غزل شماره ۳۰۶۴

ز بامداد دلم می‌پرد به سودایی

چو وام دار مرا می‌كند تقاضایی

عجب به خواب چه دیده‌ست دوش این دل من

كه هست در سرم امروز شور و صفرایی

ولی دلم چه كند چون موكلان قضا

همی‌رسند پیاپی به دل ز بالایی

پرست خانه دل از موكل عجمی

كه نیست یك سر سوزن بهانه را جایی

بهانه نیست وگر هست كو زبان و دلی

گریز نیست وگر هست كو مرا پایی

جهان كه آمد و ما همچو سیل از سر كوه

روان و رقص كنانیم تا به دریایی

اگر چه سیل بنالد ز راه ناهموار

قدم قدم بودش در سفر تماشایی

چگونه زار ننالم من از كسی كه گرفت

به هر دو دست و دهان او مرا چو سرنایی

هوس نشسته كه فردا چنین كنیم و چنان

خبر ندارد كو را نماند فردایی

غلام عشقم كو نقد وقت می‌جوید

نه وعده دارد و نه نسیه‌ای و نی رایی

اشعار مرتبط

نظرات نوشته شده

اولین نفر برای نظر دادن باشید و نظرتان را در مورد این شعر از طریق فرم زیر ارسال کنید.