«بوستان» در غزلستان
- حافظ شیرازی
- «بوستان» در غزلیات حافظ شیرازی
- شکر ایزد که ز تاراج خزان رخنه نیافت
بوستان سمن و سرو و گل و شمشادت - کنون که می دمد از بوستان نسیم بهشت
من و شراب فرح بخش و یار حورسرشت - چو طفلان تا کی ای زاهد فریبی
به سیب بوستان و شهد و شیرم - به خلدم دعوت ای زاهد مفرما
که این سیب زنخ زان بوستان به - در بوستان حریفان مانند لاله و گل
هر یک گرفته جامی بر یاد روی یاری - از این سموم که بر طرف بوستان بگذشت
عجب که بوی گلی هست و رنگ نسترنی - سعدی شیرازی
- «بوستان» در غزلیات سعدی شیرازی
- زین تنگنای خلوتم خاطر به صحرا می کشد
کز بوستان باد سحر خوش می دهد پیغام را - جایی که سرو بوستان با پای چوبین می چمد
ما نیز در رقص آوریم آن سرو سیم اندام را - بوستان را هیچ دیگر در نمی باید به حسن
بلکه سروی چون تو می باید کنار جوی را - نه باغ ماند و نه بستان که سرو قامت تو
برست و ولوله در باغ و بوستان انداخت - ای سرو بلند بوستانی
در پیش درخت قامتت پست - ما را سر باغ و بوستان نیست
هر جا که تویی تفرج آن جاست - بسیار دیده ایم درختان میوه دار
زین به ندیده ایم که در بوستان توست - هر صبحدم نسیم گل از بوستان توست
الحان بلبل از نفس دوستان توست - عود می سوزند یا گل می دمد در بوستان
دوستان یا کاروان مشک تاتار آمدست - گرفتم از غم دل راه بوستان گیرم
کدام سرو به بالای دوست مانندست - ای باد بوستان مگرت نافه در میان
وی مرغ آشنا مگرت نامه در پرست - پای سرو بوستانی در گلست
سرو ما را پای معنی در دلست - این باد بهار بوستانست
یا بوی وصال دوستانست - دانی حیات کشته شمشیر عشق چیست
سیبی گزیدن از رخ چون بوستان دوست - صبحدم خاکی به صحرا برد باد از کوی دوست
بوستان در عنبر سارا گرفت از بوی دوست - گرد همه بوستان بگشتیم
بر هیچ درخت از این ثمر نیست - گفتم ای بوستان روحانی
دیدن میوه چون گزیدن نیست - تا کی ای بوستان روحانی
گله از دست بوستانبانت - ای گلبن خرامان با دوستان نگه کن
تا بگذرد نسیمی بر ما ز بوستانت - کوته نظران کنند و حیفست
تشبیه به سرو بوستانت - خوش آمد باد نوروزی به صبح از باغ پیروزی
به بوی دوستان ماند نه بوی بوستان دارد - کم از مطالعه ای بوستان سلطان را
چو باغبان نگذارد کز او ثمر گیرند - یک بامداد اگر بخرامی به بوستان
بینی که سرو را ز لب جوی برکنند - آن را مسلمست تماشای نوبهار
کز عشق بوستان گل و خارش یکی شود - چه پروای سخن گفتن بود مشتاق خدمت را
حدیث آن گه کند بلبل که گل با بوستان آید - شک نیست که بوستان بخندد
هر گه که بگرید ابر آزار - عدیم را که تمنای بوستان باشد
ضرورتست تحمل ز بوستانبانش - عهد ما با تو نه عهدی که تغیر بپذیرد
بوستانیست که هرگز نزند باد خزانش - خارست و گل در بوستان هرچ او کند نیکوست آن
سهلست پیش دوستان از دوستان بردن ستم - تو اگر چنین لطیف از در بوستان درآیی
گل سرخ شرم دارد که چرا همی شکفتم - من خود ندانم وصف او گفتن سزای قدر او
گل آورند از بوستان من گل به بستان می برم - نه نشاط دوستانم نه فراغ بوستانم
بروید ای رفیقان به سفر که من اسیرم - سرو برفت و بوستان از نظرم به جملگی
می نرود صنوبری بیخ گرفته در دلم - تو را در بوستان باید که پیش سرو بنشینی
و گر نه باغبان گوید که دیگر سرو ننشانم - ای گلبن بوستان روحانی
مشغول بکردی از گلستانم - و گر فردا به زندان می برندم
به نقد این ساعت اندر بوستانم - بلبل بوستان حسن توام
چون نیفتد سخن در افواهم - ما به روی دوستان از بوستان آسوده ایم
گر بهار آید و گر باد خزان آسوده ایم - برق نوروزی گر آتش می زند در شاخسار
ور گل افشان می کند در بوستان آسوده ایم - بوستان خانه عیشست و چمن کوی نشاط
تا مهیا نبود عیش مهنا نرویم - سعدی چو به میوه می رسد دست
سهلست جفای بوستانبان - سخت به ذوق می دهد باد ز بوستان نشان
صبح دمید و روز شد خیز و چراغ وانشان - توبه کردیم پیش بالایت
سخن سرو بوستان گفتن - در هیچ بوستان چو تو سروی نیامدست
بادام چشم و پسته دهان و شکرسخن - چه شکر گویمت ای باد مشک بوی وصال
که بوستان امیدم بخواست پژمردن - آن بوستان میوه شیرین که دست جهد
دشوار می رسد به درخت بلند او - گلبرگ عیش من به چه امید بشکفد
از بوستان وصل شمالی نیافته - در گلشن بوستان رویش
