غزل شماره ۵۳
منم که گوشه میخانه خانقاه من است
دعای پیر مغان ورد صبحگاه من است
گرم ترانه چنگ صبوح نیست چه باک
نوای من به سحر آه عذرخواه من است
ز پادشاه و گدا فارغم بحمدالله
گدای خاک در دوست پادشاه من است
غرض ز مسجد و میخانه ام وصال شماست
جز این خیال ندارم خدا گواه من است
مگر به تیغ اجل خیمه برکنم ور نی
رمیدن از در دولت نه رسم و راه من است
از آن زمان که بر این آستان نهادم روی
فراز مسند خورشید تکیه گاه من است
گناه اگر چه نبود اختیار ما حافظ
تو در طریق ادب باش و گو گناه من است
|
مشاهده برنامه در فروشگاه اپل |
اشعار مرتبط
- روزگاریست که سودای بتان دین من است
- لعل سیراب به خون تشنه لب یار من است
- گل در بر و می در کف و معشوق به کام است
- ما را ز خیال تو چه پروای شراب است
- آن شب قدری که گویند اهل خلوت امشب است
نظرات نوشته شده