اگر ز حلقه این عاشقان كران گیری
دلت بمیرد و خوی فسردگان گیری
گر آفتاب جهانی چو ابر تیره شوی
وگر بهار نوی مذهب خزان گیری
چو كاسه تا تهیی تو بر آب رقص كنی
چو پر شدی به بن حوض و جو مكان گیری
خدای داد دو دستت كه دامن من گیر
بداد عقل كه تا راه آسمان گیری
كه عقل جنس فرشتهست سوی او پوید
ببینیش چو به كف آینه نهان گیری
بگیر كیسه پرزر باقرضواالله آی
قراضه قرض دهی صد هزار كان گیری
به غیر خم فلك خمهای صدرنگ است
به هر خمی كه درآیی از او نشان گیری
ز شیر چرخ گریزی به برج گاو روی
خری شوی به صفت راه كهكشان گیری
وگر تو خود سرطانی چو پهلوی شیری
یقین ز پهلوی او خوی پهلوان گیری
چو آفتاب جهان را پر از حیات كنی
چو زین جهان بجهی ملك آن جهان گیری
برآ چو آب ز تنور نوح و عالمگیر
چرا تنور خبازی كه جمله نان گیری
خموش باش و همیتاز تا لب دریا
چو دم گسسته شوی گر ره دهان گیری