«آفرین» در غزلستان
- حافظ شیرازی
- «آفرین» در غزلیات حافظ شیرازی
- بر آن چشم سیه صد آفرین باد
که در عاشق کشی سحرآفرین است - پیر ما گفت خطا بر قلم صنع نرفت
آفرین بر نظر پاک خطاپوشش باد - شعر حافظ همه بیت الغزل معرفت است
آفرین بر نفس دلکش و لطف سخنش - آفرین بر دل نرم تو که از بهر ثواب
کشته غمزه خود را به نماز آمده ای - بر آن نقاش قدرت آفرین باد
که گرد مه کشد خط هلالی - ادب و شرم تو را خسرو مه رویان کرد
آفرین بر تو که شایسته صد چندینی - گفتی از حافظ ما بوی ریا می آید
آفرین بر نفست باد که خوش بردی بوی - سعدی شیرازی
- «آفرین» در غزلیات سعدی شیرازی
- آفرین بر زبان شیرینت
کاین همه شور در جهان انداخت - ای نسیم صبح اگر باز اتفاقی افتدت
آفرین گویی بر آن حضرت که ما را بار نیست - ای که رحمت می نیاید بر منت
آفرین بر جان و رحمت بر تنت - آفرین خدای بر جانت
که چه شیرین لبست و دندانت - آفرین خدای بر پدری
که تو پرورد و مادری که تو زاد - آفرین خدای بر پدری
که تو فرزند نازنین پرورد - هر آفریده که چشمش بر آن جمال افتاد
دلش ببخشد و بر جانت آفرین خواند - آفرین کردن و دشنام شنیدن سهلست
چه از آن به که بود با تو مرا گفت و شنید - جانان هزاران آفرین بر جانت از سر تا قدم
صانع خدایی کاین وجود آورد بیرون از عدم - واجب بود که بر سخنت آفرین کنند
لیکن مجال گفت نباشد تو در سخن - خیام نیشابوری
- «آفرین» در رباعیات خیام نیشابوری
- مولوی
- «آفرین» در دیوان شمس - غزلیات مولوی
- ای صد هزاران آفرین بر ساعت فرخترین
كان ناطق روح الامین بگشاید آن اسرار را - از تبریز شمس دین روی نمود عاشقان
ای كه هزار آفرین بر مه و آفتاب ما - سیف حق گشتست شمس الدین ما در دست حق
آفرین آن سیف را و مرحبا سیاف را - ای خداوند شمس دین از آتش هجران تو
رشك نور باقیست صد آفرین این نار را - بنوش لعنت و دشنام دشمنان پی دوست
كه آن به لطف و ثناها و آفرین كشدا - آن چنان صورت كه شرحش میكنم
جز كه صورت آفرین جستیم نیست - حیاتهای حیات آفرین بود آن جا
از آنك شاه حقایق نه شاه شهماتست - خامش كن و حیران نشین حیران حیرت آفرین
پخته سخن مردی ولی گفتار خامت میكند - شمس تبریز ار چه پشتش سوی ماست
صد هزاران آفرین بر روش باد - آسمان از دود عاشق ساختهست
آفرین بر صاحب این دود باد - خمش خمش كه سخن آفرین معنی بخش
برون گفت سخنهای جان فزا دارد - دهان ببند و دهان آفرین كند شرحش
به صورتی كه تو را در زبان نمیآید - ای آفرین بر روی شه كز وی خجل شد روی مه
كوران به دیده گفته خه بشنوده لطفش گوش كر - شب چیست نقاب روی مقصود
كای رحمت و آفرین بر آن روش - بدان شه كه مرا آورد كلی روی آوردم
وزان كو آفریدستم هزاران آفرین دارم - بر درد هزار آفرین باد
باقی بر ما كه یار دردیم - ای دریغا كه كان نفرین را
از طمع چند آفرین گفتم - واقعهای بدیدهام لایق لطف و آفرین
خیز معبرالزمان صورت خواب من ببین - رومیانش جامه دزد و زنگیانش جامه دوز
شاد باش ای جامه دزد و آفرین ای جامه كن - در باغ مجلسی چو نهاد آفریدگار
مرغان چو مطربان بسرایند آفرین - این عشق شد مهمان من زخمی بزد بر جان من
صد رحمت و صد آفرین بر دست و بر بازوی او - دست بگشا جانب زنبیل ما
آفرین بر دست و بر بازوی تو - سیر نیم سیر نی از لب خندان تو
ای كه هزار آفرین بر لب و دندان تو - شه تبریز شمس دین كه به هر لحظه آفرین
برساد از جناب حق به مه خوش قران تو - شفقت را قرین كنی كرم و آفرین كنی
سر و ریش این چنین كنی كه سلام علیكم - ز مدح و آفرینت هوشها را
چو خوش كردند همشان آفرین ده - یخدان چه داند ای جان خورشید و تابشش را
كی داند آفرین را این جان آفریده - صد هزاران آفرین بر روی تو
میفرستد حوری و رضوان بلی - چون در گهر رسید اشارت گداخت او
احسنت آفرین چه منور اشارتی - چه حیله سازم ای ساقی؟! چه حیله؟!
