غزل شماره ۲۷۲۲

به كوی دل فرورفتم زمانی

همی‌جستم ز حال دل نشانی

كه تا چون است احوال دل من

كه از وی در فغان دیدم جهانی

ز گفتار حكیمان بازجستم

به هر وادی و شهری داستانی

همه از دست دل فریاد كردند

فتادم زین حدیث اندر گمانی

ز عقل خود سفر كردم سوی دل

ندیدم هیچ خالی زو مكانی

میان عارف و معروف این دل

همی‌گردد به سان ترجمانی

خداوندان دل دانند دل چیست

چه داند قدر دل هر بی‌روانی

ز درگاه خدا یابی دل و بس

نیابی از فلانی و فلانی

نیابی دل جز از جبار عالم

شهید هر نشان و بی‌نشانی

اشعار مرتبط

نظرات نوشته شده

اولین نفر برای نظر دادن باشید و نظرتان را در مورد این شعر از طریق فرم زیر ارسال کنید.