غزل شماره ۳۱۵
پیوند روح می کند این باد مشک بیز
هنگام نوبت سحرست ای ندیم خیز
شاهد بخوان و شمع بیفروز و می بنه
عنبر بسای و عود بسوزان و گل بریز
ور دوست دست می دهدت هیچ گو مباش
خوشتر بود عروس نکوروی بی جهاز
امروز باید ار کرمی می کند سحاب
فردا که تشنه مرده بود لای گو بخیز
من در وفا و عهد چنان کند نیستم
کز دامن تو دست بدارم به تیغ تیز
گر تیغ می زنی سپر اینک وجود من
عیار مدعی کند از دشمن احتراز
فردا که سر ز خاک برآرم اگر تو را
بینم فراغتم بود از روز رستخیز
تا خود کجا رسد به قیامت نماز من
من روی در تو و همه کس روی در حجاز
سعدی به دام عشق تو در پای بند ماند
قیدی نکرده ای که میسر شود گریز
|
مشاهده برنامه در فروشگاه اپل |
اشعار مرتبط
- یار با ما بی وفایی می کند
- من چه در پای تو ریزم که خورای تو بود
- میل بین کان سروبالا می کند
- هر که بی او زندگانی می کند
- به خاک پای عزیزت که عهد نشکستم
نظرات نوشته شده