غزل شماره ۹۷۵
آتش افكند در جهان جمشید
از پس چار پرده چون خورشید
خنك او را كه شد برهنه ز بود
وای آن را كه جست سایه بید
دل سپیدست و عشق را رو سرخ
زان سپیدی كه نیست سرخ و سپید
عشق ایمن ولایتیست چنانك
ترس را نیست اندر او امید
هر حیاتی كه یك دمش عمرست
چون برآید ز عشق شد جاوید
یك عروسیست بر فلك كه مپرس
ور بپرسی بپرس از ناهید
زین عروسی خبر نداشت كسی
آمدند انبیا به رسم نوید
شمس تبریز خسرو عهدست
خسروان را هله به جان بخرید
|
مشاهده برنامه در فروشگاه اپل |
اشعار مرتبط
- ساقیان سرمست در كار آمدند
- چون مرا جمعی خریدار آمدند
- از رسن زلف تو خلق به جان آمدند
- ما را كنار گیر تو را خود كنار نیست
- از سوی دل لشكر جان آمدند
نظرات نوشته شده