غزل شماره ۲۷۴۲

ای آنك تو خواب ما ببستی

رفتی و به گوشه‌ای نشستی

اندر دلم آمدی چو ماهی

چون دل به تو بنگرید جستی

چون گلشن نیستی نمودی

چون صبر كنیم ما به هستی

چون باشد در خمار هجران

آن روح كه یافت وصل و مستی

آن خانه چگونه خانه ماند

كز هجر ستون او شكستی

پنداشتی ای دماغ سرمست

كز رنج خمار بازرستی

در عشق وصال هست و هجران

در راه بلندی است و پستی

از یك جهت ار چه حق شناسی

از ده جهت آب و گل پرستی

بسیار ره است تا به جایی

كاندر سوداش طمع بستی

اشعار مرتبط

نظرات نوشته شده

اولین نفر برای نظر دادن باشید و نظرتان را در مورد این شعر از طریق فرم زیر ارسال کنید.