غزل شماره ۳۳۸

دلی که دید که غایب شدست از این درویش

گرفته از سر مستی و عاشقی سر خویش

به دست آن که فتادست اگر مسلمانست

مگر حلال ندارد مظالم درویش

دل شکسته مروت بود که بازدهند

که باز می دهد این دردمند را دل ریش

مه دوهفته اسیرش گرفت و بند نهاد

دو هفته رفت که از وی خبر نیامد بیش

رمیده ای که نه از خویشتن خبر دارد

نه از ملامت بیگانه و نصیحت خویش

به شادکامی دشمن کسی سزاوارست

که نشنود سخن دوستان نیک اندیش

کنون به سختی و آسانیش بباید ساخت

که در طبیعت زنبور نوش باشد و نیش

دگر به یار جفاکار دل منه سعدی

نمی دهیم و به شوخی همی برند از پیش

اشعار مرتبط

نظرات نوشته شده

اولین نفر برای نظر دادن باشید و نظرتان را در مورد این شعر از طریق فرم زیر ارسال کنید.