غزل شماره ۲۵۷۲

جانا به غریبستان چندین به چه می‌مانی

بازآ تو از این غربت تا چند پریشانی

صد نامه فرستادم صد راه نشان دادم

یا راه نمی‌دانی یا نامه نمی‌خوانی

گر نامه نمی‌خوانی خود نامه تو را خواند

ور راه نمی‌دانی در پنجه ره دانی

بازآ كه در آن محبس قدر تو نداند كس

با سنگ دلان منشین چون گوهر این كانی

ای از دل و جان رسته دست از دل و جان شسته

از دام جهان جسته بازآ كه ز بازانی

هم آبی و هم جویی هم آب همی‌جویی

هم شیر و هم آهویی هم بهتر از ایشانی

چند است ز تو تا جان تو طرفه تری یا جان

آمیخته‌ای با جان یا پرتو جانانی

نور قمری در شب قند و شكری در لب

یا رب چه كسی یا رب اعجوبه ربانی

هر دم ز تو زیب و فر از ما دل و جان و سر

بازار چنین خوشتر خوش بدهی و بستانی

از عشق تو جان بردن وز ما چو شكر مردن

زهر از كف تو خوردن سرچشمه حیوانی

اشعار مرتبط

نظرات نوشته شده