غزل شماره ۲۱۶۲

غزلستان :: مولوی :: دیوان شمس - غزلیات

افزودن به مورد علاقه ها
دگرباره بشوریدم بدان سانم به جان تو
كه هر بندی كه بربندی بدرانم به جان تو
من آن دیوانه بندم كه دیوان را همی‌بندم
زبان مرغ می‌دانم سلیمانم به جان تو
نخواهم عمر فانی را تویی عمر عزیز من
نخواهم جان پرغم را تویی جانم به جان تو
چو تو پنهان شوی از من همه تاریكی و كفرم
چو تو پیدا شوی بر من مسلمانم به جان تو
گر آبی خوردم از كوزه خیال تو در او دیدم
وگر یك دم زدم بی‌تو پشیمانم به جان تو
اگر بی‌تو بر افلاكم چو ابر تیره غمناكم
وگر بی‌تو به گلزارم به زندانم به جان تو
سماع گوش من نامت سماع هوش من جامت
عمارت كن مرا آخر كه ویرانم به جان تو
درون صومعه و مسجد تویی مقصودم ای مرشد
به هر سو رو بگردانی بگردانم به جان تو
سخن با عشق می‌گویم كه او شیر و من آهویم
چه آهویم كه شیران را نگهبانم به جان تو
ایا منكر درون جان مكن انكارها پنهان
كه سر سرنبشتت را فروخوانم به جان تو
چه خویشی كرد آن بی‌چون عجب با این دل پرخون
كه ببریده‌ست آن خویشی ز خویشانم به جان تو
تو عید جان قربانی و پیشت عاشقان قربان
بكش در مطبخ خویشم كه قربانم به جان تو
ز عشق شمس تبریزی ز بیداری و شبخیزی
مثال ذره گردان پریشانم به جان تو

تبریزجامخیالدیوانهسخنعاشقعشقعمارتفانیمقصودپنهانگلزار


مشاهده برنامه در فروشگاه اپل


اشعار مرتبط



نظرات نوشته شده



نظر بدهید