غزل شماره ۲۹۱۲
با من ای عشق امتحانها میكنی
واقفی بر عجزم اما میكنی
ترجمان سر دشمن میشوی
ظن كژ را در دلش جا میكنی
هم تو اندر بیشه آتش میزنی
هم شكایت را تو پیدا میكنی
تا گمان آید كه بر تو ظلم رفت
چون ضعیفان شور و شكوی میكنی
آفتابی ظلم بر تو كی كند
هر چه میخواهی ز بالامی كنی
میكنی ما را حسود همدگر
جنگ ما را خوش تماشا میكنی
عارفان را نقد شربت میدهی
زاهدان را مست فردا میكنی
مرغ مرگ اندیش را غم میدهی
بلبلان را مست و گویا میكنی
زاغ را مشتاق سرگین میكنی
طوطی خود را شكرخا میكنی
آن یكی را میكشی در كان و كوه
وین دگر را رو به دریا میكنی
از ره محنت به دولت میكشی
یا جزای زلت ما میكنی
اندر این دریا همه سود است و داد
جمله احسان و مواسا میكنی
این سر نكته است پایانش تو گوی
گر چه ما را بیسر و پا میكنی
|
مشاهده برنامه در فروشگاه اپل |
اشعار مرتبط
- چشم تو خواب میرود یا كه تو ناز میكنی
- ای آنك از میانه كران میكنی مكن
- بشنیدهام كه عزم سفر میكنی مكن
- آمدهای كه راز من بر همگان بیان كنی
- چه حریصی كه مرا بیخور و بیخواب كنی
نظرات نوشته شده