غزل شماره ۳۹

آه كه آن صدر سرا می‌ندهد بار مرا

می‌نكند محرم جان محرم اسرار مرا

نغزی و خوبی و فرش آتش تیز نظرش

پرسش همچون شكرش كرد گرفتار مرا

گفت مرا مهر تو كو رنگ تو كو فر تو كو

رنگ كجا ماند و بو ساعت دیدار مرا

غرقه جوی كرمم بنده آن صبحدمم

كان گل خوش بوی كشد جانب گلزار مرا

هر كه به جوبار بود جامه بر او بار بود

چند زیانست و گران خرقه و دستار مرا

ملكت و اسباب كز این ماه رخان شكرین

هست به معنی چو بود یار وفادار مرا

دستگه و پیشه تو را دانش و اندیشه تو را

شیر تو را بیشه تو را آهوی تاتار مرا

نیست كند هست كند بی‌دل و بی‌دست كند

باده دهد مست كند ساقی خمار مرا

ای دل قلاش مكن فتنه و پرخاش مكن

شهره مكن فاش مكن بر سر بازار مرا

گر شكند پند مرا زفت كند بند مرا

بر طمع ساختن یار خریدار مرا

بیش مزن دم ز دوی دو دو مگو چون ثنوی

اصل سبب را بطلب بس شد از آثار مرا

اشعار مرتبط

نظرات نوشته شده