«تزویر» در غزلستان
- حافظ شیرازی
- «تزویر» در غزلیات حافظ شیرازی
- حافظا می خور و رندی کن و خوش باش ولی
دام تزویر مکن چون دگران قرآن را - می خور که شیخ و حافظ و مفتی و محتسب
چون نیک بنگری همه تزویر می کنند - در میخانه ببستند خدایا مپسند
که در خانه تزویر و ریا بگشایند - دور شو از برم ای واعظ و بیهوده مگوی
من نه آنم که دگر گوش به تزویر کنم - رنگ تزویر پیش ما نبود
شیر سرخیم و افعی سیهیم - سعدی شیرازی
- «تزویر» در غزلیات سعدی شیرازی
- مولوی
- «تزویر» در دیوان شمس - غزلیات مولوی
- چو گردد مست حد بر وی برانیم
كه از حد برد تزویر و فسون را - دیدم آن آهو به ناگه جانب آن پیر تاخت
چرخها از هم جدا شد گوییا تزویر بود - خموش كن ز بهانه كه حبهای نخرند
در این مقام ز تزویر و حیله طناز - پی نان بدویدم یكی چند به تزویر
خدا داد غذایی كه ز تزویر بجستم - روم سری بنهم كان سری است باده جان
كه خفته به سر پراحتیال و تزویرم - دیدن غیر تو نفاق بود
من نه مرد نفاق و تزویرم - یكتا مزوری است بنفشه شده دوتا
نیلوفر است واقف تزویرش ای قرین - شیطان همه تدبیرش و آن حیله و تزویرش
بشكست همه تیرش پیش سپر روزه - چنین عقلی كه از تزویر مو در موی میبیند
شمار موی عقل آن جا تو بینی گویی دنگستی - به خوی آتش او من همیروم ای یار
به حیلهها و به تزویرها و هیهایی