غزل شماره ۴۳۰

به تو مشغول و با تو همراهم

وز تو بخشایش تو می خواهم

همه بیگانگان چنین دانند

که منت آشنای درگاهم

ترسم ای میوه درخت بلند

که نیایی به دست کوتاهم

تا مرا از تو آگهی دادند

به وجودت گر از خود آگاهم

همه درخورد رای و قیمت خویش

از تو خواهند و من تو را خواهم

بلبل بوستان حسن توام

چون نیفتد سخن در افواهم

می کشندم که ترک عشق بگو

می زنندم که بیدق شاهم

ور به صد پاره ام کنی زین رنگ

بنگردم که صبغه اللهم

سعدیا در قفای دوست مرو

چه کنم می برد به اکراهم

میل از این جانب اختیاری نیست

کهربا را بگو که من کاهم

اشعار مرتبط

نظرات نوشته شده

اولین نفر برای نظر دادن باشید و نظرتان را در مورد این شعر از طریق فرم زیر ارسال کنید.