زنگی بچگان ز ماه زاده - اگر مانند رخسارت گلی در بوستانستی
زمین را از کمالیت شرف بر آسمانستی - چو سرو بوستانستی وجود مجلس آرایت
اگر در بوستان سروی سخنگوی و روانستی - هر آن دل را که پنهانی قرینی هست روحانی
به خلوتخانه ای ماند که در در بوستانستی - هر دم از شاخ زبانم میوه ای تر می رسد
بوستان ها رست از آن تخمم که در دل کاشتی - تا من در این سرایم این در ندیده بودم
کامروز پیش چشمم در بوستان گشادی - خواهم که بامدادی بیرون روی به صحرا
تا بوستان بریزد گل های بامدادی - بر بوستان گذشتی یا در بهشت بودی
شاد آمدی و خرم فرخنده بخت بادی - بالای سرو بوستان رویی ندارد دلستان
خورشید با رویی چنان مویی ندارد عنبری - با دوست کنج فقر بهشتست و بوستان
بی دوست خاک بر سر جاه و توانگری - حدیث جان بر جانان همین مثل باشد
که زر به کان بری و گل به بوستان آری - تو را که زلف و بناگوش و خد و قد اینست
مرو به باغ که در خانه بوستان داری - گل بوستان رویت چو شقایقست لیکن
چه کنم به سرخ رویی که دلی سیاه داری - روز وصال دوستان دل نرود به بوستان
یا به گلی نگه کند یا به جمال نرگسی - هرگزش باد صبا برگ پریشان نکند
بوستانی که چو تو سرو روانش باشی - دیگر کسش نبیند در بوستان خرامان
گر سرو بوستانت بیند که می خرامی - آه اگر وقتی چو گل در بوستان یا چون سمن
در گلستان یا چو نیلوفر در آبت دیدمی - مولوی
- «بوستان» در دیوان شمس - غزلیات مولوی
- چرخ زنان بدان خوشم كب به بوستان كشم
میوه رسد ز آب جان شوره و سنگ و ریگ را - ای میرآب بگشا آن چشمه روان را
تا چشمها گشاید ز اشكوفه بوستان را - بس مار یار گردد گل جفت خار گردد
وقت نثار گردد مر شاه بوستان را - كسی خواهد كه او بیدار گردد
كه او خفته میان بوستانست - پرنور شو چون آسمان سرسبزه شو چون بوستان
شو آشنا چون ماهیان كان بحر عمان میرسد - گلنار چو دید گلشن جان
زین پس سر بوستان ندارد - بوستان را كرمش خلعت نو میپوشد
خستگان را ز دواخانه دوا میآید - باز چون رو نماید چشمها برگشاید
باغ پرمرغ گردد بوستان اخضر آید - بوستان عاشقان سرسبز باد
آفتاب عاشقان تابنده باد - گریزپای چو بادم ز عشق گل نه گلی كه
ز بیم باد خزانی ز بوستان بگریزد - بیا بیا كه تویی جان جان سماع
بیا كه سرو روانی به بوستان سماع - زیرا قفص با دوستان خوشتر ز باغ و بوستان
بهر رضای یوسفان در چاه آرامیدهام - پنیر صدق بگیر و به باغ روح بیا
كه ما بلی تو را باغ و بوستان كردیم - سینه چو بوستان كند دمدمه بهار من
روی چو گلستان كند خمر چو ارغوان من - هجر سرد چون زمستان راهها را بسته بود
در زمین محبوس بود اشكوفههای بوستان - خوش خرامان میروی ای جان جان بیمن مرو
ای حیات دوستان در بوستان بیمن مرو - آمد بهار ای دوستان خیزید سوی بوستان
اما بهار من تویی من ننگرم در دیگری - ای آنك تو باغ و بوستان را
از جور خزان همیرهانی - میغلط به هر طرف كه غلطی
بر سبزه سبز بوستانی - آن خر بود كه آید در بوستان دنیا
خاونده را نجوید افتد به ژاژخایی - خاوند بوستان را اول بجوی ای خر
تا از خری رهی تو زان لطف و كبریایی - من باغ و بوستانم سوزیده خزانم
باغ مرا بخندان كخر بهار مایی - «بوستان» در دیوان شمس - رباعیات مولوی
- فردوسی
- «بوستان» در شاهنامه فردوسی
- مر آن پادشا را در اندر سرای
یکی بوستان بود بس دلگشای - بیاراست چون بوستان خان خویش
مهان را همه کرد مهمان خویش - کنون این همه داستان منست
گل و نرگس بوستان منست - که در بوستانش همیشه گلست
به کوه اندرون لاله و سنبلست - یکی بوستان بد در اندر بهشت
به بالای او سرو دهقان نکشت - بسی شارستان گشت بیمارستان
بسی بوستان نیز شد خارستان - همه بوستان زیر برگ گلست
همه کوه پرلاله و سنبلست - بدو گفت شاپور کز بوستان
نرست از چمن کینهی دوستان - بخفت آن شب تیره در بوستان
همی یاد کرد از لب دوستان - که تا این بهشتست یا بوستان
همی بوی مشک آید از دوستان - همی در بارید بر خاک خشک
همیآمد از بوستان بوی مشک - گرانمایهتر کیست از دوستان
کز آواز او دل شود بوستان - تو را خارستان شارستانی نمود
یکی دوزخی بوستانی نمود - نباشد جزاندیشهی دوستان
فلک یارومهر ردان بوستان - یکی نامه بنوشت چون بوستان
گل بوستان چون رخ دوستان