غزل شماره ۱۲۲۴

پریشان باد پیوسته دل از زلف پریشانش

وگر برناورم فردا سر خویش از گریبانش

الا ای شحنه خوبی ز لعل تو بسی گوهر

بدزدیدست جان من برنجانش برنجانش

گر ایمان آورد جانی به غیر كافر زلفت

بزن از آتش شوقت تو اندر كفر و ایمانش

پریشان باد زلف او كه تا پنهان شود رویش

كه تا تنها مرا باشد پریشانی ز پنهانش

منم در عشق بی‌برگی كه اندر باغ عشق او

چو گل پاره كنم جامه ز سودای گلستانش

در آن گل‌های رخسارش همی‌غلطید روزی دل

بگفتم چیست این گفتا همی‌غلطم در احسانش

یكی خطی نویسم من ز حال خود بر آن عارض

كه تا برخواند آن عارض كه استادست خط خوانش

ولیكن سخت می‌ترسم از آن زلف سیه كاوش

كه بس دل در رسن بستست آن هندو ز بهتانش

به چاه آن ذقن بنگر مترس ای دل ز افتادن

كه هر دل كان رسن بیند چنان چاهست زندانش

اشعار مرتبط

نظرات نوشته شده