«نصیحت» در غزلستان
- حافظ شیرازی
- «نصیحت» در غزلیات حافظ شیرازی
- نصیحت گوش کن جانا که از جان دوست تر دارند
جوانان سعادتمند پند پیر دانا را - در کنج دماغم مطلب جای نصیحت
کاین گوشه پر از زمزمه چنگ و رباب است - به کام تا نرساند مرا لبش چون نای
نصیحت همه عالم به گوش من بادست - نصیحتی کنمت یاد گیر و در عمل آر
که این حدیث ز پیر طریقتم یادست - دیگر مکن نصیحت حافظ که ره نیافت
گمگشته ای که باده نابش به کام رفت - برو معالجه خود کن ای نصیحتگو
شراب و شاهد شیرین که را زیانی داد - گر این نصیحت شاهانه بشنوی حافظ
به شاهراه حقیقت گذر توانی کرد - خدا را ای نصیحتگو حدیث ساغر و می گو
که نقشی در خیال ما از این خوشتر نمی گیرد - نصیحتگوی رندان را که با حکم قضا جنگ است
دلش بس تنگ می بینم مگر ساغر نمی گیرد - نصیحتی کنمت بشنو و بهانه مگیر
هر آن چه ناصح مشفق بگویدت بپذیر - اگر ز مردم هشیاری ای نصیحتگو
سخن به خاک میفکن چرا که من مستم - دل دیوانه از آن شد که نصیحت شنود
مگرش هم ز سر زلف تو زنجیر کنم - زلف دلبر دام راه و غمزه اش تیر بلاست
یاد دار ای دل که چندینت نصیحت می کنم - واعظ مکن نصیحت شوریدگان که ما
با خاک کوی دوست به فردوس ننگریم - اگر فقیه نصیحت کند که عشق مباز
پیاله ای بدهش گو دماغ را تر کن - با دوستان مضایقه در عمر و مال نیست
صد جان فدای یار نصیحت نیوش کن - حافظ ار در گوشه محراب می نالد رواست
ای نصیحتگو خدا را آن خم ابرو ببین - گوشوار زر و لعل ار چه گران دارد گوش
دور خوبی گذران است نصیحت بشنو - نصیحت گوش کن کاین در بسی به
از آن گوهر که در گنجینه داری - دو نصیحت کنمت بشنو و صد گنج ببر
از در عیش درآ و به ره عیب مپوی - سعدی شیرازی
- «نصیحت» در غزلیات سعدی شیرازی
- برادران و بزرگان نصیحتم مکنید
که اختیار من از دست رفت و تیر از شست - برادران طریقت نصیحتم مکنید
که توبه در ره عشق آبگینه بر سنگست - نیکخواهانم نصیحت می کنند
خشت بر دریا زدن بی حاصلست - دیده از دیدار خوبان برگرفتن مشکلست
هر که ما را این نصیحت می کند بی حاصلست - نمی رود که کمندش همی برد مشتاق
چه جای پند نصیحت کنان بیهده گوست - چند نصیحت کنند بی خبرانم به صبر
درد مرا ای حکیم صبر نه درمان اوست - به هر طریق که باشد نصیحتش مکنید
که او به قول نصیحت کنان بتر می گشت - خواستم گفت خاک پای توام
عقلم اندر زمان نصیحت کرد - هر کو نصیحت می کند در روزگار حسن او
دیوانگان عشق را دیگر به سودا می برد - همچنان عاشق نباشد ور بود صادق نباشد
هر که درمان می پذیرد یا نصیحت می نیوشد - هرگز جماعتی که شنیدند سر عشق
نشنیده ام که باز نصیحت شنیده اند - مرا مگوی نصیحت که پارسایی و عشق
دو خصلتند که با یک دگر نیامیزند - هر که ما را به نصیحت ز تو می پیچد روی
گو به شمشیر که عاشق به مدارا نرود - به نصیحتگر دل شیفته می باید گفت
برو ای خواجه که این درد به درمان نرود - دل برقرار نیست که گویم نصیحتی
از راه عقل و معرفتش رهنمون شود - نیکخواها در آتشم بگذار
