غزل شماره ۱۷۵۷

همتم شد بلند و تدبیرم

جز به پیش تو من نمی‌میرم

تو دهانم گرفته‌ای كه خموش

تو دهان گیر و من جهان گیرم

زان ز عالم ربوده‌ام حلقه

كه به دست توست زنجیرم

پیر ما را ز سر جوان كرده‌ست

لاجرم هم جوان و هم پیرم

چون گشاد من از كمان تو است

راست رو خصم دوز چون تیرم

با گشادت چه جای تیر و كمان

هر دو را بشكنم بنپذیرم

دیدن غیر تو نفاق بود

من نه مرد نفاق و تزویرم

با من آمیختی چو شكر و شیر

چون شكر در گداز از آن شیرم

طاقتم طاق شد ز جفتی خویش

درمیفكن دگر به تأخیرم

درد تأخیر چون برآرد دود

بررود تا اثیر تأثیرم

اشعار مرتبط

نظرات نوشته شده

اولین نفر برای نظر دادن باشید و نظرتان را در مورد این شعر از طریق فرم زیر ارسال کنید.