غزل شماره ۱۶۴۲
ساقیا ما ز ثریا به زمین افتادیم
گوش خود بر دم شش تای طرب بنهادیم
دل رنجور به طنبور نوایی دارد
دل صدپاره خود را به نوایش دادیم
به خرابات بدستیم از آن رو مستیم
كوی دیگر نشناسیم در این كو زادیم
ساقیا زین همه بگذر بده آن جام شراب
همه را جمله یكی كن كه در این افرادیم
همه را غرق كن و بازرهان زین اعداد
مزه‌ای بخش كه ما بی‌مزه اعدادیم
دل ما یافت از این باده عجایب بویی
لاجرم از دم این باده لطیف اورادیم
از برون خسته یاریم و درون رسته یار
لاجرم مست و طربناك و قوی بنیادیم
همه مستیم و خرابیم و فنای ره دوست
در خرابات فنا عاقله ایجادیم
هله خاموش بیارام عروسی داریم
هله گردك بنشینیم كه ما دامادیم
|
مشاهده برنامه در فروشگاه اپل |
اشعار مرتبط
- خدمت شمس حق و دین یادگارت ساقیا
- من از كجا پند از كجا باده بگردان ساقیا
- از اول امروز حریفان خرابات
- بده آن باده جانی كه چنانیم همه
- در صفای باده بنما ساقیا تو رنگ ما
نظرات نوشته شده
- ناشناس در تاریخ ۴ مرداد ۱۴۰۱ نوشته
- معنیش کنید لطفا
- غلامرضا عباسی در تاریخ ۲۷ آبان ۱۴۰۲ نوشته
- سلام و عرض ادب بزرگان قوم مایا در کتب خود اشاره میکنند که خاستگاه انسان از سیاره ای در اطراف ستاره ی مایا واقع در خوشه ی پروین یا ثریا هست . در این غزل مولانا به صراحت میگویند که ما از ثریا به زمین افتادیم .