وین نصیحت مکن که بگذارش - خردمندان نصیحت می کنندم
که سعدی چون دهل بیهوده مخروش - نصیحتگوی ما عقلی ندارد
بر او گو در صلاح خویشتن کوش - نکوگویان نصیحت می کنندم
ز من فریاد می آید که خاموش - ز بانگ رود و آوای سرودم
دگر جای نصیحت نیست در گوش - رمیده ای که نه از خویشتن خبر دارد
نه از ملامت بیگانه و نصیحت خویش - مرا نصیحت بیگانه منفعت نکند
که راضیم که قفا بینم از ستمگر خویش - اگر مراد نصیحت کنان ما اینست
که ترک دوست بگویم تصوریست محال - بی دل گمان مبر که نصیحت کند قبول
من گوش استماع ندارم لمن یقول - من از کجا و نصیحت کنان بیهده گوی
حکیم را نرسد کدخدایی بهلول - انت فی قلبی الم تعلم به
کز نصیحت کن نمی بیند الم - هر آن کسم که نصیحت همی کند به صبوری
به هرزه باد هوا می دمد بر آهن سردم - من آن نیم که پذیرم نصیحت عقلا
پدر بگوی که من بی حساب فرزندم - حکایتی ز دهانت به گوش جان من آمد
دگر نصیحت مردم حکایتست به گوشم - این نه نصیحتی بود کز غم دوست توبه کن
سخت سیه دلی بود آن که ز دوست برکنم - امکان دیده بستنم از روی دوست نیست
اولیتر آن که گوش نصیحت بیاکنم - هر نصیحت که کنی بشنوم ای یار عزیز
صبرم از دوست مفرمای که من نتوانم - گوش دل رفته به آواز سماع
نتوانم که نصیحت شنوم - عاشق آن گوش ندارد که نصیحت شنود
درد ما نیک نباشد به مداوای حکیم - نصیحتگوی را از من بگو ای خواجه دم درکش
چو سیل از سر گذشت آن را چه می ترسانی از باران - چند نصیحتم کنی کز پی نیکوان مرو
چون نروم که بیخودم شوق همی برد کشان - دل داده را ملامت گفتن چه سود دارد
می باید این نصیحت کردن به دلستانان - نصیحت گفتن آسانست سرگردان عاشق را
ولیکن با که می گویی که نتواند پذیرفتن - چند بار آخرت ای دل به نصیحت گفتم
دیده بردوز نباید که گرفتار آیی - من از آن گذشتم ای یار که بشنوم نصیحت
برو ای فقیه و با ما مفروش پارسایی - نصیحت می کنندم سردگویان
که برگرد از غمش بی روی زردی - تا من سماع می شنوم پند نشنوم
ای مدعی نصیحت بی کار می کنی - ای که نصیحتم کنی کز پی او دگر مرو
در نظر سبکتکین عیب ایاز می کنی - مولوی
- «نصیحت» در دیوان شمس - غزلیات مولوی
- میخندد بر نصیحت من
آن چشم خمار یار خمار - از تو بترم اگر ننوشم
پوشیده نصیحت تو طرار - میگویم و میكنم نصیحت
من خشك دماغ و گفت و تكرار - ما به نشویم از نصیحت
چون گمره عشق آن بهینیم - نصیحتهای اهل دل دوی نحل را ماند
پر از حلوا كند از لب ز فرش خانه تا ساران - و آنك باشد در نصیحت دادن عشاق عشق
نیست او را حاصلی جز سخره سودا شدن - شنیدستی كه الدین النصیحه
نصیحت چیست جستن از میانه - واعظ عقل اندرآمد من نصیحت كردمش
خیز مجلس سرد كردی ای چو افلاطون شده - نصیحت داد شمس الدین تبریز
كه چون معشوق ای عاشق ننازی - این بود نصیحت سنایی
جان باز چو طالب عیانی - ز عشق او نتوانم كه توبه آرم من
وگر شود به نصیحت هزار عبادی - «نصیحت» در دیوان شمس - رباعیات مولوی