كه حیله آفرین و حیلهكاری - «آفرین» در دیوان شمس - رباعیات مولوی
- فردوسی
- «آفرین» در شاهنامه فردوسی
- شنیدم ز دانا دگرگونه زین
چه دانیم راز جهان آفرین - چنین یادگاری شد اندر جهان
برو آفرین از کهان و مهان - ببخشد درم هر چه یابد ز دهر
همی آفرین یابد از دهر بهر - بر اندیشهی شهریار زمین
بخفتم شبی لب پر از آفرین - ز کشمیر تا پیش دریای چین
برو شهریاران کنند آفرین - تو نیز آفرین کن که گویندهای
بدو نام جاوید جویندهای - بر آن شهریار آفرین خواندم
نبودم درم جان برافشاندم - برآن آفرین کو کند آفرین
بر آن بخت بیدار و فرخ زمین - جهان آفرین تا جهان آفرید
چنو مرزبانی نیامد پدید - جهاندار پیش جهان آفرین
نیایش همی کرد و خواند آفرین - چنین گفت کاین را ستایش کنید
جهان آفرین را نیایش کنید - همیدون به ضحاک بنهاد روی
نبودش به جز آفرین گفت و گوی - بخورد و برو آفرین کرد سخت
مزه یافت خواندش ورا نیکبخت - به شاهی برو آفرین خواندند
ورا شاه ایران زمین خواندند - مهان شاه را خواندند آفرین
که ای نامور شهریار زمین - بپویید کاین مهتر آهرمنست
جهان آفرین را به دل دشمن است - ز گیتی جهان آفرین را پرست
ازو دان بهر نیکی زور دست - بر آن باد پایان با آفرین
به آب اندرون غرقه کردند زین - کس از روزبانان بدر بر نماند
فریدون جهان آفرین را بخواند - برو آفرین کرد کای شهریار
همیشه بزی تا بود روزگار - همی پندشان داد و کرد آفرین
همی یاد کرد از جهان آفرین - ز یزدان همی خواستند آفرین
بران تاج و تخت و کلاه و نگین - همی آفرین خواند بر کردگار
برآن شادمان گردش روزگار - فرستاد نزدیک فرزند چیز
زبانی پر از آفرین داشت نیز - چو آن خواسته دید شاه زمین
بپذرفت و بر مام کرد آفرین - زمین را ببوسید و چربی نمود
برآن کهتری آفرین برفزود - ترا آفرین از فریدون گرد
بزرگ آنکسی کو نداردش خرد - پر از آفرین لب ز ایوان اوی
سوی شهریار جهان کرد روی - ایا دادگر شهریار زمین
برین داد هرگز مباد آفرین - سر نامه کرد آفرین خدای
کجا هست و باشد همیشه به جای - همان کز جهان آفرین کرد یاد
ببخشود و دیده بدو باز داد - به شاهی برو آفرین خواندند
زبرجد به تاجش برافشاندند - فرستاده بر شاه کرد آفرین
که ای نازش تاج و تخت و نگین - فریدون همی بر منوچهر بر
یکی آفرین خواست از دادگر - نخست از جهان آفرین کرد یاد
خداوند خوبی و پاکی و داد - دگر آفرین بر فریدون برز
خداوند تاج و خداوند گرز - زمین را ببوسید و کرد آفرین
بران تاج و تخت و کلاه و نگین - برو آفرین کرد بس شهریار
بسی دادش از گوهر شاهوار - همه پهلوانان روی زمین
برو یکسره خواندند آفرین - ابا این هنرها یکی بندهام
جهان آفرین را پرستندهام - همه پهلوانان روی زمین
منوچهر را خواندند آفرین - ازین ننگ بگذارم ایران زمین
نخواهم برین بوم و بر آفرین - ابر آفریننده کرد آفرین
بمالید رخسارگان بر زمین - دل سام شد چون بهشت برین
بران پاک فرزند کرد آفرین - یکی خلعتی ساخت شاه زمین
که کردند هر کس بدو آفرین - چو بر پهلوان آفرین خواندند
ابر زال زر گوهر افشاندند - بدان آگهی شد منوچهر شاد
بسی از جهان آفرین کرد یاد - کند آفرین کیانی براوی
بدان شادمانی که بگشاد روی - چو بشنید مهراب کرد آفرین
به دل زال را خواند ناپاک دین - خرامان برفت از بر تخت اوی
همی آفرین خواند بر بخت اوی - بت آرای چون او نبیند بچین
برو ماه و پروین کنند آفرین - درود جهان آفرین بر تو باد
خم چرخ گردان زمین تو باد - چنین داد پاسخ که ای ماه چهر
درودت ز من آفرین از سپهر - جهان آفرین بشنود گفت من
مگر کاشکارا شوی جفت من - که بر من نباشد کسی پادشا
جهان آفرین بر زبانم گوا - ز خط نخست آفرین گسترید
بدان دادگر کو جهان آفرید - فرود آمد و خاک را بوس داد
بسی از جهان آفرین کرد یاد - نخست آفرین جهاندار کرد
دل موبد از خواب بیدار کرد - گرفت آفرین زال بر کردگار
بران بخشش گردش روزگار - پدر چون ورا دید خیره بماند
جهان آفرین را نهانی بخواند - همه موبدان آفرین خواندند
ورا خسرو پاکدین خواندند - ترا با جهان آفرین نیست جنگ
که از چه سیاه و سپیدست رنگ - کنون کم جهان آفرین پرورید
به چشم خدایی به من بنگرید - سرنامه کرد آفرین خدای
کجا هست و باشد همیشه به جای - خداوند کیوان و خورشید و ماه
وزو آفرین بر منوچهر شاه - همه کوهساران پر از مرد و زن
همی آفرین خواندندی بمن - یکی آفرین کرد بر سام گرد
وزاب دو نرگس همی گل سترد - زمین را ببوسید و کرد آفرین
ابر شاه و بر پهلوان زمین - همی بر تو بر خواندیم آفرین
همان بر جهاندار شاه زمین - چو نزدیک شاه اندر آمد زمین
ببوسید و بر شاه کرد آفرین - برو آفرین کرد شاه جهان
چو برگشت بستودش اندر نهان - برو آفرین کرد شاه بزرگ
همان نامور مهتران سترگ - به شاخی زدی دست کاندر زمین
برو شهریاران کنند آفرین - شه کابلستان گرفت آفرین
چه بر سام و بر زال زر همچنین - همه سام را آفرین خواندند
پس از جام گوهر برافشاندند - برفتند شادان دل و خوش منش
پر از آفرین لب ز نیکی کنش - برو کرد زال آفرین دراز
ستودش فراوان و بردش نماز - نخست آفرین کرد بر کردگار
بران شادمان گردش روزگار - برو زر و گوهر برافشاندند
ابر کردگار آفرین خواندند - یکایک نهادند سر بر زمین
ابر سام یل خواندند آفرین - یکی آفرین کرد سام دلیر
که تهما هژبرا بزی شاد دیر - بسیمرغ بادا هزار آفرین
که ایزد ورا ره نمود اندرین - نباید که باشد جز از آفرین
که پاکی نژاد آورد پاک دین - شما را به داد جهان آفرین
دل ارمیده بادا به آیین و دین - برو آفرین کرد فرخنده زال
که خرم بدی تا بود ماه و سال - فراخی که آمد ز تنگی پدید
جهان آفرین داشت آن را کلید - به شاهی برو آفرین خواند زال
