد امید و زو ترس و باک - شنیدی همانا که یزدان پاک
چه دادست ما را بدین تیره خاک - مرایار یزدان و ایران سپاه
نخواهم که رومی بود نیکخواه - خداوند خواندش بیتالحرام
بدو شد همه راه یزدان تمام - سر از راه پیچیده و داد نه
ز یزدان یکی را به دل یاد نه - سکندر بدان درشگفتی بماند
فراوان نهان نام یزدان بخواند - همی گفت کاینت سرای نشست
نبیند چنین جای یزدان پرست - سپاسم ز یزدان پروردگار
که با من نبد مهتری نامدار - همه نیکویها ز یزدان شناس
و زو دار تا زنده باشی سپاس - دگر گفت کای شهریار سترگ
ترا داد یزدان جهان بزرگ - کس از خواست یزدان کرانه نیافت
ز کار زمانه بهانه نیافت - شگفت اندر ایشان سکندر بماند
ز دریا همی نام یزدان بخواند - سپاه سکندر همی خیره ماند
همی هرکسی نام یزدان بخواند - ز یزدان پاک آن شگفتی بدید
که خورشید گشت از جهان ناپدید - نمیرد کسی کو روان پرورد
به یزدان پناهد ز راه خرد - بران آب روشن سر و تن بشست
نگهدار جز پاک یزدان نجست - پر از باد لب دیدگان پرزنم
که فرمان یزدان کی آید که دم - بزرگی کن و رنج ما را بساز
هم از پاک یزدان نهای بینیاز - وزان جایگه تیز لشکر براند
خروشان بسی نام یزدان بخواند - سکندر نگه کرد زو خیره ماند
بروبر همی نام یزدان بخواند - بپرهیز و جان را به یزدان سپار
به گیتی جز از تخم نیکی مکار - ترا مهر بد بر تنم سال و ماه
کنون جان پاکم ز یزدان بخواه - برآن تنگ صندوق بنهاد دست
چنین گفت کای شاه یزدان پرست - به یزدان گرای و به یزدان پناه
براندازه زو هرچ باید بخواه - بنالم ز تو پیش یزدان پاک
خروشان به سربر پراگنده خاک - چو بشنید بابک زبان برگشاد
ز یزدان نیکی دهش کرد یاد - وزین سو به دریا رسید اردشیر
به یزدان چنین گفت کای دستگیر - به نیکی ز یزدان همی جست مزد
که ریزد بر آن بوم و بر خون دزد - چو یزدان مرا شهریاری فزود
ز من در جهان یادگاری فزود - به پیروزی اندر به یزدان گرای
که او باشدت بیگمان رهنمای - ترا روزگار اورمزد آن بود
که خشنودی پاک یزدان بود - به یزدان گرای و به یزدان گشای
که دارنده اویست و نیکی فزای - سپاسم ز یزدان که او داد زور
بلند اختر و بخش کیوان و هور - شما دست یکسر به یزدان زنید
بکوشید و پیمان او مشکنید - ز مردم ندارد کسی زان سپاس
نبپسندد آن مرد یزدان شناس - به فرمان یزدان دل آراستن
مرا چون تن خویشتن خواستن - هرانکس که داند که دادار هست
نباشد مگر پاک و یزدان پرست - ز یزدان و از ما بر آن کس درود
که تارش خرد باشد و داد پود - ز خاشاک ناچیز تا عرش راست
سراسر به هستی یزدان گواست - جهاندار با فر و نیکیشناس
که از تاج دارد به یزدان سپاس - به دانش ز یزدان شناسد سپاس
خنک مرد دانا و یزدانشناس - به یزدان گرای و سخن زو فزای
که اویست روزی ده و رهنمای - چو یزدان نیکیدهش نیکوی
بما داد و تاج سر خسروی - که یزدان ستایش نخواهد همی
نکوهیده را دل بکاهد می - خریدارم او را به تخت و کلاه
به فرمان یزدان و گنج و سپاه - چو قیصر که فرمان یزدان بهشت
به ایران بجز تخم زشتی نکشت - گسسته شد آن لشکر و بارگاه
به نیروی یزدان که بنمود راه - بدو گفت قیصر که ای شهریار
ز فرمان یزدان که یابد گذار - بدو گفت کای مرد صورت پرست
به یزدان چرا آختی خیرهدست - همه جفت و همتا و یزدان یکیست
جز از بندگی کردنت رای نیست - اگر اهرمن جفت یزدان بدی
شب تیره چون روز خندان بدی - خنک شاه باداد و یزدان پرست
کزو شاد باشد دل زیردست - گنهکار باشد تن زیردست
مگر مردم پاک و یزدان پرست - بگفت این و از پیش برخاستند
ز یزدان برو آفرین خواستند - چو داردت یزدان بدو دست یاز
بدان تا نمانی به گرم و گداز - چنین است امیدم به یزدان پاک
که چون سر بیارم بدین تیرهخاک - جهاندار یزدان بود داد و راست
که نفزود در پادشاهی نه کاست - ز نیک و بدیها به یزدان گرای
چو خواهی که نیکیت ماند به جای - نخست از نیایش به یزدان کنید
دل از داد ما شاد و خندان کنید - نگه کرد منذر بدو خیره ماند
به زیر لبان نام یزدان بخواند - همان زو بود دین یزدان به پای
جوان را به نیکی بود رهنمای - به یاران همی گفت یزدان سپاس
که رفتیم و ایمن شدیم از هراس - نیایش کنی پیش یزدان پاک
بگردی به زاری بران گرم خاک - ازان آب لختی به سر بر نهاد
ز یزدان نیکی دهش کرد یاد - به یزدان گرای و بدو کن پناه
خداوند گردنده خورشید ماه - نخواهیم بر تخت زین تخمهکس
ز خاکش به یزدان پناهیم و بس - ز یزدان همی خواستند آنک رزم
مگر باز گردد به شادی و بزم - چو ایوان او بود زندان من
چو بخشایش آورد یزدان من - سپاسم ز یزدان که دارم خرد
روانم همی از خرد برخورد - ز یزدان همی خواستم تاکنون
که باشد به خوبی مرا رهنمون - یکی با شما نیز پیمان کنم
زبان را به یزدان گروگان کنم - برین پاک یزدان گوای منست
خرد بر زبان رهنمای منست - بدو گفت موبد به یزدان پناه
چو رفتی دلت را بشوی از گناه - به یزدان پناهید کو بد پناه
نمایندهی راه گم کرده راه - به یزدان گراییم و رامش کنیم
بتازیم و دل زین جهان برکنیم - به هستی یزدان گوایی دهیم
روان را بدین آشنایی دهیم - ز گیتی به یزدان پناهید و بس
که دارنده اویست و فریادرس - دل شاه بهرام ناشاد گشت
ز یزدان بترسید و پر داد گشت - که یزدان ورا یار به اندازه باد
غم و مرگ و سختی بر و تازه باد - بدو آسیابان و زن خیره ماند
همی هر یکی نام یزدان بخواند - دو زاغ کمان را به زه بر نهاد
ز یزدان پیروزگر کرد یاد - نیایش کنان پیش خورشید شد
ز یزدان دلی پر ز امید شد - به یزدان نباید بود ناسپاس
دل ناسپاسان بود پرهراس - بکن کار زان پس به یزدان سپار
نه گردون به جنگست با ماهیار - ز یزدان بترس و ز من دور باش
به هر کار چون من تو رنجور باش - نیایش کنم پیش یزدان خویش
ببینم مگر بیتو ویران خویش - همی بد که این مرد بد ناسپاس
ز یزدان نبودش به دل در هراس - نیایش کند پیش آتش به خاک
پرستش کند پیش یزدان پاک - شوم پیش یزدان بپوشم پلاس
نباشم ز گفتار او ناسپاس - بگفتی که ای دادخواهندگان
به یزدان پناهید از بندگان - به یزدان چنین گفت کای کردگار
توانا و دانندهی روزگار - ز پیروزی چین چو سربر فراخت
همه کامگاری ز یزدان شناخت - بدان مایه لشکر که برد این گمان
که یزدان گشاید در آسمان - همه نیکویها ز یزدان شناخت
خرد جست و با مرد دانا بساخت - مرا کرد پیروز یزدان پاک
سر دشمنان رفت در زیر خاک - ز یزدان بخواهید تا هم چنین
دل ما بدارد به آیین و دین - به یزدان پناهید و فرمان کنید
روان را به مهرش گروگان کنید - همی گفت هرکس که یزدان سپاس
که هست این جهاندار یزدان شناس - به موبد چنین گفت بهرام گور
که یزدان دهد فر و دیهیم و زور - بدو گفت یزدان پناه تو باد
سر تخت خورشید گاه تو باد - به یزدان خردمند نزدیکتر
بداندیش را روز تاریکتر - برون آسمان و درونش هواست
زبر فر یزدان فرمانرواست - زبر چون بهشتست و دوزخ به زیر
بد آن را که باشد به یزدان دلیر - به بهرام گفت ای جهاندار شاه
ز یزدان برینبر فزونی مخواه - به یزدان دارنده کو داد فر
به تاج و به تخت و نژاد و گهر - گنهکار یزدان مباشید هیچ
به پیری به آید به رفتن بسیچ - سر نامه کرد از نخست آفرین
ز یزدان برآنکس که جست آفرین - به هندی همی نام یزدان بخواند
ورا از چهل مرد برتر نشاند - چنین داد پاسخ که یزدان پاک
مرا گر به هندوستان داد خاک - چو بینم به نیروی یزدان تنش
ببینی به خون غرقه پیراهنش - بدو گفت یزدان پاکآفرین
ترا ایدر آورد ز ایران زمین - به فرمان دارنده یزدان پاک
پی اژدها را ببرم ز خاک - مرا کرد یزدان ازان بینیاز
به چیز کسان دست کردن دراز - ز یزدان ترا باد چندان درود
که آن را نداند فلک تار و پود - همی رفت پیچان به ایوان خویش
به یزدان سپرده تن و جان خویش - بیامد سپینود را برنشاند
همی پهلوی نام یزدان بخواند - بگویید کز پاک یزدان خدای
بریدیم و بستیم با دیو رای - منم پیش یزدان ازو دادخواه
که در چادر ابر بنهفت ماه - هم آزادی تو به یزدان کنیم
دگر پیش آزادمردان کنیم - چنان هم بیامد به ایوان خویش
به یزدان سپرده تن و جان خویش - هران را که ما تاج دادیم و تخت
ز یزدان شناسید وز داد و بخت - برین نیز گر خواست یزدان بود
دل روشن از بخت خندان بود - سوم بیست بر پیش یزدان به پای
بباشم مگر باشدم رهنمای - به درگاه یکساله روزی بداد
ز یزدان نیکی دهش کرد یاد - برانند فرمان یزدان بروی
بدان تا شود هرکسی چارهجوی - همی بگذرد چرخ و یزدان به جای
به نیکی ترا و مرا رهنمای - ازین پس نخواهم فرستاد کس
بدین جنگ یزدان مرا یار بس - نماند برین خاک جاوید کس
ز هر بد به یزدان پناهید و بس - همه دیدمش جنگ جوید همی
به فرمان یزدان نگوید همی - بریزم ز تن خون انباردار
کجا کار یزدان گرفتست خوار - چو بشندی زو این سخن خوشنواز
به یزدان پناهید و بردش نماز - ز کوه و بیابان وز دشت و غار
ز یزدان همیخواستی زینهار - چو این کرده شد نام یزدان بخواند
ز پیش سمرقند لشکر براند - نه یزدان پسندد نه یزدانپرست
نه اندر جهان مردم زیردست - برین بر جهاندار یزدان گواست
که او را گوا خواستن ناسزاست - گنهکار کردی به یزدان تنت
شود مویه گر بر تو پیراهنت - بفرمان یزدان ببرم سرت
ز خون همچو دریا کنم کشورت - شود زیر خاک پی من تباه
به یزدان روانش بود دادخواه - برفتند خشنود ز ایوان اوی
به یزدان سپرده تن و جان اوی - ز یزدان وز لشکرم نیست شرم
که من چند پالودهام خون گرم - بدانگه کجا شاه در بند بود
به یزدان مرا سخت سوگند بود - هران کس که او جز برین دین بود
ز یزدان وز منش نفرین بود - ور ای دون که او کژ گوید همی
ره پاک یزدان نجوید همی - همیدارد او دین یزدان تباه
مباد اندرین نامور بارگاه - که یزدان ازین پور خشنود باد
دل بدسگالش پر از دود باد - هر آنکس که او راه یزدان بجست
بب خرد جان تیره بشست - به هستی یزدان گوایی دهند
روان تو را آشنایی دهند - به نزدیک یزدان ز تخمی که کشت
به باید بپاداش خرم بهشت - به یزدان سزد ملک و مهتر یکیست
کسی را جز از بندگی کار نیست - به نزدیک یزدان بود ناپسند
نباشد بدین بارگه ارجمند - به شاهی مرا داد یزدان پاک
ز خورشید تابنده تا تیره خاک - ز یزدان وز ما بدان کس درود
که از داد و مهرش بود تاروپود - به یزدان که او داد دیهیم و فر
که من خود میانش ببرم به ار - شما دل به فرمان یزدان پاک
بدارید وز ما مدارید باک - به آواز گفت آن زمان شهریار
که جز پاک یزدان مجویید یار - ز گنج آنچ باید مدارید باز
که کردست یزدان مرا بینیاز - شما رای و فرمان یزدان کنید
به چیزی که پیمان دهد آن کنید - همه زیر فرمان یزدان بود
وگر در دم سنگ و سندان بود - نباید که شد جان ما بیسپاس
به نزدیک یزدان نیکیشناس - مسیح فریبنده خود کشته شد
چو از دین یزدان سرش گشته شد - اگر فر یزدان برو تافتی
جهود اندرو راه کی یافتی - سوی پاک یزدان شد آن رای پاک
بلندی ندید اندرین تیره خاک - به یزدان گراییم فرجام کار
که روزی ده اویست و پروردگار - سرتاجور فر یزدان بود
خردمند ازو شاد وخندان بود - چنین گفت کان کو به یزدان پاک
فزون دارد امید و هم بیم و باک - چنین داد پاسخ او کز نخست
درپاک یزدان بدانست وجست - سه دیگر به یزدان بود ناسپاس
تن خویش را در نهان ناشناس - فرستاده اندر شگفتی بماند
فراوان برو نام یزدان بخواند - سخن جز به یزدان و از دین مگوی
ز نیرنگ جادو شگفتی مجوی - ز یزدان همیخواستی زینهار
همیریختی خون دل برکنار - که یزدان گناهش ببخشد مگر
ستمگر نخواند ورا دادگر - کسی کو بود پاک و یزدان پرست
نیازد به کردار بد هیچ دست - چنین داد پاسخ که یزدان سپاس
کزو دارم اندر دو گیتی هراس - به نیروی یزدان سرماه را
بسیجیم یک سر همه راه را - اگر بد کنش زور دارد چو شیر
نباید که باشد به یزدان دلیر - ندیدند وهرکس کزیشان بماند
به دل در همی نام یزدان بخواند - سر نامه کرد آفرین بزرگ
به یزدان پناهش ز دیو سترگ - چنین گفت کسری که یزدان سپاس
که هستم خردمند و نیکیشناس - که آن راکه خواهد دهد نیکوی
نگر جز به یزدان به کس نگروی - گنهکار هم پیش یزدان تویی
که بد نام و بد گوهر و بد خویی - نباشد جز از رای یزدان پاک
ز رخشنده خورشید تا تیره خاک - اگرهرگز این آرزو خواستم
ز یزدان وبردل بیاراستم - ز تخمی که یزدان باختر بکشت
ببایدش برتارک ما نبشت - دگر گفت کای شاه یزدان پرست
بدر بر بسی مردم زیردست - چنین داد پاسخ که یزدان سپاس
که از ما کسی نیست اندر هراس - فرستاده راگفت شاه جهان
که این هم نباشد ز یزدان نهان - بنیروی یزدان که اندیشه داد
روان مرا راستی پیشه داد - که از ما به یزدان که نزدیکتر
کرا نزد او راه باریکتر - دلیری به رزم اندرون زور دست
بود پاکدینی و یزدان پرست - ز یزدان بدی شاد و پیروز بخت
همیشه جهاندار با تاج و تخت - بدانش فزای و به یزدان گرای
که اویست جان تو را رهنمای - گراینده بادی به فرهنگ و رای
به یزدان خرد بایدت رهنمای - برین برگ واین شاخها آخت دست
هنرمند دینی و یزدان پرست - به موبد چنین گفت پیروز شاه
که خواهش ز یزدان به اندازه خواه - همانست رای و همینست راه
به یزدان گرای و به یزدان پناه - نمرد آنک او نیک کردار مرد
بیاسود و جان را به یزدان سپرد - بگرود به یزدان وتن پرگناه
بدی بر دل خویش کرده سیاه - بپرسید کار پرستش بچیست
به نیکی یزدان گراینده کیست - چنین گفتن زان پس که یزدان سپاس
مبادم مگر پاک و یزدان شناس - ز یزدان بخواهم همی جان شاه
که جاوید باد این سزاوار گاه - سپاسم ز یزدان که فرزند هست
خردمند و دانا و ایزد پرست - که یزدان تو را زندگانی دهاد
همت خوبی و کامرانی دهاد - به یزدان پاک و بخورشید و ماه
به آذر گشسب و بتخت و کلاه - فرو خورد تریاک و نامد به کار
ز هرمز به یزدان بنالید زار - کسی را که یزدان کند پادشا
بنازد بدو مردم پارسا - دلی بیگنه پرغم ای شهریار
به یزدان نمایم به روز شمار - ز یزدان پذیرفتم این تخت نو
همین روشن و مایه وربخت نو - خرد نیست با مردم ناسپاس
نه آنرا که او نیست یزدان شناس - به یزدان پاک وبتخت وکلاه
که گر من بیابم تو را بیسپاه - تو پیمان یزدان نداری نگاه
همی ناسزا خوانی این پیشگاه - نبد خواست یزدان که ایران زمین
بویرانی آرند ترکان چین - جهانجوی گردی و یزدان پرست
مداراد دارنده باز از تودست - وگر دیر مانی برین هم نشان
سر از شاه وز داد یزدان کشان - چنین داد پاسخ که ای ناسپاس
نگوید چنین مرد یزدان شناس - تو را دل پراندیشه مهتریست
ببینیم تا رای یزدان بچیست - همه نیکوییها ز یزدان شناس
مباش اندرین تاجور ناسپاس - به دل دیو را یار کردی همی
به یزدان گنهگار گردی همی - تو راپاک یزدان بروبرگماشت
بد او ز ایران و توران بگاشت - بدو گفت بهرام کاینست راست
برین راستی پاک یزدان گواست - برین نیز هم خشم یزدان بود
روانت به دوزخ به زندان بود - سخنها درازست و کاری درشت
به یزدان کنون باز هشتیم پشت - بدین کار پشت تو یزدان بود
هما و از توبخت خندان بود - کجا خواندندیش یزدان سرای
پرستشگهی بود و فرخنده جای - چنین گفت خسرو به یزدان پرست
که از خوردنی چیست کاید بدست - توگر چارهجویی دانی اکنون بساز
هم از پاک یزدان نهای بینیاز - زرخشنده خورشید تا تیره خاک
نباشد مگر رای یزدان پاک - چنین گفت کاین پادشاهی مراست
بدین بر شما پاک یزدان گواست - برین کرده خویش باید گریست
ببینیم تا رای یزدان بچیست - همه شارستان ماند اندر شگفت
به یزدان سقف پوزش اندر گرفت - ز پشت صلیبی بیازید دست
بپرسیدن مرد یزدان پرست - که یزدان تو را بینیازی دهد
بلند اخترت سرفرازی دهد - به پاکیزه یزدان که ماه آفرید
جهان را بسان تو شاه آفرید - کنون پاک یزدان ز کردار بد
به پیش اندر آوردشان کار بد - که یزدان پیروزگر یار ماست
جوانمردی و مردمی کارماست - کزو بگذری هرمز و کی قباد
که از داد یزدان نکردند یاد - بماند ز پیوند پیمان ما
ز یزدان چنین است فرمان ما - یکی آتشی داند اندر هوا
به فرمان یزدان فرمان روا - تو گویی که فرزند یزدان بد اوی
بران دار برگشته خندان بد اوی - جهاندار دهقان یزدان پرست
چوبر واژه برسم بگیرد بدست - به یزدان پناهند به روز نبرد
نخواهد به جنگ اندرون آب سرد - به یزدان نگروند و گردان سپهر
ندارد کسی برتن خویش مهر - کجاکار بندوی باشد درشت
مگر پاک یزدان بود یاروپشت - بشد هیربد زند و استا بدست
به پیش جهاندار یزدان پرست - به یزدان همیگفت برپهلوی
که از برتو ران پاک وبرتر توی - به یزدان چنین گفت کای کردگار
توی برتر از گردش روزگار - چو نزدیک شد دست خسرو گرفت
ز یزدان پاک این نباشد شگفت - نخواهم درین کار یاری ز کس
امیدم به یزدان فریادرس - همه پشت را سوی یزدان کنید
دل خویش را شاد و خندان کنید - جز از خواست یزدان نباشد سخن
چنین بود تا بود چرخ کهن - چوگستهم وبندوی وگردوی ماند
گوتاجور نام یزدان بخواند - به یزدان چنین گفت کای رهنمای
همیشه توی جاودانه بجای - به غلتید در پیش یزدان به خاک
همیگفت کای داور داد و پاک - چو یزدان پاکش نبد دستگیر
بمرد آن دم آتش و دار و گیر - به فرمان یزدان پیروزگر
ببندم برو نیز راه گذر - چو بشنید خسرو برآشفت و گفت
که کس دین یزدان نیارد نهفت - بیامد به تخت پدر برنشست
جهاندار پیروز یزدان پرست - به نیروی یزدان که او داد زور
بلند آفرینندهی ماه وهور - قژ آگند پوشید بهرام گرد
گرامی تنش را به یزدان سپرد - کمان را بمالید وبر زه نهاد
ز یزدان نیکی دهش کرد باد - بیابی چو گویی که یزدان یکیست
ورا یار وهمتا و انباز نیست - یکی بنده بد شاه را ناسپاس
نه مهتر شناس و نه یزدان شناس - که خراد برزین بران خیره ماند
همی در نهان نام یزدان بخواند - چنان هم که با شاه ایران شکست
نه خسرو پرست و نه یزدان پرست - به فرمان یزدان چوشد هفت روز
شد آن دخت چون ماهگیتی فروز - شود تامیانش کنم بدو نیم
به یزدان که نفروشم او را به سیم - برین کردهها بر پشیمان بری
گنهکار جان پیش یزدان بری - پشیمانم از هرچ کردم ز بد
کنون گر ببخشد ز یزدان سزد - شماروی راسوی یزدان کنید
همه پشت بربخت خندان کنید - که دارای دارنده یزدان چه کرد
ز دشمن چگونه برآورد گرد - ز فرمان یزدان کسی نگذرد
چنین داند آنکس که دارد خرد - به نیروی یزدان چنو بشنود
بدین چرب گفتار من بگرود - که بخشایش آراد یزدان بروی
مبادا پشیمان ازان گفت وگوی - که یزدان دران کار همداستان
نباشد نه هم بر زمین راستان - چوآمد بری مرد ناتندرست
دل و دیده از شرم یزدان بشست - ازان پس بدو گفت یزدان بس است
کجا برتر از دانش هر کس است - هم از راه یزدان بگردد به نیز
ازین بیشتر چون سراییم چیز - چنین گفت کاین نامه سوی مهست
جهاندار پرویز یزدان پرست - برین پاک یزدان کند آفرین
بزرگان ملک و بزرگان دین - تو را داد یزدان به پاکی نژاد
کسی چون تو از پاک مادر نزاد - تو گویی که یزدان شما را سپرد
وزان دیگران نام مردی ببرد - بد و نیک بیند ز یزدان پاک
وزو دارد اندر جهان بیم و باک - ازی را جهاندار یزدان پاک
برآورد بوم تو را بر سماک - چه مردی چه دانش چه پرهیز و دین
ز یزدان شما را رسید آفرین - به هستی یزدان نیوشان ترم
همیشه سوی داد کوشان ترم - که گوید که فرزند یزدان بد اوی
بران دار بر کشته خندان بد اوی - که بود آنک از راه یزدان بگشت
ز راه و ز پیمان ما برگذشت - چنان هم که یزدان تو را داد تاج
نشستی به آرام بر تخت عاج - به یزدان کند پوزش او از گناه
گراینده گردد به آیین و راه - ز یزدان شناس آنچ آمدت پیش
بر اندیش زان زشت کردار خویش - به یزدان که از من نبد این گناه
نجستم که ویران شود گاه شاه - ز هر بد که کردی به یزدان گرای
کجا هست بر نیکوی رهنمای - همه کار یزدان پسندیدهام
همان شور و تلخی بسی دیدهام - که یزدان چرا خواند آن کشته را
گرین خشک چوب وتبه گشته را - به یزدان مرا کار پیراستست
نهاده بران گیتیام خواستست - چو یزدان بود یار و فریادرس
نیازد به نفرین ما هیچکس - گر آن دار بیکار یزدان بدی
سرمایهی اور مزد آن بدی - به فرمان یزدان نیکی فزای
که اویست بر نیک و بد رهنمای - دگر آنک گفتی که پوزش بگوی
کنون توبه کن راه یزدان بجوی - ز یزدان پذیرفتم آن تاج و تخت
فراوان کشیدم ازان رنج سخت - مرا تاج یزدان به سر برنهاد
پذیرفتم و بودم از تاج شاد - ز یزدان پرستنده بیزار گشت
ورا نام و آواز تو خوار گشت - به یزدان بگویم نه با کودکی
که نشناسد او بد ز نیک اندکی - بدان رزم یزدان مرا یاربود
سپاه جهان نزد من خوار بود - به یزدان و نام تو ای شهریار
به نوروز و مهر و بخرم بهار - به یزدان که هرگز تو راکس ندید
نه نیز از پس پرده آوا شنید - هر آنکس که برگاه شاهی نشست
گشاده زبان باد و یزدان پرست - ز یزدان نیکی دهش یاد باد
همه کار و کردار ما داد باد - هم اکنون به نیروی یزدان پاک
مر او را ز باره در آرم به خاک - همیشه به یزدان پرستان گرای
بپرداز دل زین سپنجی سرای - همه پیش یزدان نیایش کنید
شب تیره او را ستایش کنید - که یکسر به یزدان نیایش کنید
ستایش ورا در فزایش کنید - فرخ زاد برهم بزد هر دودست
بدو گفت کای شاه یزدان پرست - چو پروردگارش چنان آفرید
تو بر بند یزدان نیابی کلید - سپهدار یزدان پیروزگر
نگهبان جنبده و بوم و بر - ز تخم بزرگان یزدان شناس
که از تاج دارند از اختر سپاس - بیک روی برنام یزدان پاک
کزویست امید و زو ترس وباک - که یزدان و را جای نیکان دهاد
سیه زاغ را درد پیکان دهاد - نگه کرد خسرو بدو خیره ماند
بدان خیرگی نام یزدان بخواند - هر آنکس که او فر یزدان ندید
ازین آسیابان بباید شنید - همی دین یزدان شود زو تباه
همان برتو نفرین کند تاج و گاه - یکی دینوری بود یزدان پرست
که هرگز نبردی به بد کار دست - به ماهوی گفت ای ستمگاره مرد
چنین از ره پاک یزدان مگرد - همی کینه با پاک یزدان نهی
ز راه خرد جوی تخت مهی - دگرگفت یزدان روانت ببرد
تنت رابدین سوگواران سپرد - بران شهرها تازیان راست دست
که نه شاه ماند نه یزدان پرست