نشست از بر تخت زو پنج سال - بیا تا ببخشیم روی زمین
سراییم یک با دگر آفرین - مهان را همه انجمن کرد زو
به دادار بر آفرین خواند نو - چو بر تخت بنشست فرخنده زو
ز گیتی یکی آفرین خاست نو - ابر کیقباد آفرین کن یکی
مکن پیش او بر درنگ اندکی - به شاهی برو آفرین کن یکی
نباید که سازی درنگ اندکی - تهمتن همیدون یکی جام می
بخورد آفرین کرد بر جان کی - همان بخش ایرج ز ایران زمین
بداد آفریدون و کرد آفرین - به نام خداوند خورشید و ماه
که او داد بر آفرین دستگاه - تو گر دادگر باشی و پاک دین
ز هر کس نیابی بجز آفرین - برو سرکشان آفرین خواندند
سوی شاه با او همی راندند - بپوشید ببر و برآورد یال
برو آفرین خواند بسیار زال - روانش چو پردخته شد ز آفرین
ز رخش تگاور جدا کرد زین - بران غرم بر آفرین کرد چند
که از چرخ گردان مبادت گزند - چو از آفرین گشت پرداخته
بیاورد گلرنگ را ساخته - برو آفرین کرد کاووس شاه
که بیتو مبادا نگین و کلاه - بران مام کاو چون تو فرزند زاد
نشاید جز از آفرین کرد یاد - اگر دادگر باشی و پاک دین
ز هر کس نیابی به جز آفرین - نخست آفرین کرد بر دادگر
کزو دید پیدا به گیتی هنر - ابر کردگار آفرین خواندند
برو زر و گوهر برافشاندند - سزاوار او شهریار زمین
یکی خلعت آراست با آفرین - ازان پس برو آفرین کرد شاه
که بیتو مبیناد کس پیشگاه - بسودابه فرمود کاندر نشین
نشست و به خورشید کرد آفرین - جهان آفرین بینیازست ازین
ز بهر تو باید سپهر و زمین - بخورد و ببوسید روی زمین
تهمتن برو برگرفت آفرین - از او رستم شیردل خیره ماند
برو بر جهان آفرین را بخواند - ز شادی بسی زر برافشاندند
ابر پهلوان آفرین خواندند - همانا که تو خود ز ترکان نهای
که جز به آفرین بزرگان نهای - نخست آفرین کرد بر کردگار
نمود آنگهی گردش روزگار - نخست آفرین کرد بر کردگار
جهاندار و پروردهی روزگار - دگر آفرین کرد بر پهلوان
که بیدار دل باش و روشن روان - همی یک به یک خواندند آفرین
بران برز و بالا و تیغ و نگین - اگر یار باشد جهان آفرین
چو نعل سمندم بساید زمین - چو گودرز و هفتاد پور گزین
همه پهلوانان با آفرین - بگردیم شبگیر با تیغ کین
برو تا چه خواهد جهان آفرین - من امشب به پیش جهان آفرین
بمالم فراوان دو رخ بر زمین - بخورد آب و روی و سر و تن بشست
به پیش جهان آفرین شد نخست - پس پرده پوشیدگان را ببین
زمانی بمان تا کنند آفرین - برو آفرین کرد و بردش نماز
سخن گفت با او سپهد به راز - برو خواهران آفرین خواندند
به کرسی زرینش بنشاندند - بسی زر و گوهر برافشاندند
سراسر همه آفرین خواندند - گر از تخم کی آرش و کی پشین
بخواهد به شادی کند آفرین - نخست آفرین کرد و بردش نماز
زمانی همی گفت با خاک راز - سیاوش به شبگیر شد نزد شاه
همی آفرین خواند بر تاج و گاه - بسی آفرین بر جهان آفرین
بخواند و بمالید رخ بر زمین - بگفتند باشاه کاین زن چه گفت
جهان آفرین داند اندر نهفت - چه سازم چه باشد مکافات این
همه شاه را خواندند آفرین - یکی آفرین کرد پرمایه کی
که ای نامداران فرخنده پی - نخست آفرین کرد بر کردگار
کزو گشت پیروز و به روزگار - همی آفرین باد بر شهریار
همه نیکوی باد فرجام کار - چنین بود رای جهان آفرین
که او جان سپارد به توران زمین - ز گفتار و کردار و از آفرین
که خوانند بر تو به ایران زمین - چو بشنید ازو آفرین کرد و گفت
که با جان پاکت خرد باد جفت - نخست آفرین کرد بر دادگر
کزو دید نیروی و فر و هنر - ازو باد بر شهریار آفرین
جهاندار وز نامداران گزین - چو بشنید گرسیوز پیش بین
زمین را ببوسید و کرد آفرین - بیامد به پیش سیاوش زمین
ببوسید و بر شاه کرد آفرین - بشد با زبانی پر از آفرین
تو گفتی مگر بر نوردد زمین - جهان آفرین را ستایش گرفت
بزرگی و دانش نمایش گرفت - نخست آفرین کرد بر کردگار
خداوند آرامش و کارزار - سپاسی بود نزد شاه زمین
بزرگان گیتی کنند آفرین - ز داد جهان آفرین این سزاست
که گردد زمانه بدین جنگ راست - فرود آمد و شاه برپای خاست
برو آفرین ز آفریننده خواست - سیاوش برو آفرین کرد سخت
که از گوهر تو مگر داد بخت - سپاس از خدای جهان آفرین
کزویست آرام و پرخاش و کین - کنند آفرین بر تو مردان من
شگفته شود روی خندان من - کمان را نگه کرد و خیره بماند
بسی آفرین کیانی بخواند - بزد هم بر آن گونه دو چوبه تیر
برو آفرین کرد برنا و پیر - دلی دارد از تو پر از درد و کین
ندانم چه خواهد جهان آفرین - سیاووش بدو گفت مندیش زین
که یارست با من جهان آفرین - کسی کاو دم اژدها بسپرد
ز رای جهان آفرین نگذرد - سیاوش که بگذاشت ایران زمین
همی از جهان بر تو کرد آفرین - یکی اندر آی و شگفتی ببین
بزرگی و رای جهان آفرین - سپهبد بیامد بر شهریار
بسی آفرین کرد و بردش نثار - چنان کرد روشن جهان آفرین
کزو دور شد جنگ و بیداد و کین - جهان آفرین را نیایش گرفت
به شاه جهان بر ستایش گرفت - تهمتن برو آفرین کرد نیز
به درویش بخشید بسیار چیز - سپاه آفرین خواند بر پهلوان
بران نامبردار پور جوان - ستودش فراوان و کرد آفرین
که چون تو کسی نیست ز ایران زمین - بدو گفت کایدر به کین آمدیم
و گر لب پر از آفرین آمدیم - چو شویی ز بهر پرستش رخان
به من بر جهان آفرین را بخوان - تو تا زادی از مادر به آفرین
پر از آفرین شد سراسر زمین - ندانم که دیدار باشد جزین
که داند چنین جز جهان آفرین - گرفتش به بر شهریار زمین
ز شادی برو بر گرفت آفرین - ز اسپ اندر آمد جهاندیده گیو
همی آفرین خواند بر شاه نیو - ازو شاد شد خسرو پاکدین
ستودش فراوان و کرد آفرین - تو بالا گزین و سپه را ببین
مرا یاد باشد جهان آفرین - ابر شاه پیران گرفت آفرین
خروشان ببوسید روی زمین - بدان نیستان در نیایش گرفت
جهان آفرین را ستایش گرفت - ستودش فراوان و کرد آفرین
چنین گفت کای شهریار زمین - بر اورنگ زرینش بنشاندند
برو بر بسی آفرین خواندند - بزرگان و گردان ایران زمین
همه شاه را خواندند آفرین - گر این دژ بر و بوم آهرمنست
جهان آفرین را به دل دشمنست - بشد گیو نیزه گرفته به دست
پر از آفرین جان یزدان پرست - برآمد یکی باد با آفرین
هوا گشت خندان و روی زمین - بسی آفرین بر سیاوش بخواند
که خسرو به چهره جز او را نماند - به شاهی برو آفرین خواندند
همه زر و گوهر برافشاندند - نویسندهای خواست بر پشت زین
یکی نامه فرمود با آفرین - به پیش گو پیلتن راندند
به شادی برو آفرین خواندند - برو آفرین کرد شاه جهان
که بیشی ترا باد و فر مهان - بسی آفرین کرد بر شهریار
که خرم بدی تا بود روزگار - فرود آمد از تخت و کرد آفرین
تهمتن ببوسید روی زمین - بسی آفرین کرد و بنشست شاد
که گیتی به کیخسرو آباد باد - به پیش خداوند گردان سپهر
برفت آفرین را بگسترد چهر - همی خواند بر شهریار آفرین
که بی تو مبادا کلاه و نگین - فراوان بمالید رخ بر زمین
همی خواند بر کردگار آفرین - ابر شهریار آفرین کرد و گفت
که با جان خسرو خرد باد جفت - بدیشان فراوان بکرد آفرین
که آباد بادا به گردان زمین - رخ پهلوان گشت ازان آبدار
بسی آفرین خواند بر شهریار - نهادند سر پیش او بر زمین
همه یک به یک خواندند آفرین - برو آفرین کرد و بردش نماز
برآمد ببالای تند و دراز - همی آفرین کرد بر شهریار
که نوشه بدی تا بود روزگار - برو آفرین کرد و بر شد خروش
جهان آمد از بانگ اسپان بجوش - بروبر یلان آفرین خواندند
ورا پهلوان زمین خواندند - برو آفرین کرد خاقان چین
بپیشش ببوسید چنگش زمین - همه نامداران ایران زمین
گرفتند بر پهلوان آفرین - شوم تا چه خواهد جهان آفرین
که پیروز گردد بدین دشت کین - ز نیکی دهش آفرین بر تو باد
فلک را گذر بر نگین تو باد - ازو ماند کیخسرو اندر شگفت
چو بنهاد جام آفرین برگرفت - نخست از جهان آفرین یاد کن
پرستش برین یاد بنیاد کن - همی خواند بر کردگار آفرین
کزو بود پیروزی و زور کین - همه بیشه آمد بچشمش کبود
برو آفرین کرد و شادی نمود - سگالش چنین بد نوشته جزین
نکرد ایچ یاد از جهان آفرین - چنین گفت پس شهریار زمین
که ای نامداران با آفرین - چو دایه بر بیژن آمد فراز
برو آفرین کرد و بردش نماز - نهاد از میان گوان پیش پای
ابر شاه کرد آفرین خدای - که رویش چنینست بالا چنین
چنین آفریدش جهان آفرین - نخست آفرین کرد مر شاه را
ببیژن نمود آنگهی راه را - چو بیژن چنین گفت شد شاه شاد
برو آفرین کرد و فرمانش داد - پرستنده آز و جویای کین
بگیتی ز کس نشنود آفرین - ز یزدان بران شاه باد آفرین
که نازد بدو تاج و تخت و نگین - کند آفرین بر جهاندار شاه
که بی او مبیناد کس پیشگاه - جهان آفرین را ستایش گرفت
نیایش ورا در فزایش گرفت - مهان جهان آفرین خواندند
ورا شهریار زمین خواندند - یکی آفرین کرد بر ساربان
که پیروز بادی و روشن روان - برو آفرین کرد و برگشت زوی
پر از غم سوی شهر بنهاد روی - برو آفرین کرد گشتاسپ و گفت
که با جان پاکت خرد باد جفت - به نزدیک نستاو چون شد فراز
برو آفرین کرد و بردش نماز - چو آن دید گشتاسپ کرد آفرین
بران نامور مهتر پاکدین - چنین گفت میرین برین زادبوم
جهان آفرین تا پی افگند روم - چو دیدند کردند زو آفرین
بران فرمند آفتاب زمین - همی آفرین خواند بر کردگار
که ای آفرینندهی روزگار - ازو بستد آن نامهی دلپسند
برو آفرین کرد و بگشاد بند - همی دود زهرش بسوزد زمین
نخواند برین مرز و بوم آفرین - بسی آفرین کرد فرزند را
مران پاک دامن خردمند را - چو آمد به نزدیک تختش فراز
بر او آفرین کرد و بردش نماز - به شاهی برو آفرین خواندند
ورا شهریار زمین خواندند - ابا این بسی آفرین گسترید
بران کو زمان و زمین آفرید - فرود آمد از باره گشتاسپ زود
بدو آفرین کرد و زاری نمود - بدو گفت لهراسپ کز من مبین
چنین بود رای جهان آفرین - ببوسید و تاجش به سر بر نهاد
همی آفرین کرد با تاج یاد - ببست آن در آفرین خانه را
نماند اندرو خویش و بیگانه را - جهان آفرین گفت بپذیر دین
نگه کن برین آسمان و زمین - سوی گرد گشتاسپ شاه زمین
سزاوار گاه کیان به آفرین - سخن چون بسر برد شاه زمین
سیه پیل را خواند و کرد آفرین - ازو شاد شد شاه و کرد آفرین
بدادش بدو بارهی خویش و زین - به نفرین شد ارجاسپ ناآفرین
چنین است کار جهان آفرین - گرفتم به گوینده بر آفرین
که پیوند را راه داد اندرین - ستاره شمرکان شگفتی بدید
بران تاجدار آفرین گسترید - بزرگان برو خواندند آفرین
که ما را توی افسر و تیغ کین - بگیرم سر گاه ایران زمین
به هر مرز بر ما کنند آفرین - برو آفرین کرد گشتاسپ و گفت
که با تو روان و خرد باد جفت - شب تیره لشکر همی راندند
بروبر همی آفرین خواندند - بر اسفندیار آفرین خواندند
ورا نامدار زمین خواندند - سپاهش همه خواندند آفرین
همه پیش دادار سر بر زمین - همی آفرین خواند بر یک خدای
که گیتی به فرمان او شد به پای - همی آفرین خواندندش سران
سواران جنگی و کنداوران - به ایرانیان آفرین کرد و گفت
که هرگز نماند هنر در نهفت - که پیش تو آمد بدین هفتخوان
برین بر جهان آفرین را بخوان - بدو گفت تا چند گویی چنین
که بر تو مبادا به داد آفرین - بیامد ببوسید روی زمین
بر ارجاسپ چندی بکرد آفرین - پذیرفتن از شهریار زمین
ز بازارگان پوزش و آفرین - پدر آسمان باد و مادر زمین
نخوانم برین روزگار آفرین - چو نزد سپاه پشوتن رسید
برو نامدار آفرین گسترید - برآوردش از جای و زد بر زمین
همه لشکرش خواندند آفرین - نخستین که نوک قلم شد سیاه
گرفت آفرین بر خداوند ماه - رسیدم به راهی به توران زمین
که هرگز نخوانم برو آفرین - بسی خواند بر فر او آفرین
که بیتو مبادا زمان و زمین - بزد پاشنه سنگ بنداخت دور
زواره برو آفرین کرد و پور - پس از آفرین گفت کز یک خدای
همی خواستم تا بود رهنمای - گو پیلتن را به بر در گرفت
چو خشنود شد آفرین برگرفت - یکی بزم جوید یکی رزم و کین
نگه کن که تا کیست با آفرین - که کین خواهد از مرد ناپاک دین
جهانی بروبر کنند آفرین - هرانکس که رفت از پی دین به چین
بکردند زان پس برو آفرین - هم اورند از گوهر کیپشین
که کردی پدر بر پشین آفرین - بپردخت ایران و شد سوی چین
جهان شد پر از داد و پر آفرین - بگفت این و بنهاد سر بر زمین
همی خواند بر کردگار آفرین - سپاهش برو خواندند آفرین
که بیتو مباد اسپ و گوپال و زین - سپه در شگفتی فروماندند
بران نامدار آفرین خواندند - که پروردگار آن چنان آفرید
بران آفرین کو جهان آفرید - بپوشید رستم سلیح نبرد
همی از جهان آفرین یاد کرد - سر نامه کرد آفرین از نخست
بدانکس که کینه نبودش نجست - شب و روز خوانم همی آفرین
بران دادگر شهریار زمین - ازو نیکویی بد مرا پیش ازین
چو دیدی مرا خواندی آفرین - بسی آفرین یافت از رشنواد
که این لشکر شاه بیتو مباد - برو آفرین کرد و چندی ستود
بران آفرین مهربانی فزود - برو آفرین کرد فرخ همای
که تا جای باشد تو بادی به جای - بفرمود تا خواندند آفرین
به شاهی بران نامدار زمین - چو بر تاج شاه آفرین خواندند
بران تخت بر گوهر افشاندند - برفتند یک لب پر از آفرین
ز دادار بر شهریار زمین - کنون آفرین جهانآفرین
بخوانیم بر شهریار زمین - ندانیم جز داد پاداش این
که بر ما پس از ما کنند آفرین - همه مهتران خواندند آفرین
که ای شاه بینادل و پاکدین - فرستاده روی سکندر بدید
بر شاه رفت آفرین گسترید - بزرگان برو خواندند آفرین
که آباد بادا به قیصر زمین - همه نامداران فروماندند
بروبر نهان آفرین خواندند - نخست آفرین کرد بر شهریار
که جاوید بادا سر تاجدار - نخست آفرین کرد بر کردگار
که زو دید نیک و بد روزگار - پر از لابه و زیردستی و درد
نخست آفرین بر جهاندار کرد - گرفتند یکسر برو آفرین
بدان سرور شهریار زمین - وی موبدان نامهیی همچنین
پرافروزش و پوزش و آفرین - چو عنبر سر خامهی چین بشست
سر نامه بود آفرین از نخست - ز ایوان برآمد یکی آفرین
بران دادگر شهریار زمین - نخست آفرین کرد بر کردگار
جهاندار و دانا و پروردگار - نخست آفرین کرد بر کردگار
جهاندار دادار پروردگار - همه شهر ایران و توران و چین
به شاهی برو خواندند آفرین - به پرده درون روشنک را ببین
چو دیدی ز ما کن برو آفرین - سر نامه بود آفرین از نخست
بدانکس که دل را به دانش بشست - نخست آفرین کرد بر کردگار
خداوند پیروز و به روزگار - خردمند نه پیر مانده به جای
زبانها پر از آفرین خدای - همی گفت کاینت چراغ جهان
همی آفرین خواند اندر نهان - سر نامه کرد آفرین خدای
کجا بود و باشد همیشه به جای - نخست آفرین خداوند مهر
فروزندهی ماه و گردان سپهر - به پاسخ نخست آفرین گسترید
بدان دادگر کو زمین گسترید - پسر نیز چون مادرش را بدید
پیاده شد و آفرین گسترید - سپه با زبانها پر از آفرین
یکایک نهادند سر بر زمین - سر نامه بود آفرین نهان
ز داننده بر شهریار جهان - یکایک برو خواندند آفرین
بران برمنش شهریار زمین - همه یکسره خواندند آفرین
که ای نامور شهریار زمین - بسی آفرین یابد از هرکسی
ازان پس به گیتی بماند بسی - برو مهتران خواندند آفرین
که بیتو مبادا زمان و زمین - برو همگنان آفرین خواندند
همه زر و گوهر برافشاندند - که خوانند شاهان برو آفرین
زما بندگان جهان آفرین - نخست آفرین کرد بر دادگر
خداوند مردی و داد و هنر - خداوند فرهنگ و پرهیز و دین
ازو باد بر شاد روم آفرین - که یک چند باشد به نزدیک چین
برو نامداران کنند آفرین - سپاهش برو خواندند آفرین
همه برنهادند سر بر زمین - ز یاقوت سرخ از برش ده نگین
به فرمانبران داد و کرد آفرین - برو آفرین کرد شاه یمن
که پیروزگر باش بر انجمن - سکندر برو آفرین کرد و گفت
که با تو همیشه خرد باد جفت - بماند بسی روزگاران چنین
که خوانند هرکس برو آفرین - برو آفرین باد و بر لشکرش
چه بر خویش و بر دوده و کشورش - گذشته ز شوال ده با چهار
یکی آفرین باد بر شهریار - هرانکس که آمد بر او فراز
برو آفرین کرد و بردش نماز - بران مهتران آفرین گسترید
به دل در ز اندیشه کین گسترید - برو آفرین کرد مادر به مهر
که برخوردی از مادر ای خوبچهر - همی هر کسی خواندند آفرین
ز دادار بر فر شاه زمین - فرود آوریدندش از پشت زین
بران مهتران خواندند آفرین - همه انجمن خواندند آفرین
که آباد بادا به دادت زمین - شهنشاه زان پس گرفتش به بر
همی آفرین خواند بر دادگر - چو آن ماهرخ روی شاپور دید
بیامد برو آفرین گسترید - ز دلو گران شاه چون رنج دید
بر آن خوبرخ آفرین گسترید - کنیزک چو او دلو را برکشید
بیامد به مهر آفرین گسترید - بیآزاری زیردستان گزین
بیابی ز هرکس به داد آفرین - همان آفرین در فزایش کنیم
خدای جهان را نیایش کنیم - بران آفرین کافرین آفرید
مکان و زمان و زمین آفرید - چو بر دین کند شهریار آفرین
برادر شود شهریاری و دین - نه از پادشا بینیازست دین
نه بیدین بود شاه را آفرین - چه گفت آن سخنگوی با آفرین
که چون بنگری مغز دادست دین - نخواهیم هرگز بجز آفرین
که بر ما کنند از جهانآفرین - به شاپور بر آفرین خواندند
زبرجد به تاجش برافشاندند - همه انجمن خواندند آفرین
بران شاه بینادل و پاکدین - برو خواندند آفرین خدای
که تا جای باشد تو مانی به جای - ز کار زمانه میانه گزین
چو خواهی که یابی بداد آفرین - نخست آفرین کرد بر کردگار
فروزندهی گردش روزگار - جهان را به فرزند بسپرد و گفت
که با مهتران آفرین باد جفت - بریشان سپهدار کرد آفرین
که ای مهربانان باداد و دین - نخست آفرین کرد بر کردگار
توانا و دانا و پروردگار - برو مهتران آفرین ساختند
خود از سوک شاهان بپرداختند - به شاهی برو آفرین خواندند
همه مهتران گوهر افشاندند - برو آفرین کرد مهتر بسی
که چون تو نیابیم مهمان کسی - ببود آن شب و خورد و بخشید چیز
ز دهقان بسی آفرین یافت نیز - بیامد به نزدیک سالار بار
برو آفرین کرد و بردش نثار - که ما را گذر باشد از شهر روم
مباد آفرین بر چنین مرز و بوم - جهاندار بنهاد بر گل نگین
بدان باغبان داد و کرد آفرین - سرنامه کرد آفرین مهان
ز ما بنده بر کردگار جهان - بمالید رنگین رخش بر زمین
همی کرد بر تاج و تخت آفرین - به جای بزرگیش بنشاندند
همه رومیان آفرین خواندند - جهانی برو آفرین خواندند
همی خاک بر کشته افشاندند - فرستم روان ورا آفرین
که از بدسگالان بشست او زمین - ستوده کسی کو میانه گزید
تن خویش را آفرین گسترید - بگفت این و از پیش برخاستند
ز یزدان برو آفرین خواستند - ز پرمایگان دایگانی گزین
که باشد ز کشور برو آفرین - بخندید بهرام و کرد آفرین
رخش گشت همچون بدخشان نگین - مگر زان یکی دو گزین آیدم
هم اندیشهی آفرین آیدم - چو بشنید منذر ز خسرو سخن
برو آفرین کرد مرد کهن - همی آفرین خواند منذر بدوی
همان نیزهداران پرخاشجوی - همه نامداران فروماندند
به بهرام بر آفرین خواندند - وزان هدیهها شادمانی نمود
بران آفرین آفرین برفزود - به شاه جهان آفرین خواندند
به مژگان همی خون برافشاندند - تو از ما یکی باش و شاهی گزین
که خوانند هرکس برو آفرین - چو خسرو که بود از نژاد پشین
به شاهی برو خواندند آفرین - همو شاه بر گاه بنشاندی
بدان تاج بر آفرین خواندی - که گر شاه پیروز گردد برین
برو شهریاران کنند آفرین - بزرگان برو گوهر افشاندند
بران تاج نو آفرین خواندند - وزان پس همه آفرین خواندند
همه بر سرش گوهر افشاندند - بگفت این و از پیش برخاستند
برو آفرین نو آراستند - نهادند بر نامهها بر نگین
فرستادگان خواست با آفرین - چو بر تخت بنشست بهرام گور
برو آفرین کرد بهرام و هور - همی مشک بر آتش افشاندند
به بهرام بر آفرین خواندند - وزین پس بران کس کنید آفرین
که از داد آباد دارد زمین - همه مهتران خواندند آفرین
بران دشت آباد و مردان کین - چو آگاه شد زان سخن هرکسی
همی آفرین خواند هرکس بسی - بسی آفرین کرد لنبک بروی
ز گفتار او تازهتر کرد روی - برو آبکش آفرین خواند و گفت
که بیداردل باش و با بخت جفت - برو آفرین کرد بهرامشاه
که شادان و خرم بدی سال و ماه - چو آمد بر شاه ایران فراز
برو آفرین کرد و بردش نماز - نخست آفرین کرد بر شهریار
که شادان بزی تا بود روزگار - نکردند زیشان کسی آفرین
تو گفتی ببست آن خران را زمین - برو پیرمرد آفرین کرد و گفت
که این دختران مرا نیست جفت - بت آرا ببیند چو ایشان به چین
گسسته شود بر بتان آفرین - ببینید تا زان بزرگان که ماند
بریشان بجز آفرین را که خواند - ز لشکر هرانکس که آن زخم دید
بران شهریار آفرین گسترید - سپاهی همی خواندند آفرین
که ای نامور شهریار زمین - که دختر به من ده به آیین و دین
چو خواهی که یابی به داد آفرین - دگر آفرین بر شهنشاه کرد
که کیش بدی (را) نگونسار کرد - نخست آفرین کرد بر کردگار
خداوند پیروز و به روزگار - مرا دیدی اکنون سرایم ببین
بدین خانه نفرین به از آفرین - نخست آفرین کرد بر کردگار
که اویست پیروز و پروردگار - همی خواند لشکر برو آفرین
که بیتو مبادا کلاه و نگین - کجا بر فریدون کنند آفرین
برویست نفرین ز جویای کین - سواران جنگی و مردان کین
سراسر برو خواندند آفرین - شگفت اندران زخم او ماندند
یکایک برو آفرین خواندند - حصیری بگسترد و بالش نهاد
به بهرام بر آفرین کرد یاد - هرانکس که این تازیانه بدید
به بهرامشاه آفرین گسترید - کز ایران یکی مرد با آفرین
فرستند نزدیک خاقان چین - سر نامه کرد آفرین نهان
ازین بنده بر کردگار جهان - همی خواندند آفرین نهان
بران دادگر شهریار جهان - سر نامه کرد آفرین از نخست
بران کو روان را به شادی بشست - برو آفرین کرد موبد به مهر
که شادان بدی تا بگردد سپهر - فرستادهی پیر کرد آفرین
که بیتو مبادا زمان و زمین - بخندید و بر شاه کرد آفرین
بدو گفت فرخنده ایران زمین - ز ما باد بر جان او آفرین
مبادا که پیچد روانش ز کین - خروشان برو آفرین خواندند
ورا پادشا زمین خواندند - کنون رفت و زو نام بد ماند و بس
همی آفرین او نیابد ز کس - یکی نامه بنوشت پر پند و رای
پر از دانش و آفرین خدای - سر نامه کرد از نخست آفرین
ز یزدان برآنکس که جست آفرین - بدو گفت شنگل که بر گوی هین
که گوینده یابد ز چرخ آفرین - گرفتند یکسر برو آفرین
سواران میدان و مردان کین - همی کرد هر کس برو آفرین
بزرگان هند و سواران چنین - برآمد ز هندوستان آفرین
ز دادار بر بوم ایرانزمین - تو از هر سه دختر یکی برگزین
که چون بینمش خوانمش آفرین - چو بشنید شاه آن گرفت آفرین
بران نامداران با فر و دین - کنون آفرین بر تو شد ناگزیر
ز ما هر که هستیم برنا و پیر - بزرگان برو خواندند آفرین
که بیتو مبادا کلاه و نگین - سر عهد کرد آفرین از نخست
بران کو جهان از نژندی بشست - که آباد بینیم روی زمین
به هرجای پیوسته شد آفرین - مرا آفرین بر تو نفرین بود
همان نام تو شاه بیدین بود - بهشتم بیامد مه فوردین
برآمد یکی ابر با آفرین - یکی نامه بنوشت با آفرین
ز دادار بر شهریار زمین - برو مهتران آفرین خواندند
ز دانایی او فرو ماندند - ورا برگزیدند و بنشاندند
به شاهی برو آفرین خواندند - یکی پور بد سوفزا را گزین
خردمند و پاکیزه و به آفرین - پدرم این چنین گفت و من این چنین
که بر آفریدون کنیم آفرین - دل خویش را دور دارد ز کین
مهان و کهانش کنند آفرین - ببخشید جاماسب را همچنین
بزرگان برو خواندند آفرین - همه مهتران آفرین خواندند
زبرجد به تاجش برافشاندند - بدان بد که من شاه بنشاندم
به شاهی برو آفرین خواندم - به شاهی برو آفرین خواندند
به سر برش گوهر برافشاندند - چنین گفت مزدک به شاه زمین
که ای برتر از دانش به آفرین - نخست آفرین کرد بر دادگر
که دارد ازو دین و هم زو هنر - که جاوید هر کس کنند آفرین
بران شاه کباد دارد زمین - سخنها چو بشنید موبد ز شاه
بسی آفرین خواند بر تاج و گاه - چنین گفت کز کردگار سپهر
دل ما پر از آفرین باد و مهر - برآمد ز ایوان یکی آفرین
بجوشید تابنده روی زمین - همه یک سر از جای برخاستند
برو آفرین نو آراستند - فرستاده آمد ز هند و ز چین
همه شاه را خواندند آفرین - ببخشید آگنده گنجی برین
جهانی برو خواندند آفرین - به هر چار ماهی یکی بهر ازین
بخواهید با داد و با آفرین - نخستین بران آفرین گسترید
که چرخ و زمان و زمین آفرید - که ماند ز من یادگاری چنین
بدان آفرین کو کند آفرین - یکی آفرین کرد و بر پای خاست
چنین گفت کای داور داد و راست - پراگنده گشتند زان انجمن
پر از آفرین روز و شبشان دهن - ازو نامداران فروماندند
همه همزبان آفرین خواندند - نخست آفرین کرد بر شهریار
که پیروز بادا سر تاجدار - ازان پس که گیتی بدوگشت راست
جز از آفرین در بزرگی نخواست - به درویش بخشید بسیار چیز
زبانی پر از آفرین داشت نیز - یکی نامه بنبشت با آفرین
سخندان چینی چو ار تنگ چین - بزرگان هیتال وخاقان چین
به شاهی برو خواندند آفرین - ازو خواستم تا مگر آفرین
رساند ز ما سوی خاقان چین - سر نامه بود از نخست آفرین
ز دادار بر شهریار زمین - نو آیین یکی شاه بنشاندند
به شاهی برو آفرین خواندند - تو را یار بادا جهان آفرین
بماناد روشن کلاه و نگین - همان تا لب رود جیحون ز چین
برو خواندندی بداد آفرین - سه دیگر سخن آنک فغفور چین
مراخواند اندر جهان آفرین - گرفتند یک سر برو آفرین
که ای شاه نیک اختر و پاکدین - رسیدند پس پیش خاقان چین
سراسر زبانها پر از آفرین - نبشتند برسان ارژنگ چین
سوی شاه با صد هزار آفرین - چو آگاهی آمد به ماچین و چین
بگوینده برخواندیم آفرین - همه نامداران فروماندند
به پوزش برو آفرین خواندند - اگر شاه ایران و خاقان چین
بسازند وز دل کنند آفرین - فرستادگان خواندند آفرین
یکایک نهادند سر بر زمین - بفرمود نامه بخاقان چین
فغانیش راهم بکرد آفرین - بگوید بدو کار خاقان چین
جهانی بروبر کنند آفرین - قلم چون دو رخ را به عنبر بشست
سرنامه کرد آفرین از نخست - سر نامه کرد آفرین بزرگ
به یزدان پناهش ز دیو سترگ - همه مهتران آفرین خواندند
ورا موبد پاک دین خواندند - بدو داد وچند آفرین کرد نیز
بیارانش بخشید بسیار چیز - به ایوان چو آمد به نزدیک تخت
برو شهریار آفرین کرد سخت - برسم بزرگان نیایش گرفت
جهان آفرین را ستایش گرفت - یکی بدره دینار واسبی به زین
بدو داد و کردش بسی آفرین - بزرگان کشمیر تا مرز چین
به شاهی بدو خواندند آفرین - ز خونی که ریزند زین پس به کین
تو باشی به نفرین و من به آفرین - ورا بود کشمیر تا مرز چین
برو خواندندی به داد آفرین - چو آمد به نزدیک تختش فراز
برو آفرین کرد و بردش نماز - چودانا ز گوینده پاسخ شنید
زبان برگشاد آفرین گسترید - همه موبدان آفرین خواندند
بدان دانشی گوهر افشاندند - همی داد او را ستایش کنند
جهان آفرین را نیایش کنند - همان آفرین نیز کردیم یاد
که برتاج ماکرد فرخ قباد - چنین داد پاسخ که دانش گزین
چوخواهی ز پروردگار آفرین - هنر جوی با دین و دانش گزین
چوخواهی که یابی ز بخت آفرین - بپرسید چندان ستایش کنند
جهان آفرین را نیایش کنند - گرانمایه هرمزد برپای خاست
یکی آفرین کرد بر شاه راست - همه مهتران خواندند آفرین
بران شاه بیدار باداد ودین - نخست آفرین کرد بر کردگار
توانا و داننده روزگار - نیاگان ما تاجداران دهر
که از دادشان آفرین بود بهر - درود جهان آفرین برشماست
خم چرخ گردان زمین شماست - بهر کشوری داد کردی چنین
ز دهقان همییافتی آفرین - هرآنکس که بشنید گفتار شاه
همی آفرین خواند برتاج و گاه - برفتند شاد از بر تخت او
بسی آفرین بود بر بخت او - بزرگان برو آفرین خواندند
ورا شهریار زمین خواندند - نیامد جهان آفرین را پسند
ازیشان به ایران رسید آن گزند - بشاهی مرا خواندند آفرین
نمانم که پی برنهی برزمین - بجای خرد خشم و کین یافتی
زدیوان کنون آفرین یافتی - نجستست هرگز تبار تواین
نباشد بجوینده بر آفرین - چو بشنید خسرو زمین بوس داد
بسی بر نهان آفرین کرد یاد - نه از دل برو خواندند آفرین
که پردخته از تو مبادا زمین - جهان آفرین برتن کیقباد
ببخشید و گیتی بدو باز داد - زمانی بخفتند و برخاستند
یکی آفرین نو آراستند - گرفتند یاران برو آفرین
که ای پاک دل خسرو پاک دین - خورش بر دو بنشست خود بر زمین
همیخواند بر شهریار آفرین - چو آن ساربان روی خسرو بدید
بدان نامدار آفرین گسترید - همه رومیان آفرین خواندند
بپا اندرش گوهر افشاندند - بدو گفت راهب که مندیش زین
کزان پس نبینی جز از آفرین - ز گفتار او در شگفتی بماند
برو بر جهان آفرین رابخواند - همه خواندند آفرین سر به سر
که جز تو مبادا کسی تاجور - همه یک زبان آفرین خواندند
بران تخت زر گوهر افشاندند - نخست آفرین بر جهاندار کرد
جهان را بدان آفرین خوارکرد - هم آنگه یکی نامه بنوشت زود
بران آفرین آفرین بر فزود - بران مهر بنهاد قیصر نگین
فرستاده را داد وکرد آفرین - چو بشنید قیصر گرفت آفرین
بدان نامداران با رای و دین - بدو داد و بسیارکرد آفرین
که آباد باد ازتوایران زمین - بخسرو فرستاد به آیین دین
همیخواست ازکردگار آفرین - همیخواند بر کردگار آفرین
که چرخ آفرید و زمان و زمین - سرنامه گفت از جهان آفرین
همیخواهم اندر نهان آفرین - تو هم دشمن و بد تن و ریمنی
جهان آفرین را به دل دشمنی - برو آفرین کرد خسرو به مهر
که پاداش بادت ز گردان سپهر - همه هم زبان آفرین خواندند
ورا شهریار زمین خواندند - چو آن دید بهرام خیره بماند
جهان آفرین را فراوان بخواند - همی آفرین کرد هرکس که دید
هم آنکس که آواز آهن شنید - چو بشنید نستود روی زمین
ببوسید و بسیار کرد آفرین - نخست آفرین کرد بر دادگر
کزو دید مردی و بخت و هنر - که ای زیردستان شاه جهان
مخوانید جز آفرین در نهان - به پیمان که خواند بران آفرین
که کوشد که آباد دارد زمین - بران سان که کهتر کند آفرین
بران نامبردار سالار چین - چو آمد بر تخت خاقان فراز
برو آفرین کرد و بردش نماز - برین گونه بر بود خاقان چین
همیخواند بهرام را آفرین - فراوانش بستود وکرد آفرین
که آباد بادا بتو ترک و چین - یکی دخترم بد ز خاقان چین
که خورشید کردی برو آفرین - همه هم زبان آفرین خواندند
ورا شاه ایران زمین خواندند - همیخورد بهرام و بخشید چیز
برو بر بسی آفرین بود نیز - نخست آفرین کرد بر کردگار
توانا و دانا و به روزگار - به پاسخ نوشت آفرین نهان
ز من بنده بر کردگار جهان - بیامد دمان پیش خاقان چین
بدو گفت کای مهتر به آفرین - نه با اینش مهر و نه با آنش کین
نداند کس این جز جهان آفرین - به هنگام شاهان با آفرین
پدر مادرش بود خاقان چین - ز پیروز گر آفرین بر تو باد
سرنامداران زمین تو باد - نخست آفرین کرد بر کردگار
توانا دانندهی روزگار - بدان آفرین کو جهان آفرید
بلند آسمان و زمین گسترید - چنان بود یک چند و اکنون چنین
چه نفرین شنیدی و چه آفرین - بدو آفرین کرد مرد دبیر
بیامد سپرد آن بدین مرد پیر - بسی رنج دیدم ز خاقان چین
ندیدم که یک روز کرد آفرین - همه موبدان خواندند آفرین
که بی تو مبیناد کهتر زمین - که کسهای بهرام یل را ببین
فراوان برایشان بخواند آفرین - به خون روی کشور بشستم ز کین
همه شهر نفرین بدو آفرین - همه سرکشان آفرین خواندند
بران نامه برگوهر افشاندند - یکی نامه برسان ارژنگ چین
نوشتند و کردند چند آفرین - سر نامه کرد آفرین از نخست
بر آنکس که او کینه از دل بشست - همیرفت روی زمین را بروی
همی آفرین خواند بر فر اوی - سیم بهره گاه نیایش بدی
جهان آفرین را ستایش بدی - ازین کودک آشوب گیرد زمین
نخواند سپاهت برو آفرین - ز پیروزگر آفرین بر تو باد
مبادی همیشه مگر شاه و راد - درود جهان آفرین بر تو باد
همان آفرین زمین بر تو باد - ز قیصر درود و ز ما آفرین
برین نامور شهریار زمین - بسی آفرین کرد برخانگی
بدو گفت بس کن ز بیگانگی - برین پاک یزدان کند آفرین
بزرگان ملک و بزرگان دین - برو آفرین کرد روز نخست
دلش را ز کژی و تاری بشست - ز دشمن برستند چندی جهان
برو آفرین از کهان و مهان - نهادند همواره سر بر زمین
برو بر همیخواندند آفرین - ز گیتی برو بر کنند آفرین
که بی تو مبادا زمان و زمین - بدانستم و آفرین خواندم
بران دین تو را پاک دین خواندم - دگر هرچ گفتی ز پاکیزه دین
ز یک شنبدی روزهی به آفرین - همه مهتران خواندند آفرین
بران پر هنر شهریار زمین - سرنامه گفت آفرین مهان
بران باد کو باد دارد جهان - کند آفرین بر خداوند مهر
کزین گونه بر پای دارد سپهر - چه مردی چه دانش چه پرهیز و دین
ز یزدان شما را رسید آفرین - به ایران اگر زن نبودی جزین
که خسرو بدو خواندی آفرین - همه مهتران خواندند آفرین
که بیتاج وتختت مبادا زمین - همی آفرین خواند سرکش برود
شهنشاه را داد چندی درود - هر آنکس که دارد هش و رای و دین
پس از مرگ بر من کند آفرین - مر او را بسی آب داد و زمین
درم داد و دینار و کرد آفرین - تو بی رنجی از کارها برگزین
چو خواهی که یابی بداد آفرین - برفتند گوینده ایرانیان
برو خواندند آفرین کیان - برین مهر بر آفرین خوانمت
سزایی که گوهر برافشانمت - جهان آفرین داور داد وراست
همی روزگاری دگرگونه خواست - به نزدیک قیصر فرستادم این
پس از خواسته خواندمش آفرین - برین پادشاهی کنم آفرین
که آباد بادا به دانا زمین - کنم آفرین بر جهان سر به سر
که او را ندیدم مگر برگذر - بیآزاری و راستی برگزین
چو خواهی که یابی به داد آفرین - چو پنجاه و سه روز بگذشت زین
که شد کشته آن شاه با آفرین - بدان گفتم این بد که من زندهام
جهان آفرین را پرستندهام - همی این از آن بستد و آن ازین
یکی یافت نفرین دگر آفرین - زدی هر زمان خویشتن بر زمین
بران کره بربود چند آفرین - چو برتخت بنشست و کرد آفرین
ز نیکی دهش بر جهان آفرین - نخست آفرین کرد بر کردگار
کزو دید نیک و بد روزگار - رباید همی این ازآن آن ازین
ز نفرین ندانند باز آفرین - چو نامه به مهر اندر آورد گفت
که پوینده با آفرین باد جفت - ازو باد بر شهریار آفرین
که زیبای تاجست و تخت و نگین - برو بر همیخواندند آفرین
که بی تو مبادا زمان و زمین - بزرگان برو خواندند آفرین
که اینست آیین شاهان دین - بزرگان و ترکان خاقان چین
بیایند و بر ما کنند آفرین - نخست آفرین کرد بر کردگار
خداوند دانا و پروردگار - نخست آفرین کرد بر دادگر
کزو دید نیرو و بخت و هنر - نه پیوند با آن نه با اینش کین
که دانست راز جهان آفرین - نگر تا چه گویی بپرهیز ازین
مشو بد گمان با جهان آفرین - بترس از خدای جهان آفرین
که تخت آفریدست و تاج و نگین - هر آنکس که دارد هش و رای و دین
پس از مرگ بر من کند